James LaBrie – Beautiful Shade Of Grey

Het is, voor mij, alweer een tijdje geleden dat ik James LaBrie mocht spreken naar aanleiding van zijn album Impermanent Resonance dat hij in 2013 uitbracht. Een album met een sterk metalkarakter.
Voor Beautiful Shade Of Grey tapt hij uit een ander vaatje. Dit keer stond niet schrijfmaatje Matt Guillory aan de basis, maar gitarist Paul Logue. Een gitarist die James leerde kennen in 2011 toen hij zijn stem leende aan zijn band Eden’s Curse. De beide heren hadden sindsdien contact en toen ze elkaar in 2020 op het vliegveld in Glasgow ontmoetten, kreeg het idee om samen een album te maken meer vorm. De pandemie deed de rest. Toetsenist Christian “Chrism” Pulkkinen (Eden’s Curse) werd erbij gehaald en James’  zoon Chance verzorgt de drumpartijen. Behalve Paul Logue is ook gitarist Marco Sfogli, zoals op alle solo-albums van James, van de partij.
De titel Beautiful Shade Of Grey verwijst naar een tussenbewustzijn. Er zijn liedjes over hele nare ervaringen of vervelende issues en er zijn liedjes over feestjes en leuke dingen. James kwam erachter dat juist de composities op het album juist vorm geven aan het gevoel dat het niet helemaal goed, maar zeker ook niet slecht is. Dat vind je nog niet helemaal terug in de opener Devil In Drag. Hier bezingt James een persoon die je een beetje uit het oog bent verloren en die zijn binding met zijn wortels verloren is en waarvan je niet kunt bedenken dat hij belandt is een neerwaartse spiraal. De persoon die je je hele leven kent, maar niet meer herkent. De compositie is aan het eind van het album nog een terug te vinden in een ‘Electric version’, maar ik prefereer het gevoel dat James neerzet in de originele versie. Zijn zanggeluid met het akoestische gitaargeluid biedt net dat beetje extra. Met Supernova Girl wordt al duidelijk dat het ingetogen karakter centraal gaat staan op het album. Een lekkere compositie waarin duidelijk gewerkt wordt naar een herkenbaar refrein dat aanspreekt en zijn voorliefde voor de muziek van een band als Foreigner duidelijk maakt.
Give And Take heeft een loungekarakter en ik ontkom er niet aan dat ik toch aan het werk van George Michael moet denken. Lazy, vocaal sterk en de akoestische gitaar die precies op het juiste moment is ingezet en in combinatie met de piano flarden sigarenrook virtueel de ether inblaast.
Sunset Ruin is niet alleen ingetogen, maar is sterk emotioneel. Dat kan ook niet anders, wanneer je weet dat juist Sunset Ruin geschreven is in de herinnnering van de broer van James die in 2016 overleed aan kanker. Alle gevoel is voelbaar en James weet hier de juiste toon te raken. ‘I’m Fighting For Today’ is een kenmerkend stuk tekst dat troost biedt.
Daarna komt de rock (and roll) meer terug in Hit Me Like A Brick. Het akoestische gitaargeluid houdt het nostalgische gevoel gevangen en geeft deze compositie ook het gevoel van een echt liedje. En hoewel What I Missed met een stuk keyboard beweegt deze ook meer richting de rockkant. Het is ergens dan ook niet verwonderlijk dat James ook heeft gekozen om een cover van Led Zeppelin neer te zetten op zijn album. Led Zeppelin ademt rock and roll en met Ramble On is dat ook wel duidelijk.
Beautiful Shade Of Grey is misschien niet het album dat je snel verwacht van iemand als James LaBrie. Het ligt ver van het geluid van Dream Theater en ook het werk op zijn vorige albums was meer gericht op de (progressieve) metal. Met dit album heeft James zichzelf niet gebonden aan genres maar heeft zijn inspiratie de vrije loop gelaten en heeft gekozen voor een meer akoestische benadering. Daarbij zijdelings een ode brengend aan de artiesten die zichzelf ook steeds bleven uitdagen en zijn muzikale leven wisten te kleuren en dat varieert van Journey, Foreigner, Big Wreck tot Gino Vanelli en Prince. Artiesten die zichzelf ook steeds bleven uitdagen. Wat overeind blijft zijn de ‘liedjes’ waarvan de basis ligt in goed schrijversschap.