James LaBrie – Impermanent Resonance

James LaBrie weet hoe hij een cd moet beginnen. Evenals op zijn vorige cd, Static Impuls, start Impermanent Resonance met een knaller van een nummer. Explosief, stevig en toch melodieus is Agony een voorbode van wat gaat komen. Het tempo zit er al goed in en de combinatie van de scream/grunt van drummer Peter Wildoer en het kenmerkende zanggeluid van James past uitstekend bij het uptempo-nummer. En terwijl James “Nothing else matters” zingt, besef ik dat ik inderdaad compleet geobsedeerd het nummer beluister.
Schrijfmaatje en keyboardspeler Matt Guillory drukt zijn stempel subtiel in de meezinger Untertow. Nog meer komt dit aan de orde in het derde nummer van de cd: Slight Of Hand. Voor mij behoort dit nummer tot de favorieten, hoewel de complete cd vol staat met metaljuweeltjes. Evenals Agony is het nummer veelzijdig in tempo en kracht. Het accent van Matt Guillory is echter duidelijker en geeft het nummer iets luchtigs in het brute muziekgeweld. Evenals het bijna acapella-stuk dat opbouwt naar een fraaie gitaarsolo van de Italiaan Marco Sfogli om weer terug te komen in een herkenbaar refrein dat erom vraagt om mee te zingen. Back On The Ground is een wat minder heavy nummer, waarbij de zang een belangrijkere plaats inneemt en waar James zijn zangkwaliteiten qua bereik stevig laat horen. Het nummer I Got You is een bijzonder nummer. Aan de ene kant is het een stevig metalnummer, aan de andere kant heeft het een easylistening karakter, omdat mainstream een woord is dat niet voor deze cd bestemd is. Met Holding On en Lost In The Fire is het tempo wat minder, maar het zijn twee bijzonder aantrekkelijke nummers die eveneens tot de verbeelding spreken. Met Letting Go komt de power weer meer terug. Ook de screams van Peter die in de eerste drie nummers nadrukkelijk aanwezig waren, horen we terug in het nummer. Het tempo ligt nog niet hoog, maar de riff in het nummer draagt de compositie. Wisselingen in tempo en intensiteit doen vermoeden dat er wat progrockinvloeden in het nummer verwerkt zitten. In Destined To Burn komen deze invloeden nog meer naar boven drijven, zonder dat ze het nummer als zodanig bestempelen. Een ballad mag eigenlijk niet ontbreken op Impermanent Resonance. Say You’re Still Mine is er een van de gevoeligste soort. De koek is echter nog niet op. Zoals de cd begon, zo eindigt James de cd ook. Met veel power en in Amnesia met veel bombast en spanning. De melodie staat echter steevast overeind in deze metalkraker, gevarieerd en makkelijk in het gehoor liggend. Dat de cd diverse metalstijlen bevat, moge al duidelijk zijn. Met het slotnummer I Will Not Break komt er daar bovenop nog een flinke pot herrie naar voren die de nodige thrashinvloeden kent en waarin het intro bij Metallica niet zou misstaan. James LaBrie en Matt Guillory weten echter als geen ander om spanning in het nummer te houden door stevig en extra stevig evenwichtig in het nummer te verweven, zonder daarbij de draad te verliezen.
Impermanent Resonance is kort samengevat een uitstekend vervolg op Static Impuls, is evenwichtig van aard en kent diverse invloeden van velerlei metalstijlen zonder daarbij rommelig te worden. Van mij mogen de heren de productie wel wat opschroeven. Want telkens drie jaar wachten is wel wat lang.