Jan Akkerman – Close Beauty

Jan Akkerman was ooit voorbestemd om een van de meest populaire gitaristen ter wereld te worden. In 1973 werd hij door Melody Maker verkozen tot ‘de beste gitarist ter wereld’. Maar Akkerman had geen zin om zich het schompes te werken aan projecten waar hij eigenlijk niet zo veel lol in had. Misschien is dat ook wel de reden dat hij nog steeds met aanstekelijk veel plezier op het podium staat, zoals bij zijn Knight Of The Guitar-concerten.
In mijn eigen collectie is Jan Akkerman ook al lang te vinden. Uiteraard met Focus, maar ook solo, met Kaz Lux en in het project Forcefield III met Graham Bonnet en Cozy Powell. Eigenlijk is de grootste gemene deler in zijn werk dat Akkerman zichzelf uitdaagt, of het nu met bijzondere samenwerkingen, bijzondere gitaarstemmingen of bijzondere instrumenten is. Vorig jaar verscheen een 26-cd box met alle albums van Akkerman. Einde studiocarrière, zou je denken, maar nee dus.
Close Beauty is zijn eerste album sinds 2011 en zoals we gewend zijn van Akkerman legt hij zich geen beperkingen op. Blues en jazz, maar ook fusion, rock, latin, funk, het komt allemaal langs. Met band of helemaal solo, met elektrische of akoestische gitaar. Snelheid om de snelheid zul je niet horen bij Akkerman, hij zal eerder kiezen voor een een melodieuze solo.
De band is zijn vaste band, bestaand uit drummer Martijn van den Berg, bassist David de Marez Oyens en toetsenist Coen Molenaar, die ook de heldere en warme productie voor zijn rekening nam. Het album is grotendeels live in de studio opgenomen, wat je bij héle goede beluistering hier en daar hoort. De goede take boven de perfectie, was het credo. Bovendien gebruikt Akkerman weinig effecten om de sound te veranderen. De gitaar is helder en voor in het geluidsbeeld gemixt en de verschillen tussen de songs komen uit de vingers van de meester, niet van doosjes en knopjes.
Het is weer een echt Akkermanalbum, in de zin dat het allemaal erg herkenbaar is en tegelijkertijd wonderlijk gevarieerd. Opener Spiritual Privacy is op akoestische gitaar, de track daarna Beyond The Horizon is een van mijn favorieten, bluesy maar ingetogen. Bij Retrospective zou je de eerste minuut bijna denken dat het een nooit uitgebrachte track van Focus is, maar daarna slaat het om in een sfeervolle fusiontrack met een soort vraag- en antwoordspel tussen toetsen en gitaar. Passaglia is een mooie track met alleen elektrische gitaar. Retrospective léék dus op een oude Focus-track, Tommy’s Anniversary is een bewerking van de track Tommy van het Focusalbum Focus II/Making Waves. Don Giovanni verwijst naar Akkerman zelf, die zichzelf op het podium ook wel Giovanni Agriuomo noemt, Jan Akkerman in het Italiaans dus.
Zoals gezegd, Jan Akkerman doet al heel lang precies wat hij interessant vindt en dat hoor je. Natuurlijk, het is instrumentaal en dat maakt het allemaal wat minder toegankelijk. Akkerman is daarmee vooral een artiest voor gitaarnerds, maar goed, dat geldt voor de helft van de rockliefhebbers, toch? Tegelijkertijd weet Akkerman al die stijlen te verweven in mooi opgebouwde songs die het waard zijn om met net wat meer aandacht te beluisteren. Zoals de titel al suggereert.

Jan Akkerman website