Met I’m Always Coming Back begint het album nog wat braafjes. Het is van die typische eind jaren tachtig-poprock (Alannah Myles, kent u die nog?). Leuk, maar niet spectaculair. Met de tweede track, het titelnummer, komt de boel op stoom. Het begint met een lekkere solo met wahwah en even later een fijn mopje mondharmonica. Die gitaar is van Craig Calvert, ook producer en co-songwriter met Jan James van op een na alle songs op deze cd. Daarnaast is hij ook haar wederhelft en spelen ze al vanaf het begin van hun carrière samen, eerst in diverse bands in Detroit en Chicago en sinds de jaren negentig onder James’ naam. Opvallend genoeg werden de eerste albums uitgebracht door het Nederlandse Provogue/Mascot.
Jan James is een zangeres die geen AutoTune nodig heeft. Opgegroeid met gospel en soul heeft ze ook een inhoud waar je u tegen zegt. Dat heeft tot gevolg dat ze heel soepel door de zanglijnen heen gaat, ook als het volume omhoog gaat. Dat hoor je bijvoorbeeld bij de blues-met-gospelrefrein in Good Man Down. Opvallend vind ik dat het eigenlijk grotendeels van de clichés aan elkaar hangt, zowel muzikaal als tekstueel, en tegelijkertijd wel zo lekker in elkaar zit dat dat niet stoort. Luister maar eens naar Try: een slow blues met ritmisch licht tegendraadse achtergrondkoortjes zoals die in de soul al decennia gebruikt worden en een tekst die je in een Nederlandse vertaling al snel als een tranentrekker zou aanduiden. Toch is het een heerlijke track, omdat alles eraaan klopt: de piano die er na een minuutje bijkomt geeft de track bakken met karakter en de wisselwerking tussen James en het achtergrondkoortje is geweldig. Gitaar, mondharmonica en toetsen krijgen op dit album diverse keren de ruimte om tijdens de coupletten volop details aan te brengen en dat zorgt ervoor dat er continu wat te beleven is in de instrumentatie. Er staat één cover op Justify, Honky Tonk Women van de Rolling Stones, hier om een of andere reden Honky Woman gedoopt. James’ versie is niet spectaculair anders dan het origineel. Misschien is dat wel het opvallendst, want de typische Keith Richards-losheid in de slaggitaar zit er hier ook in. Fijne versie!
Justify zit in een gebied tussen poprock, blues, soul en gospel waar het risico erg groot wordt dat het een soort veredelde liftmuziek wordt. Maar ondanks dat er rijkelijk met clichés wordt gestrooid komt Justify niet eens in de buurt. Integendeel, door een lekker open productie en instrumentatie, veel mooie details én een zangeres die ver boven het gemiddelde uitkomt is Justify gewoon een hele lekkere plaat. Voor een groot publiek ja, maar als het zo lekker uitpakt als hier heb ik daar geen enkele moeite mee.
Jan James website