Heavy muziek is niet alleen metal natuurlijk. Dat begrijpen ze bij Willem Twee prima. En daarom verwelkomen ze een aantal bands die zeker wel een crossover hebben met metal en punk maar daarbinnen een erg specifiek geluid vertegenwoordigen. Tijd om de laklaarzen aan te trekken voor een avondje industrial!
Op het laatste moment werd Janosch Moldau aan het affiche toegevoegd. Met zijn beetje dromerige synthpop een beetje een vreemde eend in de bijt. Of misschien toch niet? Tenslotte is zijn geluid geworteld in elektronische geluiden en heeft hij ook een gitaar. De nadruk ligt vooral in de synth geluiden en de zachte zang van Janosch. Erg druk is het nog niet in de zaal, niet gek gezien het feit dat deze man niet de bekendheid heeft van de andere bands en de begintijd pas is aangepast. Je moet er even inkomen, maar dan is het new wave sfeertje best vermakelijk.
Megaherz is een stuk minder ingetogen. Met hun wit-zwart geschminkte gezichten laten ze meteen zien dat ze niet vies zijn van een flink showelement. Ook hun podiumpresentatie is energiek. Frontman Alexander “Lex” Wohnhaas is erg expressief en laat dat ondersteunen door het gebruik van een honkbalknuppel en het wisselen van een ‘’ Alles Arschlöcher’’ shirt naar een ‘’Fuck Racism’’ shirt. Vooral gitarist Christian Bystron schmiert er lustig op los en laat zijn hoofd als een robot weet te bewegen terwijl hij als een ware gitaarheld op een verhoging zijn gitaarkunsten laat horen.
Met nummers als Alles Arschlöcher en Miststück kunnen ze rekenen op een luid meezingend publiek. Dat Lex ook prima wat gas kan terugnemen blijkt uit de ballad, Für Immer, die hij op een krukje zingt, zonder band. Die hele sfeer van enerzijds eng en feesten werkt gewoon prima op een dergelijk podium. Natuurlijk ga je een Duitstalige industrial metal band als gauw vergelijken met Rammstein, maar deze band heeft toch wel een duidelijke eigen identiteit en geluid.
Een gezapig instrumentaaltje gaat vooraf aan de opkomst van Combichrist. En dat is dan ook het laatste beetje rust wat ons gegund is. Vanaf begin tot eind is het rampestampen geblazen met de opzwepende industrial van deze Noren. Een stuk meer gericht op beats dan gitaar, in tegenstelling tot Megaherz, is dit meer gericht op de dance liefhebbers in de zaal dan de metalheads. Die blijken er echter genoeg te zijn, want de zaal is continu in beweging. Het is dan ook moeilijk om niet uit je dak te gaan bij nummers als Get Your Body Beat en Never Surrender. Lekkere meebrulmomentjes zijn er ook, zoals bij Fuck That Shit.
De band zelf is zo energiek dat het ook moeiteloos overslaat op het publiek. Zeker als de gitarist zich midden tussen het publiek begeeft. De tijd vliegt en het einde van het optreden is dan ook veel te snel in zicht. Gelukkig hebben we nog een toegift in de vorm van My Life My Rules, maar daarna pakt de band helaas de spullen in, ons zwetend achterlatend.
Foto’s: Priscilla Derks