Onder het motto “Japan Attacks” brengt Dynamo dit jaar metalbands die in Japan bekend zijn maar in Europa nog niet. Zo staan ze daar op de grote podia maar hier gezellig in de kelder voor een kleine groep fans.
Het voorprogramma komt van dichterbij, Eindhoven zelf. De dames van Sisters of Suffication zijn jonge liefhebsters van death metal die behoorlijk aan de weg timmeren en hun optredens serieus nemen. In het begin van hun optreden laten ze het geluid dan ook wat bijstellen zodat de monitors de sterkte hebben die ze nodig hebben om hun virtuoze muzikale kunsten goed tot hun recht te laten komen.
Frontvrouw Els weet het publiek te hypnotiseren met haar angstaanjagende blik die de bruutheid perfect weet uit te stralen van de nummers die ze zingt. De teksten passen prima in het brutal death metal straatje, zo kondigt ze nummer “Butchery” aan door te vertellen dat het gaat over wat je moet doen met mensen die kut zijn (ze doodmaken).
Gitariste Simone is een genot om te zien spelen, zo geconcentreerd maar met zichtbaar plezier tovert ze de ene na de andere hoogstaande riff uit haar gitaar. Natuurlijk mogen we bassiste Puck niet vergeten, die zorgt voor een sterke groove die je niet gauw zult vinden bij een death metal band en dan Amber, de vrouwelijke versie van The Muppet’s Animal die als een razende de drums pijnigt, het gezicht rood en bezweet.
Wat een geweldig optreden! Energiek, technisch dik in orde, death metal met een groove, sterke melodie en toch totally brutal. Ik wacht met smart op de komende EP!
De hoofdact, Galmet had zich al eerder deels gemengd tussen het publiek en genoot zichtbaar van de eerste act.
De Japanse dames zijn zo petite dat de gitaren soms groter lijken dan zij zelf, maar ze weten hun instrumenten prima te bespelen.
Hun death metal met een sterke extra traditionele heavy metal onderlaag is een perfect klinkende mix die hun sound genoeg doet onderscheiden van andere death metal bands, het feit dat ze uit Japan komen en dames zijn, hebben ze daarvoor niet nodig.
De sympathieke uitstraling en hun onbeholpen engels waarvan ze zelf toegeven dat het niet zo goed is zorgt ervoor dat de gun-factor ontzettend hoog is, ze hoeven dan ook geen tijd te besteden aan het meekrijgen van het publiek door ze te vragen mee te doen of naar voren te komen. Heel Dynamo eet al uit hun hand.
Ze krijgen genoeg vuisten omhoog gestoken voor een grote zaal, het publiek klapt uitbundig mee met ze en het applaus tussen de nummers is uitbundig.
Als afsluiter maken de dames een foto met het publiek, wat op Facebook te zien is. Daarna is Galmet ook nog graag bereid met de fans op de foto te gaan en nemen ze alle moeite met hun te spreken. Zo bruut als hun muziek is, zo sympathiek blijken ze zelf.
Beide bands hebben laten zien dat death metal geen mannending is en nog veel belangrijker, dat het feit dat ze volledig uit vrouwen bestaan geen gimmick is. Hun sound is interessant genoeg en hun performance en professionaliteit van een niveau dat Europa wat mij betreft niet meer zonder ze kan.