Jason Köhnen over Metaal – De Film: De tijd van de late jaren tachtig en begin jaren negentig was een creatieve en vrij unieke periode

Documentairemaker Mike Redman slaat de handen ineen met muzikant Jason Köhnen voor een uniek project, Metaal – De Film. In deze film brengen ze een interessante periode van de vaderlandse metalgeschiedenis in beeld. Ik sprak Jason over dit project.
 Waarom deze documentaire?
Mike (Redman) en ik groeiden samen op met metal en zaten in bandjes als Bluuurgh en Celestial Season. De tijd van de late jaren tachtig en begin jaren negentig was een creatieve en vrij unieke periode. In Rotterdam, waar Mike en ik lang hebben gewoond,  had je in die tijd ook de gabberscene natuurlijk. Daar zijn legio documentaires over gemaakt, maar niet over de extreme metal scene en dat was zeker ook een cultureel fenomeen. Het was voor het eerst dat de metal scene in Nederland zo intensief was en ook in het buitenland naam maakte met acts als The Gathering, Gorefest, Asphyx en Sinister. Mike is een geweldige documentairemaker en we hadden het er al langer over om die periode vast te leggen. Toen kwam Corona en beslisten we dat dat het moment was om er daadwerkelijk aan te beginnen.
Wat kunnen we precies verwachten?
We wilden zo diep mogelijk gaan. Daarom gaat het behalve over bands ook over mensen die belangrijk waren voor de scene. Dus ook een Bram van Splunteren met zijn programma Onrust en Henk Westbroek. We wilden ons niet alleen focussen op de grotere bands, maar ook op bands die wellicht slechts een enkele demo hebben uitgebracht. Tenslotte waren zij ook onderdeel van de scene en hebben ze gewerkt aan het opbouwen daarvan. We hebben nu 46 interviews opgenomen waarmee we straks zo’n tachtig procent van de scene in beeld brengen. De film zal tussen de anderhalf en twee uur duren. Op een Youtube kanaal willen we straks ook alle complete interviews  plaatsen, zodat mensen die op hun gemak kunnen bekijken.
We hebben ook een Crowdfunding lopen op Indiegogo. Daar kunnen mensen bijvoorbeeld intekenen voor een hardcover boek met foto’s van bekende en minder bekende bands, maar bijvoorbeeld ook van het publiek. Zo krijg je een mooi beeld van hoe jongeren er in die tijd uitzagen. Daarnaast kun je er T-shirts, patches en een Blu-ray versie van de film verkrijgen.
Waarom Crowdfunding?
We hebben nogal wat apparatuur moeten kopen. Daarnaast heb je dan nog de vervoerskosten, inkopen van archiefmateriaal et cetera. Dat loopt al gauw in de duizenden euro’s. En dan hebben we onze uren niet eens uitbetaald gekregen.
Hoe zijn de contacten gelegd met de geïnterviewde bands?
Via social media hebben we contact gezocht met wat mensen en zo ging het balletje rollen. Nadat we bijvoorbeeld Bob Bagchus (o.a. ex-Asphyx) hadden gecontacteerd via Facebook bereikten we via zijn netwerk weer anderen en gingen vele deuren voor ons open. We zijn overal geweest in Nederland. Vaak bij mensen thuis en soms in Rotown in Rotterdam voor wat interviews. Los van de tijd dat ik in een bandje zat en met een busje en een krat bier door Nederland reisde ben ik nooit eerder zoveel onderweg geweest.
Mike had ook nog wat contact gelegd met buitenlandse artiesten, o.a. in Amerika. Die wilden we in eerste instantie niet interviewen via Skype, om de kwaliteit zo hoog mogelijk te houden. Echter, vanwege de Corona maatregelen zat vliegen naar de Verenigde Staten er niet in. We zullen die interviews dus toch via Skype moeten afnemen. We hopen wel later dit jaar nog naar Engeland te kunnen afreizen om mensen te interviewen van bands als Napalm Death, Cathedral en Bolt Thrower. Die laatste band zou natuurlijk helemaal leuk zijn omdat Martin van Drunen (o.a. Asphyx) daar ook nog in gezongen heeft. Het voegt wat toe voor de internationale interesse in onze documentairre als we dat soort namen kunnen toevoegen.
Wat vinden jullie zelf het mooiste aan de documentaire tot nu toe?
Vooral dat het beeld dat Mike en ik hadden van die tijd overeenkomt met het beeld dat anderen hadden. Het was inderdaad een creatieve en interessante periode waaraan iedereen zo zijn eigen herinneringen heeft natuurlijk. De samenhang en de sfeer van die herinneringen was duidelijk dezelfde als de onze.
Hoe ben je zelf in de metal beland?
Ik ben in 1985 van Spanje naar Nederland verhuisd. Ik kon in eerste instantie niet zo goed aarden en mijn moeder kocht een basgitaar voor me. Zo kreeg ik nieuwe vrienden en die gaven me een cassette van Slayer. Dat was even andere koek dan de bands die ik al luisterde als Iron Maiden en Motörhead. Dat was voor mij alsof de duivel zelf een plaat had gemaakt. Ik begon in een bandje te spelen toen ik een jaar of vijftien was. We werden geïnspireerd door de eerste Napalm Death plaat, met de crusty kant van grindcore. Later kwamen daar de speed metal invloeden bij en van de bands op het Earache label. In de jaren negentig raakte ik op een bepaald moment geïnteresseerd in elektronische muziek. Als je zolang met metal geluiden bezig bent geweest wordt het op een bepaald moment interessanter om met samples te experimenteren, in plaats van met een basgitaar te werken. Even wat anders dan oefenruimtes die stinken naar bier en zweet.
 
Meer over dit project is te vinden op www.metaalfilm.com en www.indiegogo.com/projects/metaal