DAG 1
Na een rit met een vriendelijke buschauffeur vanaf de (wel dure) parking naar het festivalterrein vinden we onze weg al snel naar de tap en ons eerste optreden, dat van Apologies I Have None. De heren uit de UK brengen toegankelijke punkrock met wat Brit- en indy pop invloeden. Goede band om in de stemming te komen, maar wat weinig energiek.
Nee, dan Obey The Brave! Hun hardcore, in de stijl van Stick To Your Guns weet perfect het harde en zachte te combineren in een opzwepende set.
Hierna vermaak ik me nog bij het NK Stagediven, bij de tent van Nederland’s coolste opleiding, de Dynamo Metal Factory en natuurlijk de biertent van Van Moll.
Against Me! rond zangeres Laura Jane Grace (voorheen Tom Gabel, jawel, een transgender) stelt zelden teleur, maar dit keer lijkt er extra vuur in de band te zitten. De tent is dan absoluut erg enthousiast.
Camp High Gain is het nieuwe project van Undeclinable leden Helmer en Jorg, aangevuld met Koen(-fu) van onder andere Beef. Samen spelen ze een snelle opzwepende skatepunk. De band bestaat nog niet zo heel lang, maar de liedjes lokken de mensen de punkrockbar in en er ontstaat een voorzichtige pit.
Northlane staat op de mainstage. De tent is goed volgelopen om deze Australische metalcore band te bekijken. De energie slaat over van publiek op band en andersom. Er wordt een mooi optreden neergezet.
Streetpunk veteranen Bouncing Souls hebben er weer zin in. Genietend van zo veel respons worden er weer veel hits gepresenteerd. “Here we go” zet de tent helemaal op zijn kop.
De legendarische Suicidal Tendencies staat op de main. De 27 jaar oude opener You Can’t Bring Me Down brengt het publiek direct in actie. Met klassiekers als I Saw Your Mommy, Possessed to Skate en Subliminal kan het alleen maar een spetterend optreden zijn. Het publiek wordt tot twee keer toe het podium uitgenodigd en de band laat iedereen met een voldaan gevoel achter.
Het gevoel was zo goed, dat we na een paar nummers Comeback Kid, langzaamaan een punt zetten achter de eerste dag Jera. Het weer was prachtig, oude en nieuwe vrienden, en goede bands. Benieuwd wat de volgende dag gaat brengen.
DAG 2
Het is vroeg in de middag als we de auto geparkeerd hebben en in de klaarstaande pendelbus ziten naar het festivalterrein. Zou het weer zo’n mooie dag worden? Het weer werkt alvast niet mee, het is een stukje frisser dan gisteren.
Er zijn al een hoop mensen op het terrein en de tent waar Wolves Scream staat te spelen staat al goed vol. De band krijgt veel respons.
De eerste band die ik ga bekijken is Never Forget uit Eindhoven. Deze band, bestaande uit leden van de vergane band Noyalty en de drummer van Call it off, brengt old- school-recht-in-het-gezicht-hardcore. Dat daar nog waardering voor is blijkt vandaag, Er wordt goed gereageerd op deze set en als de band klaar is, is de tent goed gevuld.
Hierna zijn we naar de main gelopen voor het optreden van The Smith Street Band. Echt druk is het niet, maar de mensen die er staan dansen en zingen uit volle borst alle nummers mee.
In de biergarten presenteert brouwerij Van Moll de Bloody Herrie, een fris biertje dat samen met Jera on Air ontwikkeld is. DJ Robabilly zorgt voor de deuntjes en het publiek voor de rest. Wat een sfeer.
Ondertussen is Straightline begonnen in de punkrock bar. Deze skatepunkband uit Duitsland geeft een energiek optreden af.
Singalong Riot geeft iedereen de kans om een dag frontman te zijn van een punkband. Punkrock-karaoke met een liveband, en een enthousiast publiek. De eerste dives zijn te zien en verscheidene crowdsurfers.
Everytime I Die staat op de second stage. Aan het begin van de tour is de zanger door persoonlijke problemen terug naar huis gemoeten. Music is everything, but family first. De vacature wordt opgevuld door bands die samen spelen. Zo zien we vandaag de zanger van Four Year Strong en van The Devils Wears Prada invallen. Helaas mis ik de hysterie van Keith Buckley en de wisselingen halen het tempo uit het optreden.
Napalm Death staat te stompen op de main. Dertig jaar aan hits komen voorbij. Mooi om te zien hoe de zanger telkens verandert van een Engelse gentleman in een ongeleid projectiel.
Kevin Aper staat samen met zijn Oostenrijkse vrienden in de punkrockbar. Het motto van Insanity Alert voor vandaag is alles kapot. Ze maken trash metal in de stijl van Municipal Waste. Met de nodige humor, tekstborden en strakke band gaat het dak eraf. Als met de afsluiter “Run to the pit” het tekstbord sneuvelt en alle kanten opvliegt is het feest compleet.
Ondertussen is op de second stage Undeclinable Ambuscade begonnen. Na het stoppen in 2009 komt met een laatste veldtocht over de diverse festivals er nu toch echt een definitief einde aan. De negentiger jaren generatie is volop aanwezig en alle hits worden meegezongen. Er is zelfs nog ruimte voor een encore gespeeld door de zoon van Helmer. Mooi.
The Decline is een Australische band, geïnspireerd door NOFX, Lagwagon en Frenzal Rhomb. Ze hebben een eigen geluid weten te ontwikkelen en spelen een mooie set. De set is met een live-stream opgenomen op facebook, dus allemaal kijken. De band had er zin in en laat iedereen voldaan achter.
In een afgeladen de second stage staat Deez Nuts te spelen. Deze hardcore formatie met rapinvloeden heeft door het vele optreden een grote schare fans verzameld. Alle bekende hits komen voorbij en iedereen schreeuwt de longen uit het lijf.
De laatste metalcoreband van de dag staat op de main. Of Mice & Men heeft helaas wegens gezondheidsproblemen afscheid moeten nemen van frontman Austin Carlile. De nieuwe zanger neemt de zaken uitstekend over en met behulp van een geweldige lichtshow wordt een indrukwekkend optreden neergezet.
Terug naar de punkrockbar. Hier is het laatste optreden ooit van NøFX, de Belgische coverband van NOFX. In een uur tijd worden er alle hits, verscheidene winkelvoorraden zwembanden en kratten bier de zaal in geslingerd. Wat een feest. Zanger Tom kondigde aan volgend jaar weer present te zijn. Of het met de Octopussys, of een ander project is laat hij in het midden.
Voor wie nog niet genoeg heeft van covers kan bij afsluiter Me First and the Gimme Gimmes terecht. Deze allstar-Fat Wrechords band is niet “a coverband” maar “THE coverband” zoals ze zeggen. Zanger Spike is op dreef met humorvolle bindteksten en er worden een hoop meezingers gebracht.
Jera On Air blijkt weer een kunststukje te hebben afgeleverd. Wat een mooi festival weten ze weer te draaien met alle vrijwilligers. En wat een acts weten ze elk jaar binnen te halen. Op de terugweg speelt de vraag op die ik elk jaar heb als ik van Jera On Air af kom. Hoe gaan ze dit volgend jaar toch ooit evenaren?
(Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met Ronny Schatorje)