Wij starten de dag met de Guts and Glory winnaars Arson. Zouden ze het optreden in Dynamo kunnen evenaren? Arson speelt een mix van rock and roll, punk en hardcore. Denk aan Joykiller meets Frank Carter. De band ziet er weer tip top uit op het podium in hun pakken, en zijn zelfs voorzien van een stagebar. Alles in dezelfde stijl, presentatie, podiumaankleding en merchandise. Zanger Jeroen schreeuwt en vliegt het podium over of zijn leven er vanaf hangt. Langzaamaan druppelt de tent vol met mensen die gelokt worden door hun sound, en blijven hangen voor het goede optreden van de sympathieke Gentenaren. Niet slecht voor een zevende show, aldus de zanger.
Het Nederlands/Belgische March staat in de kleine Buzzard tent. De tent is goed gevuld om naar deze female fronted punkrockband te kijken. Zangeres Fleur heeft een lekker rauwe zangstem. De afgelopen tijd is er wat verloop geweest binnen de band, maar daar is vandaag niet veel van te merken.
A Wilhelm Scream zorgt voor een eerste hoogtepuntje vandaag. In een drukke tent wordt de snelle punkrock over de aanwezigen gestort. Door de snelheid van de bas en drums gaat het geluid wat zweven door de tent, maar dat euvel wordt snel verholpen.
Dog Eat Dog brengt ons weer terug naar de jaren 90. Deze crossover is nog steeds populair en wordt luid meegezongen. Degenen die de band het afgelopen jaar eerder hebben gezien krijgen niets nieuws te zien. Ook halen de verkleedpartijen de vaart uit het optreden.
Iron Reagan heeft misschien wel de langste setlist van deze dag. Korte felle thrash-metal nummers worden op ons afgevuurd. Zoals Tony Foresta zei na drie nummers binnen vijf minuten: we hebben nog 17 nummers, dus we zijn zo klaar. Na het optreden was het weer snel door naar Duitsland voor de volgende gig.
Dan is het tijd voor een blokje Swe-core. Er staan maar liefst drie Zweedse bands achter elkaar geprogrammeerd. Het lijkt of de jaren van Burning Heart weer terug zijn.
De eerste van het trio is No Fun At All. Aan deze band was niet te ontkomen in de jaren 2000 en ze zijn weer terug met een nieuwe cd. Vandaag worden er een paar nummers van gespeeld, maar de oude hits worden natuurlijk niet overgeslagen. Dit resulteert in een grote pit.
De volgende band is Adhesive. Deze band was vooral actief in de jaren negentig, en was al een tijd uit elkaar. Bloed kruipt waar het niet gaan kan en de heren hebben de gitaren weer uit de wilgen gehaald. Het is geen one for the money, of eigenlijk wel. Het geld dat deze reünie tour verdiend wordt wordt geschonken aan allerlei vluchtelingenorganisaties. De kleine tent barst uit de voegen met fans van deze skatepunk band.
Een andere Zweedse band die weer terug is zijn de Satanic Surfers. Ook zij speelden supersnelle skatepunk. De laatste keer dat ik ze zag maakten ze een uitgebluste indruk. Maar vandaag niet. De herwonnen energie zorgen voor een goed strak optreden. Alle hits komen voorbij en dit optreden is voor mij het hoogtepunt van de zaterdag.
Less Than Jake zien we van een afstandje, want we willen op tijd zijn voor Stick To Your Guns. Maar goed ook dat we vroeg waren, want een kwartier voor tijd is de tent al helemaal gevuld. Deze band speelt op de grens van hardcore en punkrock, zodat fans van beide genres bij dit optreden zijn. Onder luid gejuich komt de band op en de tent ontploft. Heel het optreden is een grote pit en meezing partij. De energie slaat over op de band (al is dat niet nodig) en er wordt een optreden gegeven dat staat als een huis, aan niets merk je dat de band flink heeft moeten haasten om Jera te kunnen halen na hun optreden op Vainstream. Als Against Them All is afgelopen hebben de heren met KO gewonnen van het publiek. Op Facebook zegt de band de favoriete show van het jaar gespeeld te hebben. Dit compliment kan Jera in de zak steken.
En dan is het tijd voor het “iets speciaals” dat Thijs Vogels ’s morgens al aankondigde. NOFX. Natuurlijk zijn ze weer laat als altijd, maar als het doek valt zit er een gigantisch orkest op het podium. Wie op youtube de klassieke versie van de zanger van PO Box, Seb heeft gezien weet wat er gaat komen. Seb en het orkest worden aangekondigd door Fat Mike en de laatste gaat naast het podium genieten van de symfonische uitvoering van hun meesterstuk The Decline. Helaas is 18 minuten luisteren voor de gemiddelde punk fan erg lang, maar als het laatste stuk door NOFX wordt meegespeeld kan de avond niet meer kapot. Nu het optreden speelt NOFX nog een reguliere set. Het voordeel van minder tijd is dat er minder geouwehoerd kan worden tussendoor en we worden getracteerd op een buitengewoon strakke show van NOFX, al blijven de flauwe geintjes tussen door onmisbaar. Met als beste grap de nieuwe backdrop.
Twee geweldige dagen Jera zitten er dan weer op. Met prachtig weer, prachtige mensen en veel te veel goede bands. De data van de editie van 2019 staan al dik omcirkeld in mijn agenda.
Met dank aan Ronny Schatorje.