Dit jaar viert Jera On Air feest, want het grootste Punk en Core festival viert zijn dertigste editie. Ter gelegenheid hiervan is er eenmalig een vierde festivaldag toegevoegd op de zondag. Met grote namen zoals Electric Callboy, Bad Religion, Dropkick Murphys, Sum 41, Architects, Enter Shikari en The Prodigy heeft het festival alles in het werk gesteld om deze editie onvergetelijk te maken. Reden genoeg voor Rockportaal om aanwezig te zijn.
Knosis (Vulture)
Wat een vreugde om een festival op eigen bodem te kunnen ervaren. Hoewel ik geen chauvinistische Limburger ben, ben ik diep onder de indruk van dit festival in mijn eigen provincie. Zeker wanneer het festival dit jaar wordt geopend door opkomers Gel en Knosis, weet je dat de line-up dik in orde is.
Knosis, het geesteskind van ex-Crystal Lake zanger Ryo Kinoshita, wijkt qua stijl niet ver af van zijn voormalige band. Met trapbeats en elektronische gelaagdheid sluit Knosis aan bij hedendaagse trends, wat echter resulteert in een generiek geluid. De keuze van deze Japanners om voornamelijk covers te spelen (zoals Ten Ton Hammer van Machine Head) draagt niet bij aan de authenticiteit. Ik ben nog niet overtuigd en hoop dat de Hardcore van Gel meer tot zijn recht is gekomen in de kleine Buzzard.
Shadow Of Intent (Eagle)
Wat ooit begon als online muziekproject, is nu uitgegroeid tot een begrip in de Deathcore scene. Het enthousiasme van het publiek, dat blijkt uit het daverende applaus en de vele moshpits, bevestigt de populariteit van de band. De symfonische arrangementen voegen een extra dimensie toe aan de vele breakdowns en riffs, terwijl de veelzijdige zang van Ben Duerr ervoor zorgt dat het optreden nooit verveelt.
Hoewel de recente plaat Elegy vandaag centraal staat, worden klassiekers als Gravesinger, The Heretic Prevails en Barren And Breathless Macrocosm niet overgeslagen. Afsluiter Malediction leidt traditioneel tot een wall of death, waarmee dit optreden succesvol wordt afgesloten. Ik zag Shadow Of Intent op hun eerste headlinertour door Europa een aantal jaar geleden, maar het wordt ieder jaar weer beter. Er is geen betere manier om de Eagle te openen dit jubileumjaar.
Movements (Vulture)
Nadat Shadow Of Intent ons murw geslagen heeft, is het nu tijd voor meezingers. De Pop-Punk deuntjes van Movements zijn daar uitermate geschikt voor. Vandaag markeert het eerste festivaloptreden van dit gezelschap op het Europese vasteland en dat willen deze Amerikanen maar al te graag met ons vieren. De eerste rijen worden beslagen door fans die de teksten woord voor woord mee kunnen zingen en zijn dan ook niet bang om hun zangkunsten te etaleren. De songstructuren van deze band volgen een herkenbaar patroon, maar de catchy samenzang onderscheidt Movements. Het optreden is vermakelijk en toont waarom hun album Ruckus! lovende recensies heeft ontvangen. De band keert later dit jaar terug en gezien de reactie van het publiek zullen ze zeker niet voor een lege zaal staan.
Madball (Eagle)
Als je aan Hardcore denkt, denk je aan New York, en bovenaan die lijst staat Madball. Ondanks de vele jaren blijft deze band een graag geziene gast, wat te merken is aan de beweging in het publiek. Voor alle fans van de oude school grijpt Madball de gelegenheid aan om muziek van hun debuut-EP te spelen. De aankondiging dat er volgend jaar nieuw werk wordt verwacht, wordt enthousiast ontvangen. De snelle tracks Born Strong en Get Up transformeren de tent in een draaikolk. De band mag dan al 35 jaar bestaan, van slijtage is nog geen enkele sprake. Ondanks alles komt Hardcore beter tot zijn recht in een klein zweetzaaltje zonder barriers.
Imminence (Vulture)
Als er een band enorme groeit door heeft gemaakt de afgelopen jaren, is het Imminence wel. Met Heaven In Hiding en de nieuwe schijf The Black wordt de lat hoog gelegd. Door het toevoegen van viool weten deze Zweden een niche markt te betreden. Eddie neemt naast de vocalen ook die desbetreffende viool voor zijn rekening, tenminste de keren dat deze niet van tape afkomt.
De complexiteit van de nummers zorgen voor onconventionele lengtes, die vaak de zes minuten overtreden. Naast dat het geluid perfect afgesteld staat, is deze muziek een verfrissing in het overvolle Metalcore genre. Heaven Shall Burn en Continuum belichten de progressie van Imminence en kunnen zich meten met oudere uitblinkers Erase en Temptation. Deze band is vandaag op geen enkele fout te betrappen en is de juiste band op het juiste moment.
Get The Shot (Buzzard)
Het Canadese Get The Shot laat overal waar ze komen een spoor van vernieling achter en dat is op Jera niet anders vandaag. De combinatie van Hardcore en Beatdown werkt in op de nekspieren en de publieksparticipatie is hoog. Het midden van de kleine tent is voortdurend een slachtveld, zoals te verwachten bij shows van dit kaliber. Ondanks de afwezigheid van Paleface komt het nieuwe, op breakdowns gerichte, Dominant Predation geweldig uit de verf en wordt ondersteund door veelvuldig headbangen.
Naast het traditionele beuk- en zaagwerk toont Get The Shot kwaliteit met ijzersterke riffs en slides. De tent is tijdelijk omgetoverd in een warzone. Tegen mijn verwachting in maakt Get The Shot het uur vol, waar normaal gesproken deze shows slechts dertig minuten duren. Desalniettemin een fantastische bulldozer die de kleine tent vakkundig schoonveegt.
Electric Callboy (Eagle)
Er is al veel gezegd en geschreven over de nieuwe lichting headliners en een band die bovenaan dat lijstje prijkt is het Duitse Electric Callboy. Daar komt ook vaak kritiek op, maar wanneer puntje bij paaltje komt zorgt deze band voor een show waar menig band jaloers op zou zijn. Zo wordt er direct uitgepakt met pyro en confetti tijdens Tekkno Train. De twee vocalisten spelen voortdurend met het publiek, die daar maar wat gretig op in gaan. Zo wordt Spaceman luidkeels meegezongen en klapt de hele tent mee op Hate/Love.
Na de naamsverandering is er een nieuw tijdperk aangebroken voor deze heren, maar met The Scene herbeleven we even de Eskimo-tijd. Wie halverwege nog stil stond, staat dat na Hypa Hypa niet meer. De houten vloer van de Eagle-tent breekt in stukken wanneer er synchroon op gesprongen wordt. Met een mashup aan covers, zoals Frozen en I Want It That Way, weet Electric Callboy duizenden zaklampen de lucht in te krijgen. Alles wordt uit de kast gehaald om dit optreden memorabel te maken en naast de grootste productie, heeft dit gezelschap nu al het grootste feestje van het weekend.
Dit is commercieel en aanstekelijk genoeg voor het grote publiek, terwijl de screams en riffs ook het metalpubliek bekoren. Als deze lijn wordt doorgetrokken, staat hier een grote headliner voor de toekomst. Daar is geen twijfel over mogelijk, maar de band moet zichzelf blijven ontwikkelen op het volgende album. Voor nu geldt: bij zijn is blij zijn en daar twijfelt niemand aan hier op Jera On Air.
De zon schijnt vandaag fel, het bier is koud en de bezoekers zijn goed gehumeurd. Tel daarbij op de vele geweldige optredens en het weekend kan niet meer stuk. Jera On Air is los en we kunnen ons opmaken voor nog drie dagen feest.