Dit jaar viert Jera On Air feest, want het grootste Punk en Core festival viert zijn dertigste editie. Ter gelegenheid hiervan is er eenmalig een vierde festivaldag toegevoegd op de zondag. Met grote namen zoals Electric Callboy, Bad Religion, Dropkick Murphys, Sum 41, Architects, Enter Shikari en The Prodigy heeft het festival alles in het werk gesteld om deze editie onvergetelijk te maken. Reden genoeg voor Rockportaal om aanwezig te zijn.
Heriot (Vulture)
Precies om twaalf uur krijgt het Britse Heriot de eer om de eerste volledige festivaldag te openen en dat doen zij met een intrigerende mix van Metalcore, Shoegaze en Doom. Dromerige intermezzo’s worden naadloos opgevolgd door sferische en melodische Metalcore. De venijnige krijsen van Debbie wisselen zorgvuldig af met de bulderende vocalen van Jake, wat resulteert in een fascinerend schouwspel. Zelfs op dit vroege uur zorgt de intensiteit van Heriot voor two-stepping en bewijst de band zich als een uitstekende opener.
Holding Absence (Eagle)
Holding Absence is in Nederland onverminderd populair en verkoopt moeiteloos zalen zoals Dynamo uit. Daarom verbaast het me dat deze band slechts een half uur speeltijd krijgt. Hierdoor krijgen we wel een ‘best off’ set voorgeschoteld. Hoewel de tent slechts halfvol is, zingen de toegewijde fans nummers als Like A Shadow uit volle borst mee.
Het charisma druipt van de frontman af en zijn uitstraling is aanstekelijker dan het coronavirus. Het is onmogelijk om niet te gehoorzamen wanneer deze Brit om beweging vraagt. Hij wordt op zijn wenken bediend en zeker tijdens afsluiter Afterlife ontploft het voorste deel van de tent. Ondanks Lukas’ stemproblemen is deze oorwurm bij iedereen in het geheugen gegrift en wordt de zanger uit de brand geholpen door de aanwezigen.
Thrown (Vulture)
De duistere Hardcore van Thrown biedt een zwaarder contrast in vergelijking met Holding Absence. Helaas staat het geluid dusdanig slecht afgesteld dat de vocalen onverstaanbaar zijn en er slechts een chaotische brei aan geluid uit de speakers komt. De bas en backing tracks staan oorverdovend hard, waardoor Thrown vandaag niet tot zijn recht komt. De trage, zware instrumentaties zouden voor headbangers moeten zorgen, maar vandaag lijkt dat niet over te komen. Jammer, want de band onder leiding van Marcus Lundqvist kan normaliter op veel bijval rekenen.
Hanabie (Eagle)
Hanabie mag zich met recht één van de unieke formaties op het affiche noemen. De combinatie van Metalcore en J-Pop weet menig metalfan te verassen en staat niet voor niets hoog op mijn wensenlijstje. Na de afzegging op Graspop vorig weekend werd mijn geduld op de proef gesteld, maar vandaag staan deze dames gelukkig wel op het podium. De vrouwelijke band, die in de schaduw staat van bands als Babymetal, heeft een enorme stage presence met hun flitsende pakjes en sierlijke bewegingen.
Het gezelschap mag op een enthousiast publiek rekenen, die geboeid toe staat te kijken naar wat zich voor hun ogen allemaal afspeelt. De poppy cleans zorgen voor handgeklap, terwijl de screams het opgedraafde publiek laten meebewegen. Helaas gooien ook hier geluidsproblemen roet in het eten. Het geheel klinkt dof en er zijn behoorlijk wat problemen met de afstelling, waardoor bepaalde elementen met enige regelmaat wegvallen. Dat mag de pret niet drukken, want Hanabie geeft een vermakelijk optreden.
Dying Wish (Buzzard)
Waar Dying Wish met Symptoms Of Survival erg wist te overtuigen, kan frontvrouw Emma dat live niet waarmaken. Haar harsh vocalen zijn een schim van wat er op de plaat te horen is. Van een slechte dag is geen sprake, want alle drie de keren dat ik haar eerder zag, klonk ze vreselijk, helaas is dat ook vandaag niet anders. Zelfs de clean zang schiet tekort en moet dit Amerikaanse ensemble het louter hebben van hun heerlijke ritmesectie. De furieuze drums en breakdowns weten namelijk de tekortkomingen ruimschoots te compenseren.
Wanneer de zangeres van Curselifter een paar regels voor haar rekening neemt, horen we hoe het eigenlijk zou moeten. Wellicht een controversiële mening, maar mijns inziens zou Dying Wish er goed aan doen om gitarist en backing vocalist Sam te promoveren tot frontman en door te gaan als viertal. Emma stelt keer op keer teleur, terwijl de rest van het optreden verder onberispelijk is.
Bleed From Within (Eagle)
De Schotten van Bleed From Within zijn van heel ver gekomen. Ooit begonnen ze met het maken van Lamb Of God covers en het debuut is niet veel meer dan standaard Deathcore. Heden ten dage heeft deze formatie de moderne Metalcore opnieuw uitgevonden. Met Fracture en Shrine heeft dit gezelschap de nodige erkenning gekregen en mag daardoor menig festivalweide plat spelen. Het is dan ook niet vreemd dat de setlist bol staat met werk van deze laatste twee albums.
Vandaag is de laatste show van de tour en deze moet speciaal worden. Vandaar ook de pyro en de zichtbare blijdschap op de gezichten. Tijdens Into Nothing wordt opgeroepen om synchroon te headbangen, wat voor een spectaculair beeld zorgt. Vooral tijdens de aanstekelijke refreinen laat het publiek van zich horen, waardoor Levitate en The End Of All We Know als hoogtepunten mogen worden beschouwd. Bleed From Within heeft zich ontwikkeld tot een professionele band die altijd naar behoren presteert.
Better Lovers (Vulture)
Deze band is pas vorig jaar opgericht, maar met oud-leden van Every Time I Die en Greg Puciato (bekend van Dillinger Escape Plan) op zang zijn het geen onbekenden in de muziekindustrie. Met Puciato achter de microfoon is het een voorbode voor Mathcore. Met zijn onuitputtelijke energie en krachtige vocalen drukt hij ook zijn stempel op dit Better Lovers, Daarnaast laat hij zien ook clean goed uit de voeten te kunnen.
Geheel in lijn met dit genre zien we vliegende gitaren, springende bandleden en een virtuoze gitaartandem. Tijdens God Made Me An Animal is het publiek uiterst actief. De pit is dan ook af te raden voor wie minder goed verzekerd is of het festival heelhuids wil halen, want het is een gevaar voor eigen leven. Het optreden eindigt met een crowdsurfende zanger en een hoeveelheid karate waar de lokale Taekwondo-club jaloers op zou zijn. Better Lovers trakteert ons op een van de hardste optredens tot dusver en is voor mij een aangename kennismaking.
Brutus (Eagle)
Dat de Belgische metalscene bruisend is, mag geen verrassing meer zijn. Met bands als Amenra, Aborted en Alkerdeel is er genoeg kwaliteit terug te vinden. Eén van de bands die niet misstaat in dit rijtje is Brutus. De formatie groeit met iedere release en elke show is meer uitgewerkt. Ondertussen heeft de bands zoveel hits achter hun naam staan dat ze kunnen openen met publiekslieveling All Along.
De wisselingen tussen Post-Metal, Noise en Hardcore creëren dan ook bijzondere composities. Drummer/vocaliste Mannaerts is vandaag bijzonder goed bij stem en uiterst goed gezind. Ze bedankt het publiek meermaals. Brutus mag dan wel een drietal zijn, maar weet de muren van geluid en klanklandschappen tot in perfectie na te bootsen. Voor velen zijn de rustige passages een mismatch op dit festival, maar voor een ander biedt het een moment van rust. Uiteindelijk kunnen er twee dingen geconcludeerd worden: Brutus is een strakke live band en Unison Life is een plaat van jewelste.
Counterparts (Vulture)
Vandaag zijn er een aantal Canadese bands aanwezig, waarvan Counterparts het hardste broertje is. De Metallic Hardcore van Brandon en kornuiten kan rekenen op een volle Vulture-tent. De korte en impactvolle nummers weten het publiek te raken en de pitmonsters en crash badicoots laten niet lang op zich wachten. De band heeft een trouwe fanbase en dat zie je aan de lof die de band ontvangt. Het maakt niet uit of de band nieuw of oud werk ten gehore brengt, want Wings Of Nightmare wordt net zo goed ontvangen als Paradise & Plague. Counterparts draagt nummers op aan Hardcore bands als Dying Wish & Scowl en aan de Canadezen van Simple Pan, Sum 41 & Silverstein, maar met afsluiter Whispers Of Your Death brengt Brandon ook een eerbetoon aan zijn overleden kat.
Temptations For The Weak (Hawk)
Onze zuiderburen in Temptations For The Weak zijn een ietwat onbekende band, maar onbekend maakt niet onbemind. De Thrashy Metalcore wordt vol plezier gebracht en het is zonde dat de Hawk niet volgepakt staat om dit te ervaren. Deze Belgen wisselen zowel instrumentaal als vocaal voortdurend, waardoor dit outfit interessant voor de dag komt. De snelle Thrash stukken doen denken aan Trivium en een klein groepje enthousiastelingen zorgt voor een moshpit. De rest van het publiek staat gemoedelijk toe te kijken met een biertje in de hand. Een degelijk optreden om de avond mee te beginnen, of zoals onze Belgen zouden zeggen: amai ‘ne zalig showke.
Hang Youth (Vulture)
Tegenwoordig is Hang Youth een van de meest populaire punkbands uit Nederland. De band vergaarde fans met hun antikapitalistische standpunten en humoristische teksten. Tegenwoordig is het vooral een karikatuur van zichzelf, want met hun iPhones en Nike’s dragen ze zelf bij aan hetgeen waar ze tegen strijden. Daarbij is Abel eigenlijk ook helemaal niet zo’n goede zanger. Over de kwaliteit van de lyrics maar te zwijgen, want dat bestaat uit een fundament van het woord kanker. Het vele praten van de band zorgt voor oponthoud en haalt de snelheid uit het optreden. Toch weet Hang Youth meer dan dertig nummers te spelen. Overigens is dat de enige positieve noot van dit optreden. Al met al is Hang Youth zelfs voor punkbegrippen helemaal niet zo’n goede band.
Ice Nine Kills (Eagle)
De laatste jaren pakt Ice Nine Kills groots uit wat betreft liveshows. De band neemt meer rekwisieten mee dan alle andere bands samen vandaag, met als doel om elk nummer kracht bij te zetten. The Silver Scream-reeks bestaat immers uit horrorverhalen. Zo worden er poppen geslacht, een achtervolging nagespeeld en wordt er voortdurend van outfit gewisseld. Dit resulteert in een theatershow met vocalist Spencer als regisseur.
De extravagante frontman beweegt zich voortdurend van links naar rechts en betrekt het publiek als geen ander. De stevige songs Funeral Derangements en The American Nightmare worden zorgvuldig afgewisseld met commerciëler werk zoals Savages. Met meerdere zangers kan Ice Nine Kills zowel chaotisch als dromerig overkomen. Deze Amerikanen voeren een act op die in ook in het Carré niet zou misstaan.
The Rumjacks (Buzzard)
De hoofdprijs voor verbroedering gaat naar het Australische The Rumjacks. Met hun Folk-Punk zorgen ze voor tientallen, zo niet honderden stagedivers en crowdsurfers. Er wordt een overvloed aan knuffels uitgedeeld aan zowel vreemden als bekenden. De Buzzard voelt als één grote familie. Naast hits als Fistful ‘O Roses en The Pot And The Kettle halen The Rumjacks ook wat obscure nummers van stal. Of het nu een semi-ballade is of een opzweper, het publiek krijgt geen genoeg.
Folk-Punk van dit kaliber is natuurlijk niet compleet zonder bier in je mik en daarom delen de leden van Grade 2 trays Jupiler uit aan het actieve publiek. Het publiek deelt het bier met elkaar en wordt rijkelijk in het rond gegooid. De kleine Buzzard wordt een sauna waar iedereen na een uur zeiknat van zweet en bier uit komt. The Rumjacks kwamen, zagen en overwonnen.
Psychonaut (Hawk)
De vreemde, doch uitmuntende eend van vandaag is het Belgische Post-Metal trio Psychonaut. De lange soundscapes met interessant riffwerk staan ook zonder vocale begeleiding als een huis, zoals op All I Saw As A Huge Monkey. Deze wordt opgevolgd door het absolute magnum opus van de band; de titletrack van het laatst verschenen album Violate Consensus Reality. Een waar anthem voor de Belgische metalscene met normaliter gastbijdragen van Colin H Van Eeckhout (Amenra) en Stefanie Mannaerts (Brutus), die helaas live van tape komen. Desondanks brengt het menig luisteraar in een trance en vormt het een bijzonder contrast met headliner Dropkick Murphys die ondertussen in de Eagle speelt. Traditiegetrouw is The Fall Of Consciousness de afsluiter. Iedere keer als het publiek mee klapt op de intro krijg ik weer kippenvel. Mijn eindoordeel luidt als volgt: Psychonaut is te groot voor de Hawk en kan met gemak een uur vol krijgen.
Het diverse affiche vandaag kan op veel bijval rekenen. Punkers vermaken zich bij Simple Plan en het laatste festivaloptreden van Sum 41, Metalcore-liefhebbers worden bediend door bands als Ice Nine Kills, Counterparts & Of Mice And Men. Verder kan er feest worden gevierd op The Rumjacks & Dropkick Murphys en Brutus & Psychonaut bieden minder voor de hand liggende optredens voor de fijnproevers.