Dit jaar viert Jera On Air feest, want het grootste Punk en Core festival viert zijn dertigste editie. Ter gelegenheid hiervan is er eenmalig een vierde festivaldag toegevoegd op de zondag. Met grote namen zoals Electric Callboy, Bad Religion, Dropkick Murphys, Sum 41, Architects, Enter Shikari en The Prodigy heeft het festival alles in het werk gesteld om deze editie onvergetelijk te maken. Reden genoeg voor Rockportaal om aanwezig te zijn.
Changing Tides (Buzzard)
De zaterdag wordt geopend door Changing Tides, de winnaar van de Band Battle. De band, die bezig is met een opvolger van hun succesvolle debuutalbum Impair The Vision, groeit gestaag in populariteit. Hun mix van Metalcore en Deathcore is verpletterend, en Kasper bewijst een uitmuntende vocalist te zijn met zijn moeiteloze hoge screams, brute grunts en pig squeals. Changing Tides excelleert niet alleen in breakdowns, maar biedt ook melodische solo’s.
Wanneer de zanger van Torn Of Oblivion het podium betreedt en er drie zangers tegelijk optreden, bereikt het concert een extase. Tevens wordt er vandaag een videoclip opgenomen voor hun nieuwe nummer Louder Than Words, waarbij stagedivers en zwembadaccessoires door de lucht vliegen. De afsluiter is vandaag Fear Of Unbelief en wordt dit collectief bijgestaan door Distant’s Alan. Het absolute hoogtepunt van de set. Changing Tides laat een blijvende indruk achter en weet wederom nieuwe zieltjes te winnen.
Another Now (Eagle)
Door een wijziging in het tijdschema krijgen we de kans om ook Another Now te zien. Deze lokale band krijgt een upgrade naar het Eagle-podium en trekt een aanzienlijk publiek. Hoewel hun Metalcore niet bijzonder onderscheidend is, brengen ze het met volle overtuiging. De bandleden benutten het podium optimaal en blijven voortdurend in beweging. Vooral de cleane vocalen zijn van hoge kwaliteit en typerend voor hun sound. Aan de zijkant wordt er zo erg genoten dat er zelfs een spontane limbo-wedstrijd plaatsvindt met de zwembadaccessoires van Changing Tides. Another Now staat strak te spelen en de aantrekkelijke nummers gaan er beter in dan het eerste biertje deze middag.
Brand Of Sacrifice (Vulture)
Op de klanken van de Pokemon Theme Song komt Brand Of Sacrifice onder leiding van Kyle ‘Demon King’ Anderson het podium op en begint zonder concessies met de thematische Deathcore. De eerste aanslagen van Demon King veroorzaken gelijk een circlepit, Lifeblood krijgt een wall of death en Altered Eyes zorgt voor crowdsurfers. De band blinkt uit in instrumentbeheersing, met de ritmische drummer die overuren maakt. De recente EP Between Life And Death introduceert cleane zang, wat live ook goed wordt gebracht. Hoewel hun technische en snelle muziek niet voor iedereen is weggelegd, is het voor de fans een perfecte wake-up call.
Erra (Eagle)
Erra onderscheidt zich door hun progressieve benadering van Metalcore, wat vanaf de eerste minuut duidelijk is. De djenty riffs en flitsende solo’s zijn virtuoos zonder in herhaling te vervallen. Tijdens heavy hitter Crawl Backwards horen we overdonderende bastonen en de vocale kracht van het duo Cavey en Cash. Hoewel de band bij snellere nummers op bijval kan rekenen, zorgen de kalmere passages voor minder vaart en laten ze de band tam overkomen. Als afsluiter wordt Snowblind gespeeld, een nummer dat altijd in de smaak valt. Erra brengt een fijne pot Progressive Metalcore, die helaas niet altijd de aandacht weet vast te houden.
Guilt Trip (Buzzard)
Guilt Trip is een band die je in een benauwde, veel te krappe zaal moet zien om de volle ervaring te krijgen. Perfect geprogrammeerd in de volle Buzzard-tent, brengen ze Hardcore met een metallic randje. Oftewel niet de rechtlijnigheid, maar wel de energie van het genre. De gebruikelijke rituelen van two-stepping, moshen en stagediven passeren de revue in hoog tempo. Overtuigingskracht is terug te vinden in de doeltreffende riffs met slides die doen denken aan Machine Head. Met een variëteit aan oude en nieuwe nummers beukt Guilt Trip het publiek vakkundig door drie kwartier muziek heen. Deze no-nonsense mentaliteit maakt hun optreden tot een waar genot voor Hardcore-liefhebbers.
Fit For A King (Eagle)
Het lijkt wel koningsdag, want nadat For I Am King de Eagle heeft plat gespeeld, is het nu de beurt aan Fit For A King om hetzelfde te doen. Een manier om dat te doen is beginnen met de titletrack van je laatste album en zo gezegd krijgen we The Hell We Create. Ryan is een dankbare frontman en communiceert graag met de aanwezigen. Dat de band ook nog fans van het eerste uur heeft blijkt uit de respons bij Deathgrip, maar wanneer het snoeiharde Backbreaker zijn intrede doet komt er pas echt tegengeluid.
Het aantal crowdsurfers is niet op twee, drie of vier handen te tellen en blijft onverminderd doorgaan. Gelukkig is de vangploeg in volle getale aanwezig en wordt het overgrote deel netjes over de barriers gedragen. Vendetta en vooral When Everything Means Nothing kennen een krachtige uitvoering en worden dan ook woord voor woord meegezongen. Fit For A King bevestigt hun reputatie als een van de betere live acts in het Metalcore genre en na vandaag kunnen nog meer mensen dat beamen.
Dead By April (Vulture)
Helaas is Dead By April hun gear verloren en moeten ze het doen met het aanwezige materiaal van andere bands. Tot overmaat van ramp werkt dit niet zoals gepland, waardoor het allemaal uitloopt. Ze doen er alles aan om niet te hoeven cancelen en met die gedachte in het achterhoofd doet iedereen zijn best om alles aan de praat te krijgen. Na een extra rustpauze van 25 minuten is het dan tijd voor Dead By April.
De popachtige Post-Hardcore is goed te behappen en kent ondanks alle problemen een oké uitvoering. Na het eerste nummer is de band in dubio welke nummers te spelen en welke te schrappen, maar het publiek is vooral blij dat deze Zweden er zijn. Zelfs onder het optreden ondervindt de gehele band nog technische problemen, waarbij de zanger zichzelf niet hoort en het drumstel niet lekker staat afgesteld. Met 20 minuten en slechts vier nummers is dit de kortste set van het weekend (hopelijk). Zonde, want Dead By April verdient meer.
The Black Dahlia Murder (Vulture)
Na het overlijden van frontman Trevor Strnad moest The Black Dahlia Murder een beetje wisselen om het werkend te maken en hoewel ik ze nooit met Trevor live heb gezien, presteert deze line up naar behoren. Bij de nieuwe frontman Brian Eschbach ontbreekt het aan stage presence, maar zijn vocale capaciteiten doen niet onder voor zijn voorganger. Met snelle riffs, razendsnelle drumsecties en bliksemsnelle solo’s vermaakt de band het publiek met hun Melodic Death Metal, die ook invloeden uit de Deathcore herbergt.
Of het nu oud werk van Miasma of Deflorate betreft, of de nieuwe single Aftermath, de kwaliteit blijft hoog. Daarnaast staat het bol van de solo’s, zo worden de schijnwerpers op de gitaristen gericht tijdens What A Horrible Night To Have A Curse en I Will Return. Hopelijk keren ze inderdaad snel terug, want deze nieuwe formatie is een aanwinst.
While She Sleeps (Eagle)
Met hun nieuwe album Self Hell op zak toert While She Sleeps door Europa, waarbij ze onder andere Graspop en Jera On Air aandoen. De band stijgt bij elke doortocht hoger op het affiche. Gezien de drukte (die misschien ook wel door de regen komt) lijkt dat terecht. De vlammenzee tijdens Sleeps Society verwarmt het natte publiek, terwijl een eindeloze stroom aan crowdsurfers op You Are All You Need zorgt voor een spectaculaire show. De meezingers zijn in grote getale aanwezig en genieten volop van de elektronische Metalcore die zo kenmerkend is voor deze band. Tot mijn grote vreugde gaat de band ook terug in de tijd met Silence Speaks. Maar het maakt niet uit welke nummers de band speelt, want alles lijkt te kloppen. De hoge positie op de poster is gerechtvaardigd.
Outerspass (Raven)
De Raven-tent biedt dit jaar een interessante programmering die zijn naam eer aan doet. Iets wat ik met eigen ogen moet zien om een oordeel te vellen. Zo stap ik door de regen naar de Raven tent om daar één van die bijzondere acts mee te maken. Mijn oog valt op Outerspass, een duo dat screamrap en techno combineert. Met een mix van Nederlands, Duits en Engels worden de onzinnige maar humoristische teksten krachtig geschreeuwd. Nummers als Frosty, Hatzelflatzel en Der Pump breken de tent vakkundig af. Aangezien het na ieder nummer drukker wordt, denk ik dat Jera On Air een gat in de markt heeft gevonden. Eerlijk is eerlijk de sfeer is geweldig en dit is een vermakelijke afwisseling in het programma.
Bury Tomorrow (Vulture)
Vandaag veel Britten op het programma, maar Bury Tomorrow heeft de taak om de Vulture-tent af te sluiten. Met meer dan vijftien jaar ervaring is er genoeg materiaal om dit tot een succesvol einde te brengen. Een gros van de nummers komt vandaag van The Seventh Sun, waaronder de titeltrack, Boltcutter en Abandon Us. De heren hebben er zin in en hetzelfde geldt voor het publiek. Zo wil frontman Daniel duizend crowdsurfers tijdens Black Flame. Dat lukt niet helemaal, maar ze komen een heel eind. Diezelfde frontman gaat in de wall of death bij Earthbound en heeft het lef ook terug te surfen.
De kans om hun nieuwe single Villain Arc te spelen wordt niet onbenut gelaten. Met riffs die zo van de Black Flame-era kunnen komen doet dit oude tijden herleven. Wat dat ook doet is Man On Fire, waarbij vooral de fans van de oude school van zich laten horen. Eigenlijk is het nooit rustig in het uur dat Bury Tomorrow op aan het treden is, want er wordt altijd wel gesprongen of op andere manieren creatief bewogen. Bury Tomorrow geeft een uitmuntende show weg en tonen zich als echte performers. Wat mij betreft mogen deze heren zich eindelijk klaar gaan maken om als headliner te fungeren op kleine en middelgrote festivals.
Architects (Eagle)
Architects stond al op Jera On Air toen de band net was opgericht, maar na al die jaren mogen ze eindelijk de gewenste headlinerspot innemen. Nieuwe werken zijn vooral gericht op schone zang, maar dat betekent niet dat er geen harsh vocalen te bewonderen zijn, want Hereafter en Gravedigger (wat naar mijn bescheiden mening hun beste nummers zijn) staan er vol mee. Helaas zijn deze niet meer van weleer en ervaart Carter er enige moeite mee. De rest van de band, die overigens hoog in de lucht op verhogingen staat, weet gelukkig de krachtige instrumentaties tot in de perfectie uit te voeren. Opvolger en tevens nieuwe single Curse ligt dan toch meer in het vocale bereik van de hedendaagse Carter.
Doomsday wordt opgedragen aan hun overleden broeder Tom en er wordt ons op het hart gedrukt om onze geliefden te bellen zolang het nog kan. Het hoogtepunt is de wall of death tijdens When We Were Young. Architects laat de tijd voorbij vliegen en hoewel ik groot fan ben van het oude werk (de albums tot en met Holy Hell) weet Architects vooral te overtuigen met de nummers van die laatste twee platen. Architects is zeker een terechte headliner, maar aan de hoeveelheid shirtjes te zien was dat op voorhand al duidelijk.
Waar gisteren de Punkbands prominent op het affiche stonden, zijn het vandaag de opkomende Metalcore-acts zoals While She Sleeps, Bury Tomorrow en Architects die de hoofdrollen vervullen. Als groot liefhebber van dit genre kon ik mijn hart ophalen en heb ik volop genoten van de optredens. Met grote verwachting kijk ik uit naar de extra vierde dag, waarop wederom een indrukwekkend scala aan bands geprogrammeerd staat.