Om 15:00 gaan de poorten van Jera weer open voor de 29e editie van het festival. De regen lijkt nog mee te vallen en bij aankomst ligt het terrein er prima bij. Achteraf leren we dat dit slechts van korte duur is. Tevens zijn de rijen eindeloos lang en hoor ik van meerdere mensen dat ze de opener hebben moeten missen.
Paleface (Eagle)
Ondanks dat het weer dus op deze donderdagmiddag alles behalve mee werkt, doet de reeds aangekondigde vervanging van Polaris dit wel. Paleface Swiss komt last minute nog even een showtje spelen in het prachtige Limburg. Deze Zwitsers spelen een mix van Beatdown en Deathcore, waarin het fundament bestaat uit brute vocalen en uiterst harde breakdowns. Het vorig jaar verschenen Fear And Dagger is een dijk van een plaat en weet live te overtuigen. Zo wordt onder andere Pain van deze plaat gespeeld, naast de intro 666. Aanvankelijk staat de zang zacht in de mix en weet het publiek nog niet helemaal wat te doen. Dit verandert na een nummer of drie. Op dit vroege uur wordt de Eagle tent omgetoverd in een slagveld. Niks is te gek en het eerste EHBO gevalletje ontstaat ook al na een kwartier. Naast breakdowns, melodische riffs en de diepe grunts, is er tijd voor wat rust. Tijdens My Grave/Lay With Me, laat Zelli ook horen te kunnen rappen en zingen. Onder begeleiding van zaklampen en aanstekers wordt dit nummer opgebouwd naar hoe we Paleface kennen. Als je amper een week geleden een nieuwe single uitbrengt, dien je deze ook te spelen. Zo horen we de verse klanken van Please End Me en eindigen we, moe maar tevreden, met favoriet Curse Us. Wie in deze stormachtige namiddag nog niet wakker was, is dat na Paleface zeker wel.
Malevolence (Eagle)
Van kleine zweetzaaltjes, naar de Eagle van Jera, in mum van tijd. Malevolence uit Sheffield doet het. Het gros van de muziek is Beatdown Hardcore, maar uitstapjes naar genres als Stoner, is Malevolence niet vreemd. De heren staan voor een groter publiek dan gebruikelijk en dat weten ze zelf ook. Genieten van het moment en alles geven is de taak. Het geluid staat perfect en de riffs zijn hard. Er wordt een uitermate prettige set neergezet, waarin oudjes Self Supremacy en Keep Your Distance, het afleggen tegen de nieuwere nummers, zoals Malicious Intent en Waste Of Myself. Het publiek krijgt er geen genoeg van en start een circlepit om de palen heen. Toch weet Alex het publiek met de voeten op de vloer te krijgen, wanneer het emotioneel beladen Higher Place zijn intrede doet. Er wordt mee gezwaaid, alsof het de regendans is. De groei van deze band is terecht gezien dit optreden. Volgens de band dan ook ener der beste optredens die ze ooit hebben mogen geven. Ik kijk gretig uit naar de volgende show, want dit smaakt naar meer.
Two And A Half Girl (Hawk)
Net zoals de regen dit jaar terugkeert, doen opkomende Nederlandse bands dat ook. Vandaag is het tijd voor de Utrechtse Punkrock band, Two And A Half Girl. Met hun nieuwe plaat, Evidence Of A Broken Mind op zak, staan ze in de kleinste tent. De tent is behoorlijk vol en niet door de regen, want iedereen beweegt er gortig op los. De rauwe stem van Juliët geeft een scherp randje aan de, toch al sterke, lyrics. Tijden Practice What You Preach, begeeft ze zichzelf naar het balkon om te crowdsurfen. De band staat er om bekend maatschappijkritische onderwerpen aan te snijden en dat laten ze via de muziek maar al te graag horen. Aan het einde van de set spreekt Daan het publiek toe. Er staan dit jaar namelijk slechts 11 vrouwelijke muzikanten op het podium, waarvan er al 2 in deze band spelen. Dus iedereen die zich vrouw voelt, wordt uitgenodigd om de band te vergezellen op het podium.
Lorna Shore (Eagle)
Nog meer, op breakdowns gerichte, muziek in de Eagle tent, wanneer Lorna Shore aantreedt. Binnen twee jaar wisten zij uit te groeien van een prima Deathcore band, naar de grootste in het genre. Dit wisten ze klaar te spelen met …And I Return To Nothingness uit 2021 en Pain Remains uit 2022. Geen wonder dat de setlist bol staat van dit werk. Na wat technische mankementen, zoals het ontbreken van zang en een doffe drumsound, komt het geheel wat meer op gang tijdens To The Hellfire. Wat opvalt zijn de vrouwelijke crowdsurfers die in grote getale over de rest heen zweven. Niets minder dan lef, moed en durf voor deze dames, die zichtbaar genieten. De tent is overvol en kijkt overweldigend toe, hoe Will en kornuiten alles geven wat binnen hun perken ligt. Wat Lorna Shore onderscheidt van de duizenden andere bands in dit genre, zijn de symphonische elementen. Deze dienen voor meer dan alleen achtergrondgeluid en weten zich met gemak tussen het instrumentale geweld te mengen. De vocale switches van hoog naar laag en terug, zijn op z’n minst indrukwekkend te noemen. Grote bands sluiten af met succesvolle titletracks. Zo trakteert Lorna Shore ons op de gehele Pain Remains trilogie. Het geluid mocht dan niet optimaal zijn, leveren deden ze als geen ander. Het publiek heeft zichtbaar genoten, zo ook uw journalist van dienst. Op dit vroege avonduur wordt bewezen, waarom en met welke reden Lorna Shore in rap tempo de wereld veroverd.
Anti-Flag (Buzzard)
De overgang van de bombastische Deathcore, naar de vrolijke Punk van Anti-Flag is wel heel groot. Dat maakt niet uit, want het springen wordt er niet minder om. Integendeel zelfs. Iets wat de fans van deze band al wisten, maar Anti-Flag is veel te groot voor de kleine Buzzard tent. Zo moet ik ook toekijken vanuit de achterste regionen. De korenzang toont het aantal fans en eerlijk is eerlijk, aanstekelijk is het behoorlijk. Dansbare punk in een vrolijk jasje, dat maakt veel goed voor de regen. Die komt momenteel met pijpenstelen uit de lucht vallen. Voorafgaande aan Broken Glass wordt ons nog maar eens duidelijk gemaakt dat het niet uit maakt wie je bent. Ode to that, want het publiek gaat extra hard los. Hossen en hollen, springen en zingen. Anti-Flag zorgt voor het eerste vrolijke feestje. Volgende keer een upgrade naar de Eagle.
The Amity Affliction (Eagle)
Naast Europese en Amerikaanse bands staan er natuurlijk ook Australiërs op dit festival. Het land waar een aantal van de meest gevestigde Metalcore namen, hun oorsprong vinden. Zo ook de Metalcore band The Amity Affliction. De band maakte al meerdere stijlwijzigingen mee, waar een softere en commerciële sound mee gepaard ging. Echter weten ze dit op Everyone Loves You Once You Leave Them en Not Without My Ghosts, wat te laten varen en gaan ze terug naar de sound van vroeger. Alles van Let The Ocean Take Me tot aan de nieuwe plaat komt voorbij. Bij aanvang staat de drum veel te hard, maar het heeft weinig tijd nodig voor correctie. Vanaf dan horen we de band in volle glorie. Death’s Hand wordt luid mee gezongen en ook nieuwe songs, zoals de Deathcore kraker I See Dead People, weten de aanwezigen te bekoren. Riffs zijn tegenwoordig wat harder en de melodische secties worden opgevuld met keys, tot genot van het publiek. Het voorste deel van de tent kent ieder woord en is niet bang om (vaak vals) mee te zingen. Zelfs het rustige, doch populaire Drag The Lake, weet op veel bijval te rekenen. De meeste van de harsh vocals worden door Joel gezongen, terwijl Ahren de cleans doet. Toch kan laatstgenoemde behoorlijk schelle screams uit zijn strot krijgen en doet dit dan ook met enige regelmaat. De show wordt afgetopt met een vlammenzee, die de tent de nodige opwarming biedt. Don’t Lean On Me en Soak Me In Bleach sluiten een uiterst sterke set af. Niet de allergrootste Metalcore band uit Australië (want die treedt zometeen aan), maar ze bewijzen wel waarom hun fanbase zo enorm is.
Chelsea Grin (Buzzard)
De Amerikaanse Deathcore-unit Chelsea Grin bestaat dit jaar 15 jaar en viert dit met een optreden op Jera On Air. Wat bij aanvang duidelijk wordt, is de extreme drukte. De Buzzard tent heeft niet de capaciteit voor het getoonde interesse. Daardoor wordt het wel een knus feestje. Met Suffer In Heaven en Suffer In Hell, wist Chelsea Grin de weg terug omhoog te vinden. Geen wonder dat een aantal van de gespeelde nummers van deze platen af komen. Zo wordt er gelijk stevig geopend met Suffer In Hell, Suffer In Heaven en The Isnis. Tom weet live vaak de hogere regionen niet waar te maken, maar is vandaag uitstekend bij stem. De zanger wisselt moeiteloos tussen gutterals, scream en squeels, wat leidt tot een geïmponeerd publiek. De instrumentale sectie staat hard in de mix, maar daardoor is de impact groots. Het geprezen debuutalbum Desolation Of Eden, wordt niet overgeslagen. Zo krijgen we een perfecte vertolking van Sonnet Of The Wretched, opgevolgd door het hitje Recreant. Tijdens dat nummer zien we een aangename verrassing. Will van, het eerder optredende, Lorna Shore neemt namelijk de hoge vocals voor zijn rekening, terwijl Tom de focus legt op de lage vocalen. Deze uitvoering mag op veel applaus rekenen. Chelsea Grin lijkt iedere minuut beter te spelen. Met Hostage sluiten ze deze uur durende set succesvol af.
Parkway Drive (Eagle)
Als headliner staan hier vandaag de Australiërs van Parkway Drive. Een band die al lang en breed bewezen heeft, dat ze deze spot verdienen. Ze stonden hier dan niet voor niets in 2019 al op diezelfde spot. Met Reverence en Darker Still laten ze een commerciëler geluid horen en dat trekt de nodige nieuwe fans. De tent is dan ook goed verdeeld tussen oude en nieuwe metalheads. Het gros van de nummers komen niet voor niets van de laatste 3 platen. Songs als Prey, Vice Grip en Bottom Feeder doen het uitstekend en weten op veel bijval te rekenen van het publiek. Echter zijn er ook fans die komen voor het oude werk. Het aantal songs is dan wel minder, maar teleurgesteld worden zij zeker niet met Carrion en Idols And Anchors. Winston is geweldig bij stem en weet ook clean zijn mannetje te staan. Het mag dan wel wat minder schoon zijn dan op plaat, het is meer dan acceptabel. Vuur (werk) en bommen zijn voor Parkway Drive niet te gek en worden dan ook veelvuldig ingezet. Riffs worden goed gespeeld door Jeff en Luke, zoals de herkenbare intro van Idols And Anchors. Iedereen kent de melodie en die wordt luidkeels meegezongen. Dat Parkway Drive een echte showband is geworden, blijkt wanneer de encore zijn intrede doet. Monniken, fakkels en een vlammend podium staat ons allen te wachten. Als encore krijgen we de classics Crushed en Wild Eyes. Die eerste weet crowdsurfers op te roepen, terwijl de afsluiter zorgt voor verbroedering. Vrienden en wildvreemden grijpen elkaar vast en zingen de onmiskenbare lyrics mee. De laatste klanken vullen de tent en tevreden kijken we terug op de eerste dag.
Natgeregend, onder de modder en voornamelijk uitgeput, komt er rond middernacht een einde aan de eerste dag van Jera On Air. Het geluid in de Eagle tent was niet ten alle tijden optimaal, maar qua programmering kunnen we stellen dat de organisatie uitstekend werk heeft afgeleverd. Het festival laat logistiek gezien, wat steken vallen. Dit kan natuurlijk nog opgelost worden en zo hoop ik dat het terrein een nodige opknapbeurt krijgt.
Foto’s door Liza van de Ven
