Na de plensbuien van gisteren, is het vandaag tijd voor een lach. De zon schijnt namelijk en de organisatie heeft z’n uiterste best gedaan om het terrein op te knappen. Met loopplaten en (veel) houtsnippers is het natte veld omgetoverd tot acceptabel grondgebied. Gewapend met munten, zonnebrand en een goed humeur starten we dan ook deze vrijdag.
Girlsgirlsgirls (Vulture)
Klokslag twaalf uur slaat en het Nederlandse Girlsgirlsgirls mag openen deze dag. De band won de band battle van Jera On Air en heeft daardoor het genoegen om ons allen te voorzien van catchy poppunktonen. Het neigt meer naar pop dan punk, maar het drukt de pret absoluut niet. Het publiek laat een aanwezige indruk achter en ook de band zoekt veelvuldig de interactie op. Het statement: drink veel bier, chil veel hier, wordt opgevolgd en zo neem ik ook mijn eerste biertje van de dag. Dansend weten band en publiek zich door de set te werken. Een vermakelijk optreden van een band die de exposure verdient.
Distant (Buzzard)
Het eerste echt harde werk vinden we vandaag in de Buzzard tent. Daar staat de Nederlands/Slovaakse Deathcore band Distant. Smerige, gore squeels en harde grunts zijn Alec niet wereldvreemd. De muziek is er dan ook mee doorspekt. Met dit zomerse weer mogen attributen niet ontbreken, vandaar de zes strandballen die via de band in het publiek terecht komen, evenals een aantal zwaarden. Elmer begeleidt met zijn schurende bas de gelaagde breakdowns. De diversiteit van deze muziek zit dan ook in de tempowisselingen. Van sonisch snel, naar tergend hard en traag in enkele minuten. Dat gitaristen kunnen spelen, terwijl ze crowdsurfen bewijst Nouri in deze kleine tent. Het energie gehalte is hoog en zweet vloeit rijkelijk, zelfs meer dan het bier doet vloeien op dit onchristelijk vroege uur. Het is de eerste keer dat deze heren hier staan, maar ze geven een show alsof het een jaarlijkse traditie is. Voor fans van hard geweld, kan de dag niet beter beginnen. Distant kwam, zag en overwon de gehele Buzzard.
Kublai Khan TX (Eagle)
Het weer is beduidend beter dan gisteren en dat is ook aan de sfeer te merken. Een band die altijd wel in is voor sfeerpartijen, is het Texaanse Kublai Khan TX. De portie extreme Hardcore wordt rustig verwerkt door de aanwezigen. Two-stepping en moshen kan natuurlijk niet uitblijven, maar blijft behoorlijk binnen de perken. Wellicht komt het door het vroege tijdstip, dat slechts een select groepje diehards actief meedoet. De rest knikt louter gemoedelijk mee op het gebeuk. De nieuwe single Theory Of Mind, weet gelukkig nog een circlepit te creëren. Toch mist er iets. Kublai Khan TX hoort in een zaaltje vol echte fans te staan, hier krijgen ze simpelweg niet genoeg mensen mee. Ze spelen een verdienstelijke set zonder uitspattingen. Er wordt gedaan waarvoor ze hier staan, helaas was dat voor velen net niet genoeg.
Any Given Day (Buzzard)
Explosies zijn er niet alleen op plaatsen van oorlog. Ook in de tent bij Any Given Day explodeert het volledig. De tent afbreken kunnen we namelijk wel aan deze Duitsers overlaten. Openen met je meest bekende song (Savior) is een risico, echter pakt dit geweldig uit. Vanaf de eerste seconde is het een intense bulk energie, die pas 45 minuten later zijn einde zal vinden. Met Savior, Never Surrender en Loveless staat hun laatste plaat Overpower centraal. De plaat mag dan wel al 4 jaar oud zijn, iedereen kent de teksten. Zanger Dennis kan harsh een geweldig geluid creëren, maar heeft ook de mogelijkheid om een engelenstem op te zetten. Hij wordt vocaal bijgestaan door zijn naamgenoot op gitaar. Die Dennis stapt vaak van het podium af om zichzelf tentoon te stellen op de area voor fotografen. Crowdsurfen, stagediven en moshen, Any Given Day geniet er van. De tent is wederom te klein en bulkt uit van het nieuwsgierige publiek. Als je mensen kan laten opdrukken in een moshpit, doe je ergens iets goed. Hetzelfde geldt voor een circlepit om de geluidstafel, terwijl je je nieuwe song, Get That Done live ten gehore brengt. Met Endurance en Never Say Die vergeet Any Given Day hun roots niet. De echte klapper wordt echter voor het laatste bewaard. Het is hun allereerste nummer en het meerendeel weet dat dit een Rihanna cover van Diamonds is. Eerder vandaag zagen we al gitaristen crowdsurfen, nu getuigen we Dennis hetzelfde doen, terwijl hij door blijft zingen. Een waanzinnig einde van een waanzinnig optreden. Een hoogtepunt van deze vrijdag.
Frank Turner Acoustic (Bier-Garten)
Sinds de intrede van de Bier-Garten is het een terugkomende traditie. Dit jaar wordt het echter nog wat meer uitgebreid. Er zijn dit jaar namelijk akoestische sets te bekijken. Zo doet Frank Turner hier maar al te graag aan mee. Het geluid is dan wel minder goed in de andere tenten, gewapend met zijn akoestische gitaar en gekleed in korte broek, start Frank If Ever I Stray. Vandaag speelt Turner zijn 2784ste optreden. Hij maakt van de aandacht gebruik om wat humor over te brengen. Zo geeft hij aan dat een optreden pas een optreden is, wanneer er ten minste 5 songs gespeeld worden. Miranda draagt hij op aan zijn transgender vader. Deze intieme middag met de goedgemutste Frank eindigt met The Ballad Of Me And My Friends. Een waar plezier om van genieten, onder het genot van mijn vrienden. Optreden 2785 is vanavond al aan de beurt en ik kan niet wachten tot het zo ver is.
The Interrupters (Eagle)
Om de dag te breken, mag er vandaag ook gedanst worden. Weinig bands die hiervoor beter geschikt zijn dan het Amerikaanse The Interrupters. Een beetje later dan gepland begint de set, maar dat is natuurlijk hartstikke punk. De onder begeleiding van toeters, gespeelde Ska Punk gaat er bij het publiek wel in op deze hete zomerse namiddag. Aimee neemt de lead vocalen fortuinlijk voor haar rekening, terwijl de Bivona broeders de instrumentale sectie ten gehore brengen. Echter kunnen ze alle vier wel hun mannetje en vrouwtje staan achter de microfoon. De samenzang weet iedereen van de grond te krijgen. Riffjes simpel, doch effectief, zanglijnen simpel, doch effectief. The Interrupters bewijst hier dat muziek niet moeilijk hoeft te zijn, om mensen te vermaken. De lokale disco is er niks bij, want dansen is ook voor metalheads en punkers weggelegd. In The Mirror en het daaropvolgende Raised By Wolves mogen op luid applaus rekenen. De refreintjes worden zorgvuldig uitgeknepen en meegezongen. Niet gek, want iedereen lijkt de songs te kennen. Het publiek wordt bespeeld waar ze bij staan en iedereen die er van geniet. Een verfrissende act tussen toch wel veel geweld.
Fever 333 (Eagle)
Aan de rap-georiënteerde fans is ook gedacht. Het Amerikaanse Fever 333 staat namelijk op de planken. Frontman Jason mag dan wel het enige overgebleven lid zijn, na het vertrek van Aric en Stephen, aan populariteit tegenwoordig geen gebrek. Toch is de opkomst niet denderend. Gelukkig is het live een splinterbom. De hoge krijsen vullen de tent front to back. Groove, catchyness en vooral rap zijn de komende 45 minuten het fundament. De dreunende bas en de elektronische beats, laten de zaal springen. Luidkeels wordt er meegezongen op de Song 2 cover van Blur. Het is wel een droevig aanzicht, wanneer het overgrote deel van het publiek zich na 30 minuten richting de Vulture tent begeeft. Aan kwaliteit zal het niet gelegen hebben, want een ferme pot muziek wordt hier ten tonele gevoerd. Het zal dan ook eerder aan het feit liggen, dat Sleep Token zometeen in de naastgelegen tent op zal treden. De dankbare speech over mensen van kleur voelt oprecht en vindt zijn vervolg in een prima vertolking van Hunting Season. Tijdens dat nummer bewijst Jason dat hij niet goed wijs is. Hij klimt in de drankstalling en springt in het publiek. Aanvankelijk was ik sceptisch, maar live weet me dit ten zeerste te bekoren. Hopelijk een snel vervolg op dit meer dan prima optreden, waarbij het geluid erg goed staat afgesteld.
Sleep Token (Vulture)
Naast het immens populaire Lorna Shore, staat hier vandaag ook die andere gehypte band. Het Engelse Sleep Token wordt dan ook door velen met open armen ontvangen. De band rondom Vessel kent nogal wat mysterie, wat natuurlijk mee helpt aan de hype. Deze band wist eigenhandig het metal landschap in tweeën te delen. Aan de ene kant de moderne fan, die vol lof spreekt over de genreblends en aan de andere kant het deel dat vol aversie toekijkt hoe Sleep Token 10.000 kaarten in 10 minuten wist te verkopen in het Wembley Stadium. Ik zag ze nog niet eerder, maar ik kan persoonlijk de verschillende genres alleen maar toejuichen. Met This Place Will Become Your Tomb wisten ze in 2021 al flinke bekendheid te vergaren, maar toen dit jaar Take Me Back To Eden uitkwam, was mening mens verkocht. Tijdens ‘oudje’ The Offering is het nog een beetje opwarmen voor de gemaskerde heren, maar vanaf Like That laten ze horen, klaar te zijn voor dit grote publiek. Iets wat vaker terug kwam in andere reviews, was de slechte kwaliteit van de vocalen. Vandaag is Vessel fantastisch bij stem en bij nummers als Hypnosis en Vore komt alles perfect uit de verf. Het plaatje klopt gewoon. Sleep Token bewijst zich. Het is eerder muziek met metalinvloeden dan metal, maar deze gehele tent geeft er geen moer om. Wie dit niet metal genoeg vindt, luistert niet naar de riffs, is elitair of doof, anders kan ik niet beoordelen. Met Rain en Higher als afsluiters komt het einde eigenlijk veel te vroeg, want menig mens was hier graag nog een extra half uur blijven staan. Sleep Token kan zich opmaken om in het aankomende decennium zich te ontpoppen tot een headliner van formaat.
Frank Turner & The Sleeping Souls (Vulture)
De Engelse raspunker Frank Turner staat hier vandaag met zijn begeleidingsband The Sleeping Souls. Bij uitstek de perfecte naam op dit, van origine, punkfestival. Een wisselwerking tussen distortion en akoestisch lijkt op voorhand wat onwennig, maar als iemand het kan is Frank Turner het. Er wordt een feestje gebouwd en dat is waarvoor we allemaal hier zijn. Het enthousiasme spat van Frank af en mede daardoor vliegt de settijd voorbij. Iedereen is het er mee eens, dat het feestje dat Frank Turner And The Sleeping Souls heet, uitbundig gevierd moet worden. De drukte aan de bar spreekt dan ook boekdelen. Bier en punk maken samen een groot feest. Wanneer er een circlepit gemaakt kan worden op deze vrolijkheid, dan is de cirkel letterlijk en figuurlijk rond. Frank Turner geeft hier een act van jewelste.
Papa Roach (Eagle)
Wanneer er nieuwe genres worden geboren, zijn er altijd bands die aan de wieg daarvan staan. Iedereen kent bands als Korn en Deftones, maar laten we de Amerikanen van Papa Roach niet vergeten. De stijl is heden ten dage wat veranderd naar een alternatief geluid, maar live worden de classics zeker wel gespeeld. Een mash-up van Blood Brothers en Dead Cell wordt opgevolgd door Broken Home. De nodige nummertjes van Infest doen zo al de rondte. Erg is dat niet, want iedereen kent ze ‘by heart’. Weet Papa Roach naast de vertrouwde klassiekers ook nog buiten de lijntjes te kleuren? Zeer zeker wel, met een Prodigy cover van Firestarter en er komt zelfs een Eminem snippet. Dat The Prodigy het goed doet bij alternatievelingen, wordt wel heel duidelijk door het tegengeluid. Maar natuurlijk hoeft Papa Roach het niet alleen te hebben van oude muziek. Met Kill The Noise, Help en Swerve weet deze geweldig spelende band ook genoeg teweeg te brengen. Het emotioneel beladen Scars wordt uit volle borst meegezongen en om me heen zie ik wat traantjes vloeien. Still D.R.E kunnen spelen en iedereen mee krijgen? Dat doen de grootste en dan vraag ik mij stiekem af waarom het hier Rancid is die afsluit in plaats van Papa Roach. Er missen nog wat klassiekers en daarom gaan we wederom terug naar 1999. Infest kent namelijk nog Between Angels And Insects en Last Resort, welke metalhead kent dienou niet. Een fenomenaal optreden komt vol luid gejoel tot een prachtig einde. De ‘headliner’ vraag komt weer in me op, maar ach wie zal het wat wezen. Papa Roach weet een geweldig optreden neer te zetten.
Trash Boat (Buzzard)
Toen ik dit Trash Boat voor het eerst live zag in de basement van Dynamo, was ik altijd al benieuwd naar hun aanstaande groei. De potentie om te groeien lieten ze toen al zien namelijk. Hun laatste album Don’t You Feel Amazing, werd door velen vol lof ontvangen. Ze starten hun set daarom ook niet voor niets met Synthetic Sympathy. Op social media konden we al lezen dat in deze set ook de nodige oude songs voorbij zouden komen. Juist deze nummers zijn erg bekend bij het aanwezige publiek. Van het album Crown Shyness, spelen ze Shade en die weet een grote moshpit op gang te krijgen. Tevens zijn er ook crowdsurfers in overvloed. Helaas vallen de gitaren soms weg, maar dat wordt ze door de goede show vergeven. Thrash Boat grapt nog dat het onwerkelijk is om deze stage te headlinen. Getuige het publiek is dit echter volledig terecht.
Hatebreed (Vulture)
Wat is een Hardcore Punk festival zonder een titaan in dat genre. Zodoende staat de moshmachine Hatebreed hier. Een uur hebben ze de tijd om de Vulture af te breken. Echter heeft dat maar een kwartier nodig, met songs als Perseverance en Looking Down The Barrel Of Today. Jamey klinkt nog veel ruiger dan op plaat. Zelfs de meest bezopen onder ons doen gretig mee, met als gevolg een aantal valpartijen. Riffs op optimaal volume en meesterlijke impact. Dat weten niet alleen de betalende bezoekers, want de hoofdjes van het barpersoneel gaan ook veelvuldig op en neer. Zo bombastische als maar kan, maakt Hatebreed het. Als zelfs de bar aan gort geslagen wordt, dan kan dat maar één ding betekenen. Hatebreed overheerst op deze late avond. In Ashes They Shall Reap sloopt de boel. Dat mag ook wel als je de stage afsluit. Zo is er nog tijd genoeg om alles te repareren voor de dag erna. Hatebreed bewijst zich na bijna 30 jaar nog steeds.
Rancid (Eagle)
Rancid liet op Graspop al zien, prima in vorm te zijn en dat maken ze vanavond moeiteloos nog een keer waar. Hoewel ze met Tomorrow Never Comes een nieuw album op zak hebben, worden vanavond vooral de nummers van het succesvolle … And Out Come the Wolves gespeeld. Wanneer ik correct tel, zijn dat er namelijk 10, terwijl van de nieuwe plaat alleen de titletrack wordt gespeeld. Natuurlijk worden hits als Fall Back Down en pitstarter Sidekick niet overgeslagen, tot grote vreugde van het publiek. Dat er wordt afgesloten met Timebomb en Ruby Soho zal hier vanavond niemand verbazen. Een fijne afwisseling tussen al het geweld van vandaag, waarbij iedereen lekker met de voetjes kon bewegen en hun beste skank moves kon etaleren.
Vandaag was de afwisseling tussen punk en core prachtig verdeeld. Zo zullen er weinig mensen wat aan te merken hebben op de dagindeling deze vrijdag. Jera On Air revancheert zich ten opzichte van gisteren. Naast de nodige opknapbeurt, krijgt iedere bezoeker het eerste biertje cadeau. Hulde hiervoor. Kwalitatief gezien een uiterst sterke dag met optredens van Sleep Token, Any Given Day en Papa Roach. Hoewel de vermoeidheid toeslaat, kijk ik vol enthousiasme uit naar de slotdag.
Foto’s door Liza van de Ven
