Jera on Air is een kleinschalig punk/hardcore festival. Dit jaar zijn er een aantal topbands in het genre geprogrammeerd op twee podia. Maar er is meer, er is een heus randprogramma. Met dovendisco, videogame hoekje, beerpong en een heus M*O*S*Hpital. Ook is er ruimte voor de Nederlandse platenlabels ingeruimd in een punkbrockbar. Voor vandaag staan er showcases van Doomstar, White Russian Records en Shield Recordings op het menu in de punkbrockbar.
Jera on Air wordt vaak het kleine broertje van Groezrock genoemd, maar door de opzet en originele randactiviteiten hangt er een heel eigen sfeer.
De eerste band die ik vandaag zie is Collision. Dit is een Limburgse trashmetal/grindcore band. Met de twee zangers is het boem-erop en mede door het plezier wat wordt uitgestraald heb ik geen spijt dat ik binnen ben gelopen in de punkbrockbar.
Het Canadese Counterparts krijgt veel respons. Het speelt melodische hardcore en lijkt altijd op tour. Als ik me niet vergis staan ze in oktober weer in Dynamo.
Op de main is het aan Authority Zero om de boel op te warmen. Na een paar nummers gaat de wave al rond en een stukje publieksparticipatie leidt tot een spontane wall of death. Ook ontstaat er een circle pit over de volle breedte van de tent. De mix van punkrock met reggae gaat er in als (ontbijt)koek. Zanger Jason DeVore weet wel hoe hij een feestje moet opstarten.
Nieuwsgierigheid lokt me terug naar de kleine punkbrockbar. Daar staat Smash The Statues “te speule en niet lulle, want we hebben weinig tijd”. Maar omdat de band speelt met een boodschap kan de zanger het niet laten om zijn vreemde gevoel onder woorden te brengen. Hij heeft er moeite mee te spelen als vegan zijn in een door “mengvoeder united” gesponserde tent tussen de megastallen en een nazi-kerkhof. Hij vraagt ons om het avondeten te gaan doen bij Just Like Your Mom.
In Hearts Wake staat voor het eerst in Nederland op het podium. Deze jonge band uit Byron Bay Australië speelt metalcore. De wisseling tussen clean zang en de grinds komen live beter uit de verf dan op plaat. Ze spelen strak en zorgen voor een goede pit. Gezien de populariteit en het goede optreden zullen ze snel een begrip worden zoals hun landgenoten Parkway Drive. In het najaar komen ze weer terug met onder andere Asking Alexandria en August Burn Red. Gaat dat zien. Prijs voor “beste snor” van het festival hebben ze in ieder geval al verdiend.
De veteranen van Strung Out spelen in een voor hun verdiensten veel te lege tent. Maar vanaf Too Close To See tot en met Don’t Look Back In Anger is het een brok energie. Jason Cruz geeft alles en samen met de band leveren ze een mooie setlist, met oldies en een paar nummers van de nieuwe cd. Ook hebben ze ruimte om Tony Sly te eren met een cover van Soulmate.
Vanaf het terrasje bij de eettentjes zie en hoor ik Defeater knallen. Deze hardcore band lijkt deze zomer op alle festivals te staan en dat is niet zonder reden.
In de bar worden we door Shield getrakteerd op de Accelerators uit Rotterdam (ja toch?). Deze band speelt vol overgave drie akkoorden-punkrock. Het plezier spat er af. Heel mooi dat Jera tijd heeft ingeruimd voor deze showcases.
Stray From The Path speelt onvervalste east-coast hard-/rapcore. Deze band is erg populair en er wordt weer flink bewogen voor in de tent.
Dan is het tijd voor Millencolin. Mooi om te zien dat de band niet alleen de grote festivals speelt, maar ook oog heeft voor de kleinere. Het optreden is een groot feest. Ze stralen flink plezier uit en rijgen de hitjes aaneen. Dit optreden gaat me bij blijven.
Het bombastisch Caliban speelt de Rockhand stage kapot. Met gekruisigde skeletten op het podium en een razende dubbel bass drum trekken ze met vette metalcore de laatste energie uit de hardcore kids.
De grootste verrassing is te vinden in de punkbrockbar: Sing Along Riot. Dit is een punkrock karaoke met een liveband. Wat een plezier en enthousiasme bij deze Nijmegense band. Er wordt vol overgave meegezongen en gebruld. Zowel voor als op het podium. De zangers verdienen zelfs een punkrock-diploma. En daar kun je mee thuiskomen.
Vreemde eend in de bijt Enter Shikari mag voor de tweede keer vandaag optreden. Na een dj-set mogen ze nu op de main de kunsten vertonen. Enter Shikari speelt post hardcore met een dikke saus dance erover. In combinatie met een geweldige lichtshow leveren ze een top optreden af.
In een bijna lege tent (want Enter Shikari) begint Lagwagon aan het optreden voor de aanwezige oudere punkrockers. Als het optreden in de andere tent is afgelopen stroomt het hier snel voller. Na een twijfelende start en wat technisch ongemak wordt er toch weer een feestje gebouwd. Er wordt een uur lang gefeest, bier gegooid en gezongen. Hoogtepunt is een crowdsurfend manneke van een jaar of tien die er voor zorgt dat Lagwagon nog extra op stoom komt.
De afsluitende punkrock-boyband All Time Low laat ik links liggen. Ze zorgen voor veel gillende meisjes en hopelijk voor hen mooie dromen.
Dan maar weer richting de bar. Daar treedt NØFX op. Dit is een Belgische coverband bestaande uit leden van onder andere Gino’s Eyeball en Five Days Off. Onder de klanken van Tequila komt er een “Mexicaan” de bijhorende drank uitdelen in het publiek. De band begint aan hun veertig (?) nummers tellende setlist. Het optreden gaat zonder het geouwehoer van het origineel, dus halverwege smeekt een gitarist om een adempauze. Confettikanonnen, strandbalen, alcohol en meezingers zorgen voor een ware heksenketel.
Ik schud de confetti uit mijn haar en kijk terug op een prachtige dag. Hopelijk tot volgend jaar.
(met dank aan Ronny Schatorje)