Deze zaterdag, tevens slotdag, staat bekend om de vele reünies. Zo kwamen Casey, John Coffey, Heideroosjes en The Ghost Inside (de één recenter dan de ander) weer terug bij elkaar om te doen wat zij, door diverse omstandigheden, zo gemist hebben. Met de vele moderne bands op het programma, is dit zeker een dag voor de jeugd.
Static Dress (Vulture)
Wie om 13:00 nog niet wakker was, is dat na de oorverdovende tape-intro van Static Dress zeker wel. De Engelse band laat zich niet zo makkelijk in een hokje stoppen. Van de ene kant horen we de chaotische zang van Mathcore en de riffs uit de Hardcore, terwijl we aan de andere kant de ultramoderne sound uit de Metalcore voor de kiezen krijgen. De zang van Olli mag dan clean niet altijd even zuiver zijn, de hoge uithalen zijn doeltreffend. Dat een groot deel van het publiek de metalyoga heeft overgeslagen, blijkt wanneer er een heuse karate partij op gang komt. Het is nog vroeg, maar dat doet daar geen afbreuk aan. Instrumentaal is het hard, maar redelijk eentonig. De lengte van deze set is daarbij dan ook meer dan genoeg. Door de moderne sound, zijn het vooral jonkies die aandachtig toe staan te kijken. Een band die gretig aan de weg probeert te timmeren en daar kan ik alleen maar lof voor hebben.
Casey (Vulture)
Casey is terug van weggeweest. In 2019 kondigde de band aan, te stoppen met muziek. Echter kroop bloed waar het niet gaan kon en zodoende kwamen ze in 2022 terug bij elkaar. Het Metalcore-product uit Wales staat er wel heel statisch bij. Hier is het publiek een reflectie van. De melodische soundscapes van Liam en Toby zijn prachtig en brengen de luisteraars in een dromerige staat. De clean vocalen van Tom zijn vandaag echt niet best en zitten tegen het randje van vals aan. Harsh doet het denken aan bands als La Dispute, met een goede en eigen uitvoering daarvan. Op de helft van de set, voelen ze zich iets meer op hun gemak en voelt het spontaner aan. De vocalen zijn totaal niet representatief voor de kwaliteit, want verder zet Casey hier een steengoed optreden neer. Hopelijk revancheren ze zich een volgende keer, want de muziek zit goed in elkaar.
Landmvrks (Eagle)
Frankrijk staat nou niet direct bekend om haar bloeiende Metalcore scene. Een uitzondering op deze regel is Landmvrks. Ze vergaren in rap tempo internationale bekendheid. Niet onterecht als je kwalitatief materiaal uit brengt, zoals Lost In The Waves en Fantasy. Het zal dan ook niemand verbazen dat alle nummers vandaag van deze platen komen. Het eerste hoogtepunt komt met Blistering, al heel vroeg in de set. Melodische secties met catchy refreintjes worden afgewisseld met de lage vocalen van Florent. Vrijwel niemand is zo goed bij stem dit weekend als hij. Death weet de monden van dit publiek wel te openen, want ook op de derde dag zijn we het zingen nog niet verleerd. Om uniek te blijven, mengt Landmvrks er wat Franse rap doorheen. Op Visage werkt het wonder boven wonder. Met Scars spelen ze mijn persoonlijke favoriet en dan heb ik mijn besluit vast staan. Landmvrks is een geweldige band in haar genre.
John Coffey (Eagle)
Ook vandaag Hollandse glorie op dit prachtige festival. De vuige Rock ’n Roll meets Hardcore komt vandaag van John Coffey. 6 jaar geleden maakte ze een einde aan hun carrière, maar ook hier weer een reünie. Eerder stonden ze al in de Buzzard, maar deze upgrade naar de Eagle is meer dan welkom. De Rock riffs worden ondersteund door Hardcoresque krijsen van zanger David. Shirtjes van de bands zie ik niet om mij heen, maar ik lijk de enige die de teksten niet kent. John Coffey is maar al te blij om hier te staan en dat stralen ze ook uit. Het publiek wordt betrokken en ze doen hun uiterste best om kwaliteit neer te zetten. Onder andere Oh Oh Calamity doet het goed. Het is een mooi contrast van Rock ’n Roll en harsh vocalen, die goed in elkaar overlopen. John Coffey kan terugkijken op een succesvolle gig, waarin ze hun plaats in de Eagle wel verdiend hebben.
Heideroosjes (Eagle)
Als er een band niet mag ontbreken op een Nederlands punkfestival, dan zijn het de Heideroosjes wel. De punkers stonden hier al aan het begin van het festival in de jaren 90. Het is dan ook een graag geziene gast en zelf zijn ze ook maar wat blij om terug te keren op het oude nest. Een mooie afwisseling tussen Engelstalige en Nederlandstalige songs zorgen voor diversiteit. Schreeuwen op Lekker Belangrijk, meeknikken op Nothing’s Wrong en lekker rebelleren op Val Maar Dood. Bij de Heideroosjes kan het allemaal. De linkse toon is onvermijdelijk en dit is ook geen muziek die je luistert voor de kwaliteit, dit is muziek om uit je plaat te gaan. Vooraan ontstaan logischerwijs circlepits en moshpits. Heideroosjes laat een energieke en enthousiaste indruk achter. Niet voor niets dat ze zo vaak terug mogen komen. De heren zijn al over de 50, maar nog altijd true punk. Met een mashup van Sjonnie En Anita/Klapvee!/Tering Tyfus Takketrut komt er langzamerhand een einde aan een uur Hollandse Punk, maar niet voordat United Scum iedereen nog één keer laat springen.
Enter Shikari (Eagle)
De basis van deze Engelse band ligt in de Post-Hardcore, maar leent zich aan meer genres. Zo krijgen we een mix van bovenstaand genre, Techno, Pop en Drum ’n Bass te horen. Opener (pls) Set Me On Fire, wordt begeleidt door, hoe kan het ook anders, de grote vlammenwerpers op het podium. De show is prachtig, maar met dit weer is het vuur een onaangename toevoeging. Met een nieuw album op zak, gaat er ook nieuwe muziek gespeeld worden. Zo horen we onder andere de titletrack, A Kiss For The Whole World. Heel poppy, veel bombast en een prachtige lichtshow maken dit nummer perfect voor de vroege avond. De elektronische toevoegingen bovenop de stem van Rou is onderdeel van de muziek, maar ik hoor liever de prachtige en natuurlijke stem van hem. De show is spectaculair en de sfeer zit er zo lekker in. Van begin tot eind is iedereen laaiend enthousiast. De confetti kanonnen en de zichtbare vrolijkheid werken aanstekelijk. Na 3 dagen lijken velen moe, maar dit pept behoorlijk op. De vuurshow aan het einde van de show is geweldig en de daarbij horende ‘lightning round’ aan nummers zijn tot in de diepste kamer van het hart te voelen. Enter Shikari tovert de tent om, van een metalwalhalla naar het plaatselijke dance feestje om de hoek. Stilstaan is onmogelijk en dat weten de aanwezigen ook. Na de laatste klanken van The Dreamers Hotel blijft het nog lang galmen in de tent. Het feestje van de dag wordt vandaag mede mogelijk gemaakt door Enter Shikari. Daarnaast bewijzen ze ook dat het dit weekend echt niet allemaal strict metal of punk hoeft te zijn, om plezier te maken.
Motionless In White (Vulture)
Een band die zalen jonger publiek weet uit te verkopen is Motionless In White. De emo-georiënteerde Metalcore doet het ook vandaag weer uitstekend. De gehele tent zwaait en springt uitbundig mee. Harde breakdowns met vieze vocalen doen het goed, terwijl iedereen meezingt met de softe passages. Hard gaan op Scoring The End Of The World, om vervolgens iedereen mee te krijgen met de kraker Voices. Motionless In White overtuigt zonder dat het hen moeite lijkt te kosten. Naast de verplichte favorieten, heeft Motionless In White vandaag een harde setlist uitgekozen. Ik lijk dan ook de enige, die het opvalt dat de cleans van Chris nog wel eens overslaan. Maar laten we bij dit sterke optreden vooral niet te kritisch zijn. Succesvolle vertolkingen van Werewolf en Masterpiece volgen en waar tijdens Reincarnate een poging wordt gedaan om de hele tent door te surfen, is dit gedoemd om te mislukken. Gelukkig zijn wij muziekliefhebbers geen opgevers. Vandaar dat poging 2 een succesvol einde kent. Motionless In White wint nieuwe zieltjes en verovert de harten van de vele fans. De twee hits Another Life en Eternally Yours brengen dit optreden tot een fantastisch einde. Een set vol breakdowns, prachtige riffs en de nodige portie emotie. Het hoogtepunt van deze slotdag tot dusverre.
Meshuggah (Eagle)
Er zijn 2 dingen zeker in het leven, dood gaan en Meshuggah die kwaliteit levert. Toch zijn de Zweden hier een vreemde eend in de bijt. De Technische Death Metal formatie wordt eigenhandig geëerd (of door sommige verweten) voor het uitvinden van het Djent genre. Door de uitgelopen set van Motionless In White mis ik helaas een stukje, want wat klinkt dit goed. Getuige de veel te lege tent, lijken de mensen Meshuggah hier toch een mismatch te vinden en dat terwijl ze de sterren van de hemel spelen. Uiterst moeilijke riffs vullen de zaal en Meshuggah toont dat het meer muziek is om te luisteren, dan om op te springen. Ik ben de laatste die er naar kraait, want muziek van zo’n hoge kwaliteit hoor je niet iedere dag live. De overtuigende versies van Ligature Marks en Born In Dissonance laten smerige gezichten achter. Helaas houden velen het voor gezien. Iets wat Meshuggah, naar mijn mening, alles behalve verdient. Met Frederik Thordendal hebben ze ook een van de beste gitaristen in huis. Dat werpt zijn vruchten af, wanneer er met een kritische blik wordt gekeken naar de riffs. Daarnaast hebben ze ook Tomas Haake in de gelederen. Volgens sommige de meest technische drummer ter wereld. Gelukkig is het overgebleven publiek uiterst dankbaar en dat maakt dat Meshuggah hier niet voor niets staat. Naast beukende riffs, hebben ze ook nog een aantal flitsende solo’s in huis, iets wat we hier niet veel hebben gezien dit weekend. Een haperende microfoon zorgt voor een verbaasde, doch humoristische uitspraak van Jens. Meshuggah slaat de Eagle murw. Een gemis voor alle bezoekers die deze tent reeds hebben verlaten. Slechts één puntje van kritiek, het ontbreken van Bleed op de setlist, maar met afsluiter Future Breed Machine, wordt dit perfect opgevangen. Dit is objectief gezien het beste optreden van het weekend en ik hoop dat mijn medeschrijvers het daar mee eens zijn.
The Ghost Inside (Vulture)
Na het bekende busongeluk verhaal, is The Ghost Inside gelukkig bezig aan hun wederopstanding. Gelukkig maar, want de Vulture was nog niet zo vol als bij het laatste optreden in deze tent. Er is één nummer dat mij aan de Metalcore heeft geholpen en laat dat net opener Engine 45 zijn. Front to back, side to side, The Ghost Inside maakt de chaos compleet. Een grote wals veegt de tent schoon. Mokerhard, doch kwalitatief, zien we hier een band in topvorm aan het werk. De eerder besproken wederopstanding ging gelukkig ook gepaard met een nieuw selftitled album. Songs als The Outcast en Pressure Point, weten hun mannetje echt wel te staan tussen de oude songs. Het massale Fuck This, dat meermaals geroepen wordt, spreekt boekdelen. Vanaf de zijkant is het plezier af te lezen van de gezichten. Dat deze band mateloos populair is, zagen we ook al aan de eindeloze rij bij de signing. Jonathan herinnert ons nog maar even wat wij betekenen in die terugkeer van The Ghost Inside, maar ook dat Andrew nog maar één been heeft en toch op die kruk zit. Een diepe buiging, heel veel respect en een groots teken van kracht. Het daaropvolgende Dear Youth (Day 52) is geweldig en dat snapt deze hele tent. Het geheel is zo emotioneel dat ik snel even een traantje moet wegpinken. Naast de gebruikelijke lichamen, vliegen ook hier strandballen en andere attributen door de lucht. Tevens gaat het Vulture-crowdsurf record naar deze heren uit Amerika. De klassieke blegh-breakdown combinatie hoorden we nog niet heel vaak, maar Out Of Control heeft ‘m hoor. Wie een drumvel van de band wil verdienen heeft slechts de luttele taak om back to front te crowdsurfen. Dat kan alleen onder begeleiding van Faith Or Forgiveness van de debuutplaat Fury And The Fallen Ones. De sympathieke winnaar neemt het besluit om het drumvel in het publiek te gooien en toont zich daarmee alles behalve egoïstisch. In een uur tijd speelt The Ghost Inside een samenvatting van hun gehele discografie, waarin geen enkel album wordt overgeslagen. Als absoluut toppunt krijgen we de afsluiters Avalanche en Aftermath. Waar voor mij Sleep Token lang aan kop stond voor Vulture optreden van het weekend, moeten ze toch plaatsmaken. The Ghost Inside kroont zichzelf heer en meester van de Metalcore.
Flogging Molly (Eagle)
Als kers op de taart en om het weekend vrolijk mee af te sluiten (en eventueel de bieromzet te verhogen dit laatste uur) staat hier Flogging Molly. De dansbare, vrolijke Folkpunk slaat aan bij de nog overlevenden. Hoe begin je een set beter dan met Drunken Lullabies? Onmogelijk en uiterst begrijpelijk, want zo krijg je vanaf het eerste nummer de sfeer die Flogging Molly verdient. Ik neem nog even de fijne klanken van A Song Of Liberty (opgedragen aan Oekraïne)tot me, maar daarna besluit ik de drukte voor te zijn. Ik zoek mijn weg naar huis op, wetende dat het bier hier, ook zonder mij, toch wel rijkelijk zal vloeien. Ik mis zo naar alle waarschijnlijkheid If I Ever Leave This World Alive, maar met het plezier van de afgelopen 3 dagen neem ik dat voor lief.
De slotdag is er een, om nooit te vergeten. Dansen bij Flogging Molly en Enter Shikari, nekken breken bij The Ghost Inside en Motionless In White en de rebel uithangen bij de Heideroosjes. De sfeer was uiterst prettig en het publiek allermeest vrolijk.
Meer dan 80 optredens in de afgelopen 3 dagen wisten het pittoreske Ysselsteyn om te toveren tot een punk en metal hemel. Ook dit jaar weer een uiterst diverse line up met een breed scala aan (inter)nationale bands van formaat. Een hulde aan alle bands, de organisatie, de cateraars en vooral aan de meer dan 800 vrijwilligers. Samen met de andere 15.000 bezoekers kan ik terugkijken op een geslaagd weekend, met slechts enkele tegenslagen op de openingsdag.
Foto’s door Liza van de Ven
Foto Flogging Molly door Charlotte Grips – Charlotte Grips Fotografie
