Dit jaar viert Jera On Air feest, want het grootste Punk en Core festival viert zijn dertigste editie. Ter gelegenheid hiervan is er eenmalig een vierde festivaldag toegevoegd op de zondag. Met grote namen zoals Electric Callboy, Bad Religion, Dropkick Murphys, Sum 41, Architects, Enter Shikari en The Prodigy heeft het festival alles in het werk gesteld om deze editie onvergetelijk te maken. Reden genoeg voor Rockportaal om aanwezig te zijn.
As Everything Unfolds (Eagle)
Door aanhoudende regen is het festivalterrein niet op tijd gereed, waardoor de poorten later dan gepland openen. Hierdoor mis ik helaas grotendeels het optreden van Annisokay en begint deze extra dag met een valse start. Gelukkig ben ik ruim op tijd aanwezig om het Britse As Everything Unfolds te aanschouwen. De opmars van female-fronted Post-Hardcore zet zich voort, waarbij deze band, net als bijvoorbeeld Future Palace, deel uitmaakt van deze opkomende beweging. De band, onder leiding van zangeres Charlie, speelt strak en weet ondanks de schandalig lege tent vroeg op de dag een kleine wall of death te creëren.
De elegante zangeres danst regelmatig en maakt goed gebruik van het podium. Daarnaast heeft ze een geweldig vocaal bereik en is het loepzuiver. De band zoekt de grenzen van het genre op door poppy passages af te wisselen met breakdowns en screams. As Everything Unfolds verdient meer publiek, want wat een binnenkomer. Toevallig zie ik net voor het optreden dat ze op tour gaan met het straks optredende Make Them Suffer en het gisteren spelende Bury Tomorrow. Dat wordt een must visit voor deze nieuwe fan.
The Acacia Strain (Vulture)
Vandaag geen broodje kebab voor vocalist Vincent, maar wel een lekker spelend vijftal. Two-stepping, radslagen en high kicks zijn eerder regel dan uitzondering en ja hoor, daar wordt gehoor aan gegeven. Met gevaar voor eigen leven doorkruis ik de moshpit om een broodnodige red bull te halen aan de bar. Het is moeilijk om stil te blijven staan bij de chuggy riffs die de band ten gehore brengt. Ik blijf me altijd verbazen over hoe niemand gewond raakt in deze chaos, maar ik kijk er altijd graag naar. The Acacia Strain houdt van Nederland en stroopwafels. De band spreekt hun dank uit en ontvangt die dank ook terug. De band trakteert ons op een lesje Beatdown pur sang. De Amerikanen zijn als een pizza peperoni, niet bijzonder, maar altijd verrukkelijk.
Make Them Suffer (Eagle)
Make Them Suffer is er één uit de bloeiende Australische scene en zijn niet de enige. Zo zagen we dit weekend ook al onder andere Alpha Wolf en Deez Nuts. Hoewel die uit een ander vaatje tappen is dit een Metalcore band die ik zes jaar ooit een keer live zag, maar daarna snel uit het oog ben verloren. Ik zag ze vorig weekend ook al op Graspop aan het werk en ben volledig verbijsterd hoe deze band mij in al die jaren zo is ontgaan. Dit ensemble brengt namelijk het wildste in mijzelf naar voren.
De door keyboard ondersteunde muziek is technisch, hard en raakt mij in mijn hart. Of het nu zwaaien is op de vrouwelijke vocalen of headbangen op de woorden van de immer energieke frontman Sean, dit kwintet is iedere minuut van je tijd waard. Deze Australiërs hebben een uitstraling waar de meeste bands in het genre een puntje aan kunnen zuigen. Geen wonder dat het publiek uit de hand eet bij alles wat gevraagd wordt. Soul Decay en Erase Me genieten van vocale begeleiding, terwijl tijdens afsluiter Doomswitch tientallen mensen over de barriers worden gegooid. Ik was zoals gezegd op Graspop al overtuigd van deze band, maar op Jera wordt dit spektakel nog eens dunnetjes over gedaan. Met mij hebben ze er tenminste één fan bij, maar het is onmogelijk dat ik de enige ben.
Distant (Buzzard)
Distant maakt kans op de titel van de meest brute band van Nederland. Hoewel ze tegenwoordig een internationaal gezelschap zijn, behouden ze nog steeds hun krachtige signatuur. De rauwe vocalen van Alan vormen een perfecte harmonie met de laag gestemde gitaren en de double bass die de grond doet schudden. De bas staat zo hard dat de impact van hun muziek geweldig overkomt. Ook de iconische Distant moshpit warrior veiligheidsvesten zijn weer aanwezig, die de gevaarlijke zone duidelijk afbakenen. Tijdens Born Of Blood krijgt Distant het hele publiek in hurkende positie, om vervolgens de tent op zijn grondvesten te laten schudden. De trage stukken worden vol bombast uitgevoerd, terwijl de band excelleert in de snelle passages. In de Buzzard stage zijn geen pyrotechnische installaties, dus Distant heeft zelf een vlammenwerper meegebracht om de show mee af te sluiten. Distant, in twee woorden: gevaarlijk en meedogenloos.
Caskets (Eagle)
De band heeft nog niet eerder op Jera gespeeld en is dan ook vereerd om gelijk op het hoofdpodium te staan. De emotionele Post-Hardcore heeft duidelijk zijn fans en frontman Matt maakt hier goed gebruik van door voortdurend de microfoon naar het publiek te richten. Dit fenomeen vindt voor het eerst plaats tijdens Drowned In Emotion, maar herhaalt zich met regelmaat. Op echte actie moeten de Britten lang wachten, maar tijdens publieksfavoriet Lost In Echoes krijgt de band de verdiende crowdsurfers. De krachtige boventoon die zanger Matt voert heeft zoveel intentie dat sommige aanwezigen zich volledig verliezen in de muziek. Caskets zou wat mij betreft vaker moeten optreden op Jera.
Atreyu (Vulture)
Wie kent ze niet? Atreyu, een van de Amerikaanse pioniers van de tweede Metalcore golf. Hoewel de band tegenwoordig weinig te maken heeft met die stroming, spelen ze nog steeds hun oude werk. Het nieuwe Drowning zou een goede opener zijn, mits de heren ook de juiste instrumentatie zouden spelen. Dit herstelt zich gelukkig snel. Met Bleeding Mascara en Right Side Of The Bed keert de band al gauw terug naar de gloriedagen en frontman Brandon heeft van de security te horen gekregen dat ze veel crowdsurfers willen zien. Zo gezegd, zo gedaan, en de eerste vrijwilligers torenen boven het publiek uit.
De opvolgende circlepit laat modder opspatten en ondanks de smerige bende, kan dit niemand weerhouden om een feestje te bouwen. Battle Drums zorgt voor een drum en bass feestje, terwijl Blow het optreden zingend ten einde brengt. Atreyu krijgt vaak kritiek vanwege hun veranderingen in stijl en is niet meer zo groot als ze ooit waren, maar aan kwaliteit wordt niet ingeboet.
Wargasm (Buzzard)
Ik ken de band eigenlijk alleen van naam, maar veel van mijn vrienden zijn laaiend enthousiast over dit duo. Nu helpt het mee dat ik Lionheart al vaker live heb gezien en ze me eigenlijk nooit hebben kunnen overtuigen. Dus ik sleep mezelf voor de zoveelste keer naar deze kleine tent. Wargasm is de liefdesbaby van musicus Sam Matlock en model Milky Way. Van alle bands op het programma vind ik deze erg lastig te classificeren, maar ergens tussen de schrede van L7, Limp Bizkit en elektronische ensembles, kun je Wargasm terug vinden. Een soort Electro-Punk op Nu-Metal steroïde.
Subjectief is dit niet aan mij besteedt, maar het duo, dat live wordt bijgestaan door een drummer en DJ, geeft een spectaculaire show. Misschien wel de beste van het weekend, want de voortdurende wisselwerking, het opzwepen van publiek en de totale chaos zorgen voor een perfect totaalplaatje. Bang Ya Head doet zijn naam eer aan en ook Spit kent een fantastische benadering van dit unieke geluid. Aangezien de rest van mijn dag bestaat uit Tesseract, Amenra en The Prodigy, besef ik al snel dat dit mijn laatste kans is om te crowdsurfen. Zo begeef ik me tijdens Death Rattle op het podium voor een stagedive. Ik heb genoten van de geweldige sfeer, en dat de muziek dan niet helemaal aansluit op mijn voorkeur doet daar niets aan af.
Amenra (Buzzard)
Van oorsprong zou Amenra en dan met name de voorloper Spineless, perfect op Jera kunnen staan. Op Mass I laat de band namelijk een dosis Mathcore horen. Zo’n twintig jaar later is de band een andere richting ingeslagen en is hun aanwezigheid op de poster opmerkelijk te noemen. Desalniettemin staat de tent vol met trouwe fans en zie ik doorheen de dag vele shirts. Ik ben zelf ook de laatste die erover zou klagen dat de band hier staat. Ik heb immers een tattoo van de band op mijn scheenbeen staan.
De laatste jaren heeft de band een vaste opener gevonden. Met de hypnotiserende klanken van Boden wordt de mis in werking gezet. Niet iedereen heeft het geheel begrepen en vooral in de akoestische passages wordt pijnlijk duidelijk hoeveel conversaties er plaats vinden in de zaal. Naast een enkele misplaatste crowdsurfer zijn dat de enige minpunten aan dit optreden, want Amenra is vandaag beter dan ooit (en ik zag ze al vaak). Misdienaar Colin H Van Eeckhout staat rugwaarts naar het publiek en keert zich slechts een enkele keer om, zoals bij het gesproken woord in De Evenmens. Dit wonderschone stuk poëzie valt lichtelijk in het niet door het instrumentale geweld. Dat is bij A Solitary Reign wel anders, waar hard en zacht perfect samensmelten. Bassist Tim De Gieter neemt hier de vocalen deels voor zijn rekening en doet dit zo goed dat hij amper van Colin te onderscheiden is.
Met Am Kreuz en Ter Ziele kunnen we ons opmaken voor een ouderwets en extremer middenstuk. De wanhopige schreeuwen van de vocalist dragen bij aan de neerslachtigheid die de band tracht te omvatten. De intense muziek zorgt voor kippenvel en zelfs tranen bij het afgezakte publiek. Met de twaalf minuten durende parel Diaken sluit Amenra een bijzonder intiem optreden af. Met slechts een buiging verlaten de heren het podium. De onwetende bezoeker is een ervaring rijker en de fans krijgen een Amenra zoals Amenra hoort te zijn. De melancholie zorgt voor een perfecte afsluiting van dit weekend en zelfs headliner The Prodigy kan me nu niet meer naar het hoofdpodium trekken.
Een weekend dat geteisterd werd door regen kan de bezoekers niet deren. Jera On Air verzamelt misschien wel het beste affiche van alle edities. De organisatie had er goed aan gedaan om die laatste dag direct toe te voegen, want door het later toevoegen blijkt het een stuk minder druk te zijn. Al met al is dit jubileum een groot succes. Naast een geweldige ervaring ben ik ook wat schrammen en een paar blauwe plekken rijker, maar alles voor de journalistiek. Eén laatste dankwoordje voor de organisatie, vrijwilligers, bezoekers en alle bands is op zijn plaats. Tot volgend jaar!