De meeste mensen zullen Jeroen Camerlynck kennen van de komische Belgische metalcore band Fleddy Melculy. Onlangs liet hij wat meer van zichzelf zien door het uitbrengen van een solo plaat WEG en een biografie. We spraken erover met de immer vriendelijk Belg via Zoom.
In hoeverre is het anders om een dergelijke album te schrijven dan het Fleddy Melculy werk?
Eigenlijk verschilt dat niet zoveel van elkaar voor mezelf, want een Fleddy-album schrijf ik helemaal uit een bepaald gevoel en dat gevoel is bij Fleddy meestal een ergernis of frustratie in de zin van tot megawereldproblemen opgeblazen kleine problemen. Met deze soloplaat is dat eigenlijk hetzelfde, maar dan in plaats van te zoeken naar problemen om er iets komisch van te maken, heb ik mezelf eerder op de korrel genomen. Ik bedoel, het schrijven van die soloplaat is voor mij even gemakkelijk gegaan als het schrijven van de eerste Fleddy plaat. De spontaniteit van die beide platen is ongeveer hetzelfde. Ik heb gewoon geschreven wat er in mijn hoofd stak, zowel met die soloplaat als met een Fleddy plaat. De Fleddy platen die erna zijn gekomen, daar is wel veel meer over nagedacht geweest. We mochten daar niet in herhaling vallen. Er is meer over nagedacht geweest, over wat de singels moeten zijn et cetera. En ik zeg hier nu van, het is even gemakkelijk gegaan, dat is voor een stuk waar of langs een ander stuk ook niet waar, want er is heel veel twijfel wel geweest bij dat soloalbum. Ik was wel heel blij met de dingen die ik maakte of schreef, maar ik heb wel heel lang getwijfeld om dit uit te brengen, om dit dan überhaupt aan de buitenwereld te laten horen. Dus op dat vlak is er wel een verschil.
Bij Fleddy heb je eigenlijk een soort personage om je een beetje achter te verschuilen. Nu niet en de nummers zijn echt heel persoonlijk. Ik kan mezelf voorstellen dat het heel spannend is om zoveel van jezelf te laten zien.
Het was heel spannend. Ik bedoel, ik heb gestrest tot op de dag van de release van de eerste single, de eerste single, Stemmetje. Ik heb echt tot dan getwijfeld en gestrest over wat de de mensen gaan zeggen of denken. Je maakt zoiets op de eerste plaats voor jezelf. Ik ben daar tevreden over en kan zeggen dat dit is wat ik wil vertellen, dit is hoe ik het hoor, dit is hoe ik het wil laten horen. Maar er is nog altijd een verschil met dat effectief naar buiten te gooien en effectief aan de mensen te laten kennen. Wanneer het uitkwam, was ik wel heel erg verbaasd dat ik er zoveel goede respons op kreeg. Je zelfvertrouwen is op dat moment super klein en als je dan heel veel positieve reacties krijgt, dan groeit je zelfvertrouwen daarin en na die release van die eerste single dacht ik echt van, oké, het zit goed, ik ga dat uitbrengen. Ik zal wel zien wat er gebeurt. Dat was echt gewichten van mijn schouders afvielen.
REACTIES
Je zingt over je vader en je hebt een liedje voor je kinderen geschreven. Vinden sommige mensen in je omgeving dan niet dat je dat voor jezelf had moeten houden?
Ik heb vooral heel veel zelf gedacht van, moet ik dit niet voor mezelf houden? Maar langs de andere kant dacht ik van, ik denk dat juist iemand anders er mee iets kan zijn als ik ermee naar buiten kom. Misschien kan iemand anders er zich ook in herkennen en die kan zich hieraan optrekken, of zich hierin herkennen en zo er iets aan hebben. Mijn directe omgeving zelf heeft er helemaal anders op gereageerd dan dat ik zelf had verwacht, want ik kom dan even terug op dat zelfvertrouwen dat dan heel klein is. Bijvoorbeeld als we het hebben over de song over mijn vader, ik bedoel, die song, als je het boek hebt gelezen, dan weet je sowieso waar de song over gaat. Als je het boek niet hebt gelezen, dan kan je nog met wat vraagtekens achterblijven als je die song hebt gehoord. Ik wil daar niet te veel woorden aan vuilmaken aan die song zelf, zoals ik dat in dat boek ook zeg, maar ik heb op een bepaald moment echt wel getwijfeld of ik niet te ver ging. Maar ik kreeg dan bijvoorbeeld van mijn vrouw en van een goede vriendin die beiden het boek als eerste hebben nagelezen, en die de song ook hadden gehoord, als reactie dat ik nog braaf ben geweest in beiden. Mijn broer zei “je oogst wat je zaait en daar kan jij niks aan doen.’’ Ik vind het wel een belangrijk stuk in dat boek en op die plaat, je komt zo te weten wat voor een mens ik ben of ben geworden daardoor. Als ik dat daar zou hebben uitgehaald, dan had er echt wel een stuk gemankeerd of zo. Voor de rest is, om het over die song over mijn vader bijvoorbeeld te hebben, meer kan ik niet zeggen dan, voor mij is dat altijd een beetje slaan en zalven geweest. Ik bedoel, ik heb met dat boek en met die song echt alles gezegd. Mijn vader heeft het boek wel, maar ik weet niet of hij daar iets gaat op reageren of dat nog een reden tot een gesprek zal zijn. Maar het is wat het is en dat is heel vreemd. Ik ben blij dat ik het voor mij heb afgeschreven, want ik had dan nodig om dat te doen. Wat betreft de song over mijn kinderen, dat is eigenlijk meer een soort van tijdsgeest ook. Dat ik als 45-jarige man naar mijn puberdochters kijk en zeg van, ik hoop dat het allemaal goed komt met jullie, want daar gaat die song over. Ik vind dat niet echt iets persoonlijks.
KEVIN
Als je je boek hebt gelezen snap je ook dat de persoon op het nummer Kevin niet helemaal een fictief personage is, maar deels over jezelf gaat. In het boek schrijf je over je probleem met drank gedurende de COVID periode. Je zou juist denken dat zoiets meer gebeurt als je op tour bent.
Die track Kevin is inderdaad gebaseerd op mezelf, maar het is een sterke uitvergrootte overdreven versie natuurlijk van hoe dat het echt was. Maar in die periode dat dat gebeurde of dat dat voorkwam, begon ik echt door te hebben dat drinken even niet meer was om te feesten. Zoals dat je zelf zegt, on the road, je bent er altijd mee in aanraking en zo. Dat hoort er een beetje bij. We komen ook uit zo’n cultuur bij ons hier in Vlaanderen dat het vanaf je zestiende er een beetje met de paplepel wordt ingegoten. Het is maar meer als normaal dat je elke vrijdag naar de klote gaat. Een Fleddy song als Varken gaat daar ook helemaal over. Maar ik begon erachter te komen wanneer ik zelf helemaal in de knoop lag met mezelf. Ik besefte dat ik niet meer aan het drinken was om te feesten maar echt om helemaal een stuk van mijn kop af te zetten. En altijd maar meer en dat is niet zo goed. En dat is super confronterend als je daarbij stilstaat, want ik zag dat ook in mijn directe omgeving. Terwijl ze dat zelf niet door hadden. Ik vond dat heel schrijnend eigenlijk om te zien. Vanaf het moment dat ik dat zo wat klaarder begon te zien voor mezelf, ging dat ook beter, want ik wou mezelf tegenhouden voor het echt uit de hand liep. Je moet je dan laten helpen ook. Ik bedoel, bij de ene persoon is daar dan veel meer hulp nodig dan bij iemand anders. Bij mij viel het allemaal heel goed mee. Ik kon dat allemaal wel zelf, voor een groot stuk. Maar ja, het is iets waar ik ben door moeten gaan. Misschien dat mensen die het liedje horen, zich daar dan ook in herkennen en er iets mee doen. Op dat vlak doe ik exact hetzelfde als met Fleddy Melculy. Ik zeg iets in een song wat sommige mensen niet willen horen of waar ze niet mee willen geconfronteerd worden. Een song als Geen Vlees Wel Vis is daar een voorbeeld van. Ik denk dat er wel wat mensen zijn geweest de afgelopen jaren die gezegd hebben van haha, wel leutig, Geen Vlees Wel Vis. En dan beseffen dat ze zichzelf ook vegetariër noemen, maar eigenlijk ook nog wel vis of kip of zo eten. Je moet mensen soms raken. Ofwel doe je dat met humor, ofwel doe je dat met harde realiteit, confronterende zaken.
HET NIEUWS
Ik vond het nummer Schrik Bang Schrik Bang wel herkenbaar. Ik ben steeds minder nieuws gaan kijken en volgen, omdat je er gewoon heel erg ellendig van wordt. Hoe doseer jij je nieuws?
Ik probeer toch gewoon wel wat mee te zijn, door elke dag wel wat nieuwssites te checken. Maar ik kijk al lang niet meer naar het nieuws op tv. Gewoon omdat het een soort van programma is geworden, dat moet gevuld worden tot 30 minuten, 45 minuten. En als er echt geen hol te vertellen is, dan zullen ze wel iets verzinnen, of iets banaals naar voren halen. Dan vraag ik me af waarom ik naar het kijken ben. Ik vind het moeilijk om als je naar media kijkt tegenwoordig nog te zien wat er belangrijk is en wat niet. Er zijn sommige zaken die gewoon niet op het nieuws komen. Als er ergens een oorlog is, dan zie je de eerste weken en maanden daar heel veel nieuws rond. Die oorlog blijft doorgaan, maar dat nieuws begint zo stil aan te liggen. Er zijn daar al een paar dagen branden bezig in Los Angeles bijvoorbeeld, om me echt op de actualiteit in te spelen. Daar is daar eigenlijk al een paar weken aan de gang. En dat weet ik van mensen die daar wonen. Ik heb vandaag voor het eerst iets gezien bij ons in de Belgische media daarover. En het was al zodanig ver gevorderd dat ondertussen Sunset Boulevard in Los Angeles ook al in brand staat. En nu gaan ze er een keer over reporten. Dat ik zo denk van, ze willen ook wel gewoon dat je weet, of dat je maar weet wat dat zij willen dat je weet. En dat klinkt heel cliché, maar het is eigenlijk wel gewoon zo. Ik moet ook altijd lachen met die nieuwssites met plusartikels, waar je dan voor moet betalen als je meer wilt weten. Zo las ik gisteren dat blijkbaar in China weer alle ziekenhuizen vol liggen met een of ander virus. Waarschijnlijk een variant van het coronavirus. Niks van te vinden bij ons op de grote nieuwssites. Dan vraag ik me af waarom dan niet.
GEEN TIJD VOOR SPIJT
Even naar het boek… Hoe lang heeft het uiteindelijk geduurd om het te schrijven?
Het is eigenlijk vrij snel gebeurd. Ik ben beginnen schrijven vanaf ongeveer februari vorig jaar. Daarna kwamen we in de verbeterfase. Maar ik was klaar in juli. Dus ik heb daar vijf, zes maanden ongeveer over gedaan. Dat ging bijzonder vlot. Ik wist ook heel goed wat ik wou, welke structuur dat ik het wou geven. Ik wist heel goed wat ik juist wou vertellen. Het was gewoon het werk van het effectief vertellen. Het verbeterwerk heeft bijna ook drie maanden geduurd. Ik bedoel, het is nagelezen geweest door drie verschillende redacteuren. En elke keer moest ik het dan opnieuw checken en nagaan. Dus het is eigenlijk vrij snel gegaan. Op een halfjaar was dat boek eigenlijk klaar.
Het is een heel prettig leesbaar boek geworden. Ik heb het volgens mij een dag of twee of zo uitgelezen ook. Wist je dat je dit zo goed kon?
Nee, totaal niet. En ik vind dat heel leuk om te horen wat je zegt, dat het heel vlot leest. Dat is iets dat ik heel vaak al heb mogen horen nu, van mensen die hem hebben gelezen. Mensen die ik ken, maar ook heel veel mensen die ik totaal niet ken, of fans ofzo, die berichtjes sturen. Ik vind dat superleuk om te horen dat het heel vlot leest. Ik hoor ook heel vaak dat als je het leest, dat het dan zo is dat je het mij hoort vertellen. Dat vind ik ook wel een heel leuke om te horen. Maar ik wist dat totaal niet, dat ik dat in mij had. Ik zeg daar dan ook wel altijd bij, van ik heb dit boek nu geschreven en dat was voor mij uiteindelijk wel vrij gemakkelijk, omdat het vers in het geheugen zit voor een heel groot stuk. Maar ik weet niet of ik een ander soort boek zou kunnen schrijven. Misschien is dat wel een uitdaging om mee voor te doen, maar als ik een tweede boek zou willen uitbrengen zou ik niet weten op dit moment over wat dat dan zou moeten gaan en ik weet niet of dat dan even goed of even vlot zou geschreven zijn als dit boek.
Nu komt het steeds vaker voor dat zo’n biografie als luisterboek verschijnt, de auteur het zelf voorleest en het als luisterboek uitkomt. Zijn daar plannen voor?
Ik heb die vraag al een paar keer gekregen en ik ben erover aan nadenken om dat dus ook te doen. Maar ik moet nog even de tijd vinden om dat helemaal in orde te brengen, want ik heb zelf nog nooit een audiobook gekocht of gelezen of zo. Ik moet dus even kijken hoe of wat dat er juist bij komt kijken, zodat ik alles kan voorzien. Maar ik ben daar zeker voor te vinden. Net als een digitale versie van het boek, daar heb ik ook al vraag naar gekregen. Je moet natuurlijk meegaan met de tijd.
Je doet ook een soort boektour. Hoe bevalt dat? Heel anders natuurlijk dan een tour die je normaal gesproken doet.
Ja, ik heb ondertussen vier of vijftal showcases gedaan. Dat is eigenlijk een soort boekvoorstelling, waar ik een vijf- of zestalsongs van de plaat ook breng, met een dj die ik mee op de baan neem. Ik wissel die songs af met stukken die ik uit het boek voorlees of uitlicht. Ik lees ze voor en ik vertel er dingen bij. Dat is superleuk om te doen. Het is iets helemaal anders dan wat ik gewoon ben. Het is heel fijn werken met DJ Swords. Ik heb er superleuke reacties op gekregen in die boekenwinkels gekregen, Het is zelfs zo leuk geworden dat we er nu aan denken om er een echte theatervoorstelling van te maken.
We zijn nu aan het bekijken in welke vorm we dat zouden kunnen doen, waar en zo. Ik denk dat we daar binnenkort wel meer nieuws over gaan hebben en dan ga ik dat wel bekendmaken. Ik denk dat dat zich dan waarschijnlijk wel zal vertalen in een tour doorheen Vlaanderen en Nederland. Dat ik in kleinere zaaltjes voor een zittend publiek een spoken word ga doen. Dus we zien wel, er ligt nog niet veel vast.
Lees je zelf ook autobiografieën van muzikanten?
Ja, ik lees dat heel graag en ik heb een gigantische achterstand hier thuis met boeken die ik allemaal gekocht heb de afgelopen jaren. Ik heb er tijdens corona ook heel wat gekocht. Ik denk dat ik tien boeken achtersta momenteel. Zo los uit het hoofd heb ik hier nog de biografie van Luc de Vos van Gorki. Ik heb die van Rex Brown van Pantera gekocht. De twee boeken van Corey Taylor heb ik hier al jaren liggen, nog nooit die toegekomen. Ik heb wel die van Randy Blythe gelezen en de biografie van Max Cavalera en van Dave Grohl. Ik heb die van Flea gekocht, maar die heb ik ook nog altijd niet begonnen. Ja, die van Urbanus heb ik op vijf dagen uitgelezen. Dus ja, ik vind het al leuk om te lezen, maar ik sta geweldig achter.
MASH-UPS
Die mash-ups die je maakt blijven natuurlijk leuk. Laatst ook weer de mashup van Linkin Park en Clouseau. Hoe kom je nou op die ideeën?
Ik denk altijd wat kan ik doen om een hit te verkloten. Zo was het ook toen die single van Linkin Park uitkwam. Wat kan ik doen om daar iets funny mee te gaan doen? Dan ga ik kijken naar BPM’s en zo van die dingen ook. Maar meestal hoor ik wel zoiets van… Dat is dat tempo. Dat is dat ritme. Die toonaard. Ik denk wel dat bijvoorbeeld die song daar kan bij passen. En soms lukt dat helemaal niet. Of moet ik er veel te hard aan prutsen. Want die laatste mash-up van Clouseau op Linkin Park… Qua toon zitten daar zoveel foute dingen in. Maar ik heb het gewoon zo gelaten omdat ik het met die fouten zelf ook grappig vond.
Dus ik dacht, ik laat het gewoon zo. Ik laat het gewoon niet kloppen en gooi het gewoon zo online. Maar soms hoor ik iets en dan denk ik, ik ga dat gewoon proberen. Als dat dan goed uitkomt, dan ben ik het beste tevreden en game om het te sharen. Want voor mij is dat gewoon een soort van promomiddel voor mijn dj-set. Dus niet meer dan dat. Het is gewoon promo. Om voor te lachen en een beeld van wat ik doe als DJ. Met sommige ideeën zit ik al heel lang en dan denk ik, oké, ik ga er nu wat van proberen te maken. Bijvoorbeeld bij één van de vorige mash-ups, heb ik Belgian Asociality op een nummer van Noordkaap heb gelegd. Ik bedoel, dat niet… Ik denk dat niet veel volk daar zou aan denken om die mash-up te maken. Dan denk je, ik ga het eens proberen. Want die nummers staan zo ver uit elkaar. Het één is een wals, het ander is een punknummer. Maar ja, let’s try it. Zo komt dat tot stand. En meestal is dat wel omdat ik zo’n duiveltje op mijn schouder heb die zegt van, oké, we gaan nu even lekker schenen schoppen en wat mensen kwaad maken. En dat is me deze keer ook weer heel goed gelukt. Want de Linkin Park-fans zijn heel hard gewaagd aan de Metallica-fans, want die kun je even hard kwaad krijgen. En dat is duidelijk. I don’t give a shit.