Jet Black Sea – The Overview Effect

In Jet Black Sea ontmoeten twee uiteenlopende muzikale werelden elkaar. De wereld van soundscapes, (experimentele) elektronische- en ambient muziek. Dat is de wereld van programmeur Michel Simons. De andere wereld is die van metal, hard rock, progressieve rock en postrock. Dat is de wereld van gitarist Adrian Jones (Nine Stones Close). The Overview Effect is de derde output van deze vrienden. Kennelijk hadden de mannen voldoende inspiratie én vrije tijd. Het vorige album Absorption Lines ligt immers nog vers in mijn geheugen.
The Overview Effect gaat over de bewustzijnsverandering die astronauten doormaken als ze vanuit de ruimte de aarde zien. De Amerikaanse ruimte filosoof Frank White schreef hierover in 1987 het gelijknamige boek. Dat effect is drieledig: de astronauten hebben bij terugkomst meer waardering voor de schoonheid van de aarde. Ze voelen zich diep verbonden met alles wat leeft en ervoeren tijdens hun reis een overweldigend emotioneel gevoel. Deze drie zaken hebben Simons en Jones op hun eigen wijze vertaald in drie composities. Dat zijn Escape Velocity (4:12), The Overview Effect (35:49) en Home [E.D.L.] (5:38). Muzikaal gezien liggen al deze nummers in het verlengde van voorgaande albums. Een mix van geprogrammeerde elektronica, soundscapes, ritmes en ambient stukken, waar Adrian Jones met regelmaat op zijn gitaar doorheen fietst. Dan weer bruut, dan weer met gevoelige snaren. Je kunt in de muziek horen wat je wilt. Van Pink Floyd, via Nine Inch Nails naar de psychedelische periode van Porcupine Tree. De muziek stimuleert je daarbij in je fantasie. Vooral dat vind ik knap gedaan.
Minder ben ik te spreken over de vocalen. Niet zo zeer de kwaliteit daarvan, want Adrian O’Shaughnessy (onder andere Nine Stones Close) is een begenadigd zanger. Maar puur om het feit dat op dit album gezongen wordt. Iets wat op Absorption Lines al intrede deed. Voor mij blinkt Jet Black Sea vooral uit op instrumentaal gebied en zijn vocalen een storende factor.
Het mag duidelijk zijn dat The Overview Effect mij minder bekoort dan Absorption Lines. En stukken minder dan het zeer verrassende debuut The Path Of Least Existence. Wat in mijn jaarlijst van 2013 staat. Een album wat ik nog vaak beluister. Maar laat je vooral niet hinderen door mijn persoonlijke mening. Het beste is om zelf je oordeel te vellen. Een goed album is immers vaak als wijn. Hoe langer deze rijpt, hoe aangenamer de afdronk.