Persoonlijk vind ik de ongelofelijk positieve kritieken op deze band wat overdreven. Dit album laat wat van deze potentie zien, maar slaat ook regelmatig de plank mis.
Blik- en oogvanger van de band is natuurlijk Tatiana Shmayluk. Haar grunts / growls doen denken aan Randy Blythe (Lamb Of God) en haar clean vocals zijn niet onverdienstelijk. Die stem in combinatie met dat uiterlijk, maakte haar al snel een publiekslieveling. Helaas is die combinatie geen garantie voor een sterk album.
Een groot deel van de nummers (vooral Vortex, Copycat en Pearls and Swine ) gaat volgens een vast schema. Grunts, gitaar melodietje en dan clean vocals met Oosterse invloeden. De invloeden van Skindred zijn nog steeds duidelijk te horen. Die voorspelbaarheid gaat soms wat vervelen, vooral omdat de energie daardoor verloren gaat. Nergens wordt het echt bruut of juist emotioneel meeslepend of breekbaar.
Wallflower laat zien wat er mogelijk is als de band wat meer van het vaste stramien durft af te wijken. Het wordt volledig clean gezongen tot aan een eruptie aan het eind. Die opbouw maakt meer indruk dan die van de andere nummers. Waarschijnlijk had de band dat zelf ook al begrepen en werd het daarom ook de titel van het album. Ook As I Boil Ice zit vol potentie. Vooral aan het einde waar Tatiana haar stem van de warmste kant laat horen. Op Mediator durft de band compromisloos heavy te klinken, het drumwerk is razendsnel en Tatiana klinkt op haar agressiefst. Ook Colossus is door het drumwerk en een diepe, brute bas op dat gebied sterk.
Dit album deed me meer dan de vorige releases. Het is een goede keuze geweest een wat dikker death metal geluid te leggen, naast de progressieve elementen. In grote lijnen werd ik niet meteen enthousiast , doordat weinig nummers me direct weten te raken. Echter, na wat luisterbeurten herken ik zeker wel de diamanten tussen de rauwe koolstof.