Joanne Shaw Taylor – Luxor Live (Arnhem) 03/05/2017

Het zal in 2013 zijn geweest toen ik haar naam voor het eerst tegen kwam wat er mede voor zorgde dat ik het BluesMoose Fest in Groesbeek bezocht. Wat ik daar zag was een stoere BluesRock chick die behalve een heerlijke stem had ook nog eens gitaar kon spelen als een volwassen havenarbeider en met een stijl waarbij zelfs SRV & Joe Bonnamassa hun vingers bij af zouden likken. Toen wist ik het zeker, deze dame krijgt een plaatsje in mijn platenkast voor de komende jaren.Sindsdien bracht ze het album The Dirty Truth uit in 2014 en eind 2016 kwam het laatste album Wild uit.
Zowel het album als haar Europese tour gaan onder de noemer Wild, en dat dekt de lading aardig. Naast waanzinnige gitaarskills bezit Taylor namelijk ook over een indrukwekkende, rauwe stem waarmee ze muzikaal gezien twee wapens heeft waarmee ze haar publiek omver blaast en haar collega’s ver achter zich laat. Of, zoals Joe Bonamassa over haar zei: “Killer licks, soaring solos and heart-wrenching vocals”.
Ik ben dan ook zeer vereerd dat ik haar namens Rockportaal op woensdag 3 mei ga gaan zien in het sfeervolle Luxor Live in Arnhem. Als ik ca. 15 minuten voor opening bij Luxor Live aankom staan er al een aantal echte fans voor de deur met zelfs een aantal Engelse en Duitse fans onder hen.
De avond wordt geopend om 20.00u door de Amerikaanse blues band Giles Robson die het publiek lekker warm speelt met ouderwetse rauwe Bedrock Blues. Giles Robson, de voormalig voorman van The Dirty Aces, wordt door gerenommeerde bespelers als Sugar Blue en Paul Jones gezien als een van de allerbeste blues harmonicaspelers ter wereld. Op For Those Who Need The Blues keert hij terug naar het klassieke geluid van de elektrische, door mondharmonica voortgestuwde urban blues.
Dat het publiek dit zeer kan waarderen blijkt wel aan het eind van de set als het publiek uit volle borst om meer vraagt. Helaas is hiervoor geen tijd meer omdat er nog druk aan het podium gewerkt moet worden om het gereed te maken voor de hoofd act van vanavond Joanne Shaw Taylor.
Als ik voor aanvang nog even snel de setlist check valt mij op dat deze slechts bestaat uit 11 nummers inclusief encore. Tijdens haar optreden zal wel blijken waarom dit zo is.
De set wordt geopend met het lekker vlotte Dying to Know waarmee ze het publiek direct aan haar zijde heeft. Dit nummer is ook het openingsnummer van haar nieuwe album Wild. Van dit album worden deze avond 6 nummers gespeeld met als hoogtepunt voor mij Wild as the wind dat geschreven werd voor David Bowie. De meeste nummers op het album handelen echter over verloren liefdes en opgebouwde vriendschappen. Ik zie op mijn foto’s na het optreden dan ook regelmatig een traantje in een van haar ogen, begrijpelijk als je een zo’n autobiografisch album ten gehore brengt. Tijdens de rest van de set komen juweeltjes als Jump that train en Diamonds in the dirt voorbij. Deze nummers worden door de lekker lang uitgesponnen gitaarsolo’s soms wel 10 minuten of langer (vandaar dus de korte setlist). Na in totaal ruim anderhalf uur dampende BluesRock (waarbij voor mijn gevoel de Blues steeds meer op de achtergrond raakt) is het al weer tijd voor de encore. Deze bestaat uit slechts een nummer met de toepasselijke titel Going Home.
Als ik vervolgens met een voldaan gevoel de zaal de zaal verlaat stuit ik toch nog op een fan die enigszins teleurgesteld is. ”Ze had mij vanmiddag nog zo beloofd om mijn favoriete nummer Jealousy te spelen” aldus de man, helaas stond deze niet op de setlist. Ach voor de rest was het weer genieten, dus niet getreurd en op naar een volgende album. Al zal het niet meevallen Wild te overtreffen.