Joanne Shaw Taylor – Wild

Noem even snel de vrouwelijke bluesgitaristen die je kent en de kans is groot dat zelfs een redelijke kenner niet verder komt dan Bonnie Raitt, Susan Tedeschi en Ana Popovic. Deels is dat omdat blues – en dan met name bluesrock – wel een testosterondingetje is. Ten onrechte, want de genoemde dames bewijzen al jaren het tegendeel – net als Joanne Shaw Taylor.
Ze werd als zestienjarige(!) ontdekt door Dave Stewart van The Eurythmics en werd meteen aangenomen voor een tournee met diens supergroep D.U.P., met onder andere Jimmy Cliff en Candy Dulfer. Ze zou ook meteen een album opnemen, maar de platenmaatschappij ging failliet. Dat debuut kwam er alsnog op haar 23e, in 2009.
Wild is inmiddels haar vierde studio-album. Waar voorgaande albums doorgaans werden geproduceerd door Jim Gaines (onder andere Stevie Ray Vaughan, John Lee Hooker en Walter Trout) heeft ze deze ronde gekozen voor Kevin “Caveman” Shirley, de “go-to-guy” van het moment wanneer je blues wilt maken die het ook commercieel goed doet. Joe Bonamassa is natuurlijk daarvan het belangrijkste voorbeeld, maar het geldt ook voor Beth Hart, John Hiatt en Black Country Communion.
De werkwijze van Shirley is bekend: hij zoekt een band van ervaren sessiemuzikanten bij elkaar en in een paar weken tijd wordt een album in elkaar getimmerd. Vandaar onder andere drummer Greg Morrow (Bonamassa, Don Henley), gitarist Rob McNelly (Bob Seger), bassist Michael Rhodes (Bonamassa, Buddy Guy) en toetsenist Steve Nathan (). Wat opvalt: allen hebben ook een flinke achtergrond in country. Verder een paar blazers erbij, achtergrondzangeressen (onder wie Mahalia Barnes) en je hebt een band die in no time een uitstekend uitgevoerd album aflevert.
Daarmee heb je altijd het risico dat het meer een Kevin Shirleyplaat wordt dan een van de betreffende artiest, maar de stijl van Joanne Shaw Taylor past ook wel in Shirley’s eerdere werk. Wild is misschien iets gelikter en de Stevie Ray Vaughan-invloeden zijn wat verder naar de achtergrond dan bij haar gebruikelijk, maar dat is het ook wel. Shaw Taylor is een ijzersterke gitariste – steeds nadrukkelijk in dienst van het liedje – en heeft ook nog eens een soulvolle stem om u tegen te zeggen.
De uitvoeringen zijn steeds beschaafde bluesrock met randjes soul, funk en jazz. Het songmateriaal is prima, zonder dat er nou meteen echte knallers uitspringen. Dat is dan ook meteen de grootste makke aan dit album. Een fijne plaat, maar nergens veer ik overeind omdat het wel héél lekker wordt. Er staan twee covers op. “Wild Is The Wind”, een van de betere tracks en met een fijne solo, is oorspronkelijk door David Bowie uitgevoerd. De tweede had van mij achterwege mogen blijven: de doodgecoverde Gershwinklassieker “Summertime”. Prima uitgevoerd – en érg goed gezongen-, maar niet zodanig anders dat het nog veel toevoegt.
Al met al vind ik het een prettige kennismaking met deze dame, ook al hoop ik voor volgende albums op net iets meer vuurwerk. Hoe dan ook, ik ga haar in de toekomst in de gaten houden. Half december is Shaw Taylor trouwens op zes plekken in Nederland te zien.

Joanne Shaw Taylor website