Bijna tien jaar na het onvolprezen Sun Eater komt het uit Arizona afkomstige Job for a Cowboy eindelijk met nieuw werk. De band stond aan de wieg van de Myspace deathcore, maar met elke plaat leek de band zich verder weg van dit genre te bewegen. Niet gek als je bedenkt dat alleen zanger Jonny Davy nog over is van de eerste line-up. De band liet dus altijd al zien niet vies te zijn van het experiment. Toch sloeg Sun Eater in 2014 bij velen in als een bom. Met de progressieve en technische death metal die tentoongesteld werd klonk de band als herboren. Daarna werd het angstvallig stil in kamp JFAC. Gelukkig is de band eindelijk terug met een vervolgplaat. Vol verwachting ging ik dus even goed zitten voor Moon Healer.
De plaat begint onheilspellend met een ontzettend smaakvol intro waarna Beyond The Chemical Doorway in volle kracht losbarst. Het nummer zit direct bomvol alles wat de vorige plaat goed maakte. Technisch en dissonant gitaarwerk, briljant drumwerk, de heerlijk typische vocals van de frontman en werkelijk magistrale baspartijen. De muziek ademt enorm veel sfeer en het muzikale kunnen overweldigt volledig. Dit is alles behalve doorsnee death metal. De heerlijk chuggy passages spelen constant stuivertje wisselen met vreemde maatsoorten, grote breedklinkende atmosferische stukken en geniaal solowerk. Etched in Oblivion en Grinding Wheels of Ophanim volgen moeiteloos deze formule en toveren een brede glimlach op het gezicht van ondergetekende. De baslijn op Etched… is zo ongelofelijk sterk dat ik mezelf erop betrap dat mijn mond onbedoeld open hangt.
The Sun Gave Me Ashes so I Sought Out the Moon laat zien dat er nóg een schepje bij op kan. De band springt moeiteloos van maatsoort naar maatsoort vanaf de eerste tel. Vooral het drumwerk van Navene Koperweis valt hier op door briljante breaks, vreemde ritmes en een bijna schizofreen heen-en-weer schakelen tussen relatieve rust en furieuze blasts. Niet gek natuurlijk; dit heerschap verdiende zijn sporen al eerder bij bands als The Faceless, Animals As Leaders en Entheos. Dit is pure prog maar dan in een gigantisch heftig jasje. Het geheel klinkt ondanks alles wat er gebeurt toch ontzettend gefocust en puntig. De productie speelt hierin ook een hoofdrol. Alle onderdelen van de muziek zijn ondanks de extreme mate van gelaagdheid en complexiteit perfect te onderscheiden. En dat basgeluid… Om de vingers bij af te likken.
Into The Chrystalline Depths herhaalt het trucje daarna gewoon opnieuw en blinkt uit met geweldige leads van de gitaristen en bassist. Ook hier is naast al het technisch vernuft weer genoeg ruimte voor een heerlijk smerige sloopriff. Een en ander wordt vakkundig aan elkaar geschreeuwd door brulboei Davy. Ook op het zeer sterke A Sorrow-Filled Moon laat hij horen begenanigde stembanden te hebben die moeiteloos tussen vieze hoge screams en loodzware diepe grunts schakelen. Daarnaast valt door de hele plaat heen op hoe goed hij is in tekstplaatsing. De zang werkt altijd samen met de muziek en lijkt nooit lukraak ergens bovenop geplakt te zijn. Dit brengt het album niet alleen tekstueel maar ook ritmisch nog meer diepgang.
Dat laatste is wat deze plaat simpelweg beter maakt dan zijn geniale voorloper. Alles is doordacht. Alle instrumenten, waaronder de vocalen, werken samen om het geheel naar een hoger plan te tillen. Een en ander complimenteert elkaar op een manier die ik eerlijkheidshalve niet vaak eerder heb gehoord in deze extreme stijl muziek. Een knap potje muziek wegspelen is één ding. Dat vervolgens naar fantastische, duizelingwekkend gelaagde tracks om kunnen buigen is weer iets geheel anders. Eerste single voor het album The Agony Seeping Storm is daar een perfect voorbeeld van. IJzersterke solo’s, een betoverende hard-zacht dynamiek, indrukwekkende screams en die bas, oh man die bas; werkelijk alles klopt.
Het voelt dan ook alsof het album met afsluiter The Forever Rot veel te snel tot zijn einde komt. Opnieuw een dijk van een track waarop alle eerder genoemde superlatieven weer prima passen. Het iets langzamere tempo geeft het nummer extra gewicht mee en voelt als de perfecte afsluiter van een nagenoeg perfect album. Ik blijf met een voldaan maar tegelijkertijd leeg gevoel achter. De gedachte dat het misschien wel weer negen jaar kan duren voordat deze death metal titanen met nieuw werk gaan komen? Ik moet er niet aan denken. Er zit maar één ding op. Terug naar de eerste track en gewoon weer van voren af aan beginnen. Moon Healer is een triomftocht, een toonbeeld van hoe geniaal en overweldigend death metal kan zijn en één van de allerbeste platen die het genre ooit voort heeft gebracht.