Voorganger Different Shades Of Blue bevatte slechts één cover en we hebben hier zowaar een primeur: het eerste soloalbum zonder covers. Slechts afsluiter “What I’ve Known For A Very Long Time” is van Bonamassa alleen, bij de rest zijn er verschillende Nashville songwriters bij betrokken die ook al voor het vorige album meeschreven. Ook de meeste muzikanten die meespelen waren de vorige keer al te horen. Zo niet sessiedrummer Greg Morrow, die niet in plaats van Anton Fig kwam, maar naast hem. Inderdaad, twee drummers tegelijk, al heb ik de indruk dat dat niet op alle tracks het geval is. Niettemin heeft Kevin Shirley Bonamassa weer weten uit te dagen.
Dat levert op opener “This Train” in elk geval het effect van een voortjakkerende stoomtrein op, zeker in combinatie met de “woowoo”-koortjes. Dat zorgt voor een lekker up-tempo begin van wat voor Bonamassa een relatief heavy album zal blijken. Ook “Mountain Climbing” is vrij heavy. “Drive” is de eerste rustige song, als ontspannen cruisen door een leeg landschap. De achtergrondzangeressen en het open gitaargeluid dragen bij aan de onstpanning.
In het titelnummer is Bonamassa juist flink aan het spelen met een rauw gitaargeluid voor de ritmepartij. “The Valley Runs Low” had zo door wijlen Joe Cocker uitgevoerd kunnen zijn, want het is zo’n beetje blanke soul. In “Distant Lonely Train” komen de twee drummers weer prominent in het geluidsbeeld naar voren, naast een solo die wel doet denken aan mijn (en Bonamassa’s) gitaarheld Frank Marino. Het prijsnummer op dit album vind ik de powerballad “How Deep This River Runs”.
Niet alles op dit album is even geslaagd. “No Good Place For The Lonely” is weliswaar een prima slow blues, maar het is wel nummer zoveel voor Bonamassa. Natuurlijk, live zijn het hele fijne songs om stevig op te soleren – zelfs studio doet hij dat een minuut of drie. Qua tempo, ritme, opbouw en uitvoering is het echter meer van hetzelfde en het is misschien zaak dit soort songs even achterwege te laten. De track “What I’ve Known For A Very Long Time” doet me wat meer aan Peter Green’s “Need Your Love So Bad” denken dan ik helemaal prettig vind.
Aanvankelijk was ik blij met de steviger uitvoeringen op dit album. Toch weet Bonamassa de aandacht niet de hele tijd vast te houden. De man is akelig goed, en een Bonamassa op halve kracht blaast nog steeds bijna alle gitaristen omver, maar in zijn eigen oeuvre hoort dit niet bij het beste werk.
De albums worden steeds in razend tempo opgenomen. Ook Blues Of Desperation is naar het schijnt binnen een week opgenomen. Dat voorkomt overproduceren van albums, maar het kan ook betekenen dat je veilige – want snelle – keuzes maakt. Uitdaging aan Kevin Shirley: kijk eens wat er gebeurt als je een maand in de studio gaat zitten…
Joe Bonamassa website