De British Blues Explosion draaide grotendeels om John Mayall’s Bluesbreakers en de Yardbirds, eigenlijk vooral omdat in die bands een aantal gitaristen speelden die absolute grootheden zouden worden: Eric Clapton (Cream), Peter Green (Fleetwood Mac), Jeff Beck en Jimmy Page (Led Zeppelin).
Stilistisch is Bonamassa behoorlijk schatplichtig aan die stroming, omdat de British Blues Explosion meer draaide om stevige gitaren dan – op dat moment – de Amerikaanse blues. Je zou misschien verwachten dat dit het resultaat is van Bonamassa’s recente, weer wat steviger uitstapjes met Black Country Communion en Beth Hart, maar dat is niet zo. De opnamen dateren namelijk al uit juli 2016. De band was kleiner dan de laatste jaren gebruikelijk, maar wel vol bekende gezichten: Michael Rhodes (bas), Reese Wynans (keyboards), Anton Fig (drums) and Russ Irwin (gitaar).
Het overgrote deel bestaat uit songs van Clapton (solo, met de Bluesbreakers of met Cream), Jeff Beck en Led Zeppelin met Jimmy Page. Strikt gesproken is Led Zeppelin slechts actief geweest in het vervolg op de British Blues Explosion, wat al aangeeft dat Bonamassa geen purist is. Zo kan het gebeuren dat ook Buddy Guy’s Let Me Love You Baby op deze dubbelaar staat, net als Django Reinhardt’s Django, dat Bonamassa lang geleden ook al eens opnam. Bovendien stamt Clapton’s versie van Jerry Lee Williams’ Pretending op diens Journeyman-album uit 1989. Op Bonamassa’s Live At The Royal Albert Hall voerden hij en Clapton dit nummer al eens uit. Tot slot is de instrumental Black Winter een mashup van Zep’s tracks Black Mountain Side en White Summer.
Tot zover de feiten. Maar uiteindelijk draait het simpelweg om de vraag of het een lekkere plaat is. De laatste jaren vond ik Bonamassa steeds verder van de bluesrock richting traditioneel Amerikaanse blues verschuiven, en daar was ik niet altijd even blij mee. Bonamassa mag die keuze maken natuurlijk, maar ik blijf een liefhebber van de lange, gierende gitaarsolo’s. De songs op dit album hebben een stamboom waar je u tegen zegt. Voor alles blijven het echter gitaarsongs. Soms zijn de toetsen prominent (Boogie With Stu, het intro van Pretending), maar alles werkt naar de gitaarsolo toe, en dat vind ik geen straf.
Vooral de liefhebber van het oudere werk van Bonamassa zal hier heel blij van worden. Daar hoor ik ook bij. Met Live From Nowhere In Particular en Tour De Force – The Borderline vind ik British Blues Explosion Live bij zijn beste livealbums horen.
Joe Bonamassa website