Joe Bonamassa – HMH (Amsterdam) 21-3-2013

De populariteit van bluesgitarist Joe Bonamassa lijkt nog steeds niet te stuiten. Maar liefst twee avonden staat de beste man in een uitverkochte HMH en maakt hij wederom duidelijk dat hij qua gitaarspel op eenzame hoogte staat. 
Er zijn maar weinig gitaristen die gevoel en techniek zo perfect weten te beheersen als Bonamassa. Bovendien heeft hij ook nog eens een geweldige stem die door de jaren heen alleen maar beter lijkt te worden. Niets staat een mooie avond in de weg dus. Gesteund door een prima band waarin oudgediende Carmine Rojas op bas nog altijd van de partij is, krijgt het publiek in maar liefst 135 minuten een prima optreden voorgeschoteld.
De opening is direct al verrassend waarbij Bonamassa, toetsenist Arlan Schierbaum en drummer Tal Bergman op conga’s een vijftal akoestische nummers ten gehore brengen. Voorheen zat er altijd al een akoestisch intermezzo in de liveshows van Bonamassa maar dit keer is er voor gekozen om er mee te beginnen. En dat pakt prima uit want op deze manier lijkt het erop alsof hij zijn eigen voorprogramma is. Hoogtepunt van de akoestische set is het wonderschone Driving towards the daylight, het titelnummer van zijn laatste studioalbum. Eigenlijk is het jammer dat dit nummer niet door de hele band gespeeld wordt aangezien het een van de beste songs is die Bonamassa ooit gemaakt heeft. Verder laat hij ook nog even horen hoe onnavolgbaar snel hij op een akoestische gitaar uit de voeten kan.
Daarna wordt de Les Paul ingeplugd en kan de show pas echt beginnen met geweldige uitvoeringen van o.a. Slow train, Dust bowl, Who’s been talking en Dislocated boy. Vooral de lange versies van Dust bowl en Dislocated boy maken indruk. Het optreden deze avond heeft ook een primeur. Bonamassa legt uit dat hem vaak gevraagd is waarom hij de Led Zeppelin cover Tea for one (afkomstig van zijn album You and me) nooit live speelt. De reden is dat dit nummer niet door hem maar door Doug Henthorn wordt gezongen. Verrassend genoeg is Henthorn deze avond aanwezig en zal er de rest van de tour bij blijven. En zo gaat er een wens in vervulling voor veel Bonamassa fans. Onnodig te zeggen dat Tea for one het absolute hoogtepunt van de avond is. En niet eens zozeer door Henthorn maar vooral door het fenomenale gitaarspel van Bonamassa die voor centimeters kippenvel zorgt.
Het mooie Django/Mountain time en Sloe gin zijn zoals altijd vaste onderdelen tijdens een Bonamassa concert. Dat geldt ook voor de ZZ Top klassieker Just got paid waarmee het optreden wordt afgesloten waarin o.a. fragmenten worden gespeeld van Led Zeppelin’s Dazed and confused en Whitesnake’s Still of the night. Een enigszins voorspelbaar einde van een prima optreden. Zijn er dan geen negatieve dingen te melden? Alleen dat het geluid niet helemaal optimaal was (vrij schel) maar dat kan op een andere plek in de zaal weer heel anders zijn en het feit dat de HMH de intimiteit mist van bijvoorbeeld Theater Carré waar Bonamassa de afgelopen jaren speelde. Hierdoor lijkt het er op de een of andere manier op dat de vonk tussen band en publiek niet optimaal overslaat. Maar dat kan ook komen door de koude lucht die constant door de zaal geblazen wordt waardoor het af en toe gewoon koud is en een extra jas niet zou misstaan. Aan Bonamassa en co. heeft het in ieder geval niet gelegen.