Joe Bonamassa – Redemption

Na tien albums die meestal evenveel covers als eigen materiaal bevatten is Redemption het derde soloalbum waarop Bonamassa het materiaal helemaal zelf geschreven heeft. Nou ja, op Different Shades Of Blue smokkelde hij nog met één Hendrixcover. Maar waar dat album en Blues Of Desperation een meer ingetogen kant lieten horen, is het op Redemption weer een bluesrockfeestje.
Overigens heeft Bonamassa niet alles in zijn eentje geschreven. Met Tom Hambridge, James House en Gary Hambridge schreef hij al eerder songs, nu zijn daar bijvoorbeeld ook Richard Page (Mr. Mister) en Dion DiMucci (ooit zelf popster met “The Wanderer” en “Runaround Sue”) bijgekomen. De band zit weer vol bekende namen uit het Bonamassa/Shirley universum: drummer Anton Fig, bassist Michael Rhodes, toestenist Reese Wynans, blazer Lee Thornburg, zangeressen Mahalia Barnes, Jade McRae en Juanita Tippins. Extra gitaristen, dat was iets nieuws. Kenny Greenberg en Doug Lancio zijn twee Nashville-veteranen die Bonamassa een ander geluid geven om tegenin te spelen en dat werkt opvallend goed.
En ondanks dat het een echt bluesrockalbum is, is het een van de meest afwisselende albums die hij ooit gemaakt heeft. Door blazers, in Evil Mama en King Bee Shakedown bijvoorbeeld. In die laatste song is dan weer het effect van extra gitaristen te horen. In Molly O’ zijn verschillende Zeppiaanse wendingen te horen. Het laatste livealbum British Blues Explosion Live zal daaraan bijgedragen hebben. Het basgeluid van Michael Rhodes is heerlijk op dit nummer.
Deep In The Blues Again is een beetje een vuller – de enige op dit album -, maar met Self-Inflicted Wounds is het niveau weer helemaal terug. Een fraaie trage blues, met heel veel details die voor een mooi duister sfeertje zorgen. In Pick Up The Pieces is de saxofoon heel prominent en is een fraaie pianopartij op de achtergrond te horen, met een fijne, ouderwets-kneuterige slidegitaarsolo. Het titelnummer heeft mooie stukken met resonatorgitaar, maar ook hardere passages met prachtige achtergrondzang. (En probeer bij de akkoordenreeks achter de solo maar eens niet aan Led Zeppelin’s Kashmir te denken.) Stronger Now In Broken Places laat Bonamassa horen zoals we hem zelden gehoord hebben: met bijna alleen akoestische gitaar en zang.
The Ghost Of Macon Jones, Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Should, I’ve Got Some Mind Over What Matters en Love Is A Gamble zijn fijne bluesrockers, maar tegen het geweld van die andere songs zou je het bijna ‘gewone’ Bonamassa-bluesrockers noemen. Maar vergis je niet. Op andere Bonamassa-albums zouden ze bij de betere tracks horen. Dat zegt eigenlijk alles over Redemption: het is Bonamassa in topvorm. Het werk met Beth Hart, dat met Black Country Communion én zijn solowerk komen hier als nooit tevoren bijeen.
De gewone sterveling zal het sowieso met de cd’s moeten doen. Voor een plekje bij de voor volgend jaar in Nederland aangekondigde concerten in Carré ben je 99 tot 199 euro kwijt(!), en dan mag je ook nog eens 10 procent ‘servicekosten’ aftikken. Zeker na zo’n goed album zou je Bonamassa live willen zien. Helaas gaat dat er dus niet van komen. Ik zet Redemption nóg maar eens op.

Joe Bonamassa website