Joe Bonamassa – Royal Tea

Dat Joe Bonamassa fan is van de zogenaamde British Blues Explosion met Eric Clapton, John Mayall en Jeff Beck liet hij al eens zien toen hij er een compleet livealbum aan wijdde. Deze ronde heeft hij er een nieuw studioalbum met eigen songs aan gewijd, Royal Tea – met ingebouwde woordgrap ‘royalty’.
Voor dit album toog hij naar de Abbey Road Studios in Londen, schreef hij tracks met Bernie Marsden (ex-Whitesnake), Jools Holland (tv-presentator, big-band-leider en ex-Squeeze), Dave Stewart (Eurythmics) en Pete Brown, de man die jarenlang bijna alle teksten schreef voor Cream’s Jack Bruce. Wat wel hetzelfde bleef was de band, met drummer Anton Fig, bassist Michael Rhodes en toetsenist Reese Wynans en de zangeressen Juanita Tippins, Mahalia Barnes en Jade McRae. En natuurlijk zat Kevin Shirley weer achter de knoppen.
Voor Royal Tea slaat hij net als op Redemption weer stevig aan het rocken. En best opmerkelijk bij studioalbum nummer veertien, het klinkt opvallend fris en geïnspireerd. Zodanig zelfs dat Bonamassa er nieuwe elementen bijhaalt. De filmische opening van het album met blazers en strijkers in When The Door Opens bijvoorbeeld, of het heerlijke basintro en de conga’s bij Lookout Man.
When The Door Opens lijkt na dat bijzondere begin een vrij brave mid-tempo track te worden, maar slaat halverwege om in een heerlijke bluesbeuker. Het is meteen de langste track, met bijna acht minuten. Het titelnummer heeft vooral een geweldige zanglijn in het refrein, die na de eerste luisterbeurt al blijft hangen. High Class Girl heeft heel lekker Doorsachtig toetsenwerk van Reese Wynans. Lonely Boy, de track die hij schreef met Holland en Stewart, wijkt enorm af van de rest omdat het een feestelijke bigbandtrack is met piano en een hele zwik blazers. Omdat de basis een shuffle is past ‘ie nog verrassend goed tussen de rest. Ook afsluiter Savannah wijkt wat af, het is bijna een southern-rock-ballad met een mandolineloopje.
De afgelopen decennia was Bonamassa als een bezetene platen aan het uitbrengen, solo, maar ook met Beth Hart, Rock Candy Funk Party, Black Country Communion en The Sleep Eazys, en hield hij zich bezig met de Keep The Blues Alive Cruises en inmiddels ook zijn label KTBA Records. Het had iets obsessiefs en onrustigs. Op Royal Tea heb ik voor het eerst sinds lang weer het gevoel dat hij er alleen maar ontzettend veel lol aan beleefd heeft. Het heeft misschien wel zijn beste plaat ooit opgeleverd. Op zijn eigen manier is ook Bonamassa royalty.

Joe Bonamassa website