Het is al weer 3,5 jaar geleden dat Joe Jackson de Oosterpoort in Groningen aandeed en dus was het tijd dat de pianovirtuoos uit Engeland nog even laat zien dat hij het pianospelen nog niet is verleerd.
Met vier nummers alleen achter de piano opent hij met It’s different for girls, zijn meest succesvolle singel uit 1979, waarbij het publiek direct zachtjes meezingt maar niet direct los komt. Het begint een beetje povertjes waarbij zijn typisch diepe pianogeluid wel goed overkomt. De sfeer komt er echter niet helemaal in. Zelfs de cover van Joni Mitchell’s Big Yellow Taxi die in een heuse boogiewoogie uitvoering wordt gespeelt raakt het publiek niet of nauwelijks. Er komt wat beweging in de zaal als het nummer Is she really going out with him wordt ingezet en bassist Graham Maby het podium opkomt en met mooie baspartijen Joe begeleidt. Met het daaropvolgende nummer Real Man wordt de band verder geïntroduceerd.
Fast Forward is het nieuwe album van Joe Jackson waarbij het bekende geluid uit de jaren ’80 weer terugkomt en opgenomen is in Berlijn, Amsterdam, New Orleans en New York met al zijn invloeden waar hij uitgebreid op ingaat. Het openingsnummer van dit album, Fast Forward, heeft hij dan al gespeeld. Maar het ongetwijfeld mooiste nummer van dit album A little smile wordt (gelukkig) met de hele band uitgevoerd. Een uptempo nummer dat je bovendien niet meer uit je hoofd krijgt.
Er worden meer nummers van zijn nieuwe album gespeeld zoals King of the City, Keep on dreaming en Ode to Joy maar het zijn toch voornamelijk zijn oude nummers die de revue passeren zoals het krachtige Sunday Papers, Be my number two en You can’t get what you want. Het nummer Peter Pan, wat eigenlijk een instrumentaal nummer is, is wel grappig zoals Joe Jackson dit zingt.
Zijn concert valt in de smaak bij het publiek, maar echt sfeervol wordt het niet. Of dit te maken heeft met het feit dat er alleen zitplaatsen zijn en iedereen gewoon stil in zijn of haar stoel zit? Misschien is de zaal ook wel te groot voor een concert dat in een kleinere, intiemere zaal beter tot zijn recht komt. De begeleidingsband speelt goed, maar de drummer komt soms te hard over en vooral de hoge tonen van Joe Jackson komen soms niet goed uit.
Pas bij de toegiften Steppin’Out, jammer genoeg in een langzame uitvoering, en One More Time, komt de zaal los en gaat het publiek staan dansen. Met het Slow Song neemt de band stuk voor stuk onder luid applaus afscheid van het publiek en speelt Joe Jackson zijn laatste arrangementen van het nummer zoals hij begonnen is……alleen.