Met Satriani heb ik een beetje een haat-liefdeverhouding. Ik ben dol op instrumentaal gitaarwerk en hij is beslist een van de beteren in dat genre en toch zijn er albums die ik na eerste beluistering verder links laat liggen. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat zijn sound in de loop der jaren eigenlijk heel weinig veranderd is. Herkenbaar is het altijd, maar zijn spel is op dit achttiende album niet wezenlijk anders dan op zijn debuut. Natuurlijk is hij in bijna veertig jaar beter geworden, maar niet echt ánders. Twee andere grootheden, Steve Vai en Paul Gilbert, hebben ook materiaal met zang, Gilbert experimenteert met zanglijnen-op-de-gitaar, Vai met orkesten en violisten en technieken als pre-bending (op Gravity Storm) en joint shifting (op Candle Power), Satriani bouwt al jaren aan een oeuvre van zorgvuldig opgebouwde songs met melodieus gitaarwerk, de ene keer wat heavier dan de andere, maar in grote lijnen hetzelfde. Zijn werk in Chickenfoot vergde een andere benadering en dat hoort wat mij betreft nog steeds tot zijn betere werk.
Het album is grotendeels in Satriani’s thuisstudio opgenomen, met voornamelijk mensen waar Satriani al eerder mee werkte in de andere muzikale rollen: bassist Bryan Beller, drummer Kenny Aronoff (die Chad Smith tijdens de laatste tournee verving bij Chickenfoot) en toetsenist/producer Eric Cadieux. In Through Mother’s Day Darkly zit een stuk spoken word van Ned Evett, die met Satriani ook aan het werk is aan een animatieserie Crystal Planet.
The Elephants Of Mars is zijn carrière in het klein. Opener Sahara is een typische Satrianitrack, gitaarsolo-met-begeleiding inclusief zijn kenmerkende gebruik van de tremolo-arm. Het titelnummer is een van zijn betere tracks in jaren. Het heeft een prachtig ingetogen middenstuk en geweldig toetsenwerk achter de gitaar. Blue Foot Groovy is een track met funky blues. Wat als Satriani nou eens een écht bluesalbum zou maken? Volgens mij zou dat zowel voor de instrumentale blues als voor Satriani’s oeuvre een mooie toevoeging zijn.
Tension And Release is Satriani’s versie van jazzrock. Het is ook een van de tracks die de makke van Satriani toont: ja, hij laat veel verschillende genres horen, maar te vaak kun je, wanneer je weet welk genre aan de basis ligt, de rest van de song uittekenen en is het gitaarwerk simpelweg bovenop de begeleiding gelegd en is er geen echte interactie met drums en bas. Een track waar die interactie wel is, en die meteen beter is, is het eerder genoemde Through a Mother’s Day Darkly.
Op The Elephants Of Mars is het Satriani-by-numbers: tot in de puntjes afgewerkte instrumentale rock, soms stunt- en vliegwerk, soms heel melodieus en zelden tot maar één genre terug te brengen. Maar ook een album dat zoals bijna altijd behalve een paar ijzersterke tracks een paar tracks heeft die je na de eerste beluistering alweer vergeten bent. Toch overheersen deze keer de hoogtepunten en is het daarmee voor mij een van ‘s mans betere albums. Of dat genoeg voor me is om het ook in de toekomst te blijven beluisteren is nog even afwachten, maar vooralsnog denk ik van wel.
Fans zullen blij worden van een Satriani in vorm en kunnen Elephants of Mars blind aanschaffen, wie zoals ik iets minder fan is moet eerst eens luisteren. Op en top Satriani is het, dat zeker.
Joe Satriani website