Alvorens we hier achter komen is het aan Matteo Myderwyk om de zaal op te warmen. Matteo is een jonge pianist die qua stijl niet graag in een hokje gestopt wil worden en hij schuwt dan ook het experiment niet. In 2017 debuteerde hij op het bekende Excelsior-label en onlangs kwam alweer zijn tweede album uit. Hij heeft dan ook het nodige in zijn mars, maar zijn stijl blijkt niet echt te passen in het Doornroosje vanavond. Het publiek zit niet te wachten op een pianist die met wat elektronische minimalistische soundscapes de massa in de juiste sfeer moet krijgen. Terwijl Matteo, die overigens geen woord tegen het publiek zegt, zijn muziek laat horen praat het publiek onverstoord verder. Dat er een artiest aan de gang is die met weinig podiumlicht zijn kunsten doet maakt het publiek niet uit. Het is ook geen ideale match, een lokaal bandje had misschien beter gepast.
Vanaf de allereerste tonen van You Know is het wel stil in de grote zaal van Doornroosje. Johan is begonnen en alle blikken zijn gericht op zanger Jacob de zijnen. Wat hebben de heren voor ons in petto en hoe klinkt de band na al die jaren. Al snel kunnen we concluderen dat de bekende Johan-sound na al die jaren niet is veranderd. De band is in vorm en zonder echt groots uit te hoeven pakken weten ze al snel te overtuigen. De openingstrack doet het publiek al luid applaudisseren en ook zij vinden het net zoals de band bezingt in About Time dat het “about freaking time is to show it”. Onlangs verscheen het nieuwe album Pull Up, maar voordat we hier iets van horen nemen de mannen ons terug in de tijd met de grote hit Tumble and Fall. Wat heerlijk om deze Johan-klassieker weer eens live te mogen aanschouwen. Zo denkt ook de zaal erover, die meteen de telefoons de lucht inhoudt om even een fragment op te nemen. Wat overigens opvalt is dat het publiek samen met de band een dagje ouder geworden is, de jeugd blijft een beetje uit vanavond.
Vervolgens is het weldegelijk tijd om het nieuwe materiaal aan ons voor te stellen en net zoals de recensies zijn we ook lovend over de nieuwe nummers van Johan. Ze blijken ook prima tussen de rest van de set te passen, je hoort bijna geen verschil. De sound van de formatie uit Hoorn is ook nauwelijks veranderd. De Britpop regeert en vergelijkingen met The Beatles en The Byrds komen niet zomaar uit de lucht vallen. De melancholische sound heerst in de grote zaal van Doornroosje. Tussendoor neemt de zanger even de tijd om het publiek te bedanken voor de grootse opkomst en geven ze aan blij weer terug te zijn. Voor de rest laten ze vooral de muziek voor zich spreken en het publiek smult van nieuw en oud materiaal, waarbij er vooral bij de klassiekers volop wordt meegezongen. Zo blijken de nummers van het beroemde album Pergola anno 2018 echt niet vergeten.
Hoewel de band in topvorm is, mag het soms net een tandje harder. Tot op heden is het redelijk braaf, keurig binnen de lijntjes. Gelukkig komt hier gaandeweg wat verandering in en horen we Johan in de solo’s wat meer losgaan, zouden de mannen na al die jaren toch een beetje zenuwachtig zijn? Als de schroom er wat af is gaat de band echt los en zien we de bandleden wat meer over het podium stuiteren. Voor ons als toeschouwers ook wat vermakelijker en muzikaal vooral wat interessanter. Het losgaan heeft ook een positieve uitwerking op het publiek wat ook wat meer begint te dansen.
Ook aan een terugkeer van Johan aan Doornroosje komt een einde. Na ruim anderhalf uur zit de show erop en mag het publiek in het toegift nog even genieten van de heerlijke klanken. Men zegt dat de comeback wel zo goed bevallen is dat het niet lang zal duren voordat het album Pull Up een vervolg zal krijgen., Daarna zal de band ook ongetwijfeld weer gaan touren en begint de recensie weer helemaal opnieuw…. Of zoals de titel van een eerder album al zegt: THX JHN