Nog een paar concerten en dan zit het erop voor John Coffey. De band heeft aangekondigd te gaan stoppen en dat is niemand ontgaan. Iedereen wil graag nog een kans benutten om de heren aan het werk te zien. Het bordje UITVERKOCHT mag weer uit de kast en de show in 013 is compleet uitverkocht. Nog eenmaal zal de band de grote zaal op zijn kop gaan zetten…..
Bij binnenkomst blijkt dat de term uitverkocht relatief is. De tribune en het balkon zijn vanavond niet beschikbaar, waardoor niet de volledige capaciteit van de Brabantse poptempel wordt benut. Het podium daarentegen staat goedgevuld met instrumenten. Het is aan The 101’s om de zaal voor de eerste keer op te warmen. Er is nog voldoende ruimte in de zaal, maar dat komt ook door het relatief vroege tijdstip waarop de Eindhovense formatie mag aftrappen. Vol energie gaan de heren er tegenaan en geven aan blij te zijn om deel uit te mogen maken van deze gebeurtenis. De band heeft een tijdje niet gespeeld en heeft in de Verenigde Staten een album opgenomen. Punkrock, stagediven en crowdsurfen hebben elkaar weer gevonden in de 013. Terwijl de heren enthousiast over het podium denderen waagt de een na de andere gelukzoeker een duik in de menigte. Het bordje aan de zijkant waarop het crowdsurfverbod blijkt er puur voor de vorm te staan en de band stimuleert de menigte om nog meer op het podium te komen. Ondertussen loopt de zaal steeds voller en komt de sfeer er langzamerhand in.
Na een ombouwpauze is het de beurt aan de tweede supportact van deze avond. Death Alley timmert hard aan de weg en de naam begint steeds vaker op te duiken op lineups van diverse festivals. Het is tijd voor classic rock en de vuisten gaan al snel in de lucht. De band heeft zich de afgelopen tijd al bewezen en mag vanavond ook weer laten zien waarom zij the next best thing zijn. Het gitaarspel van Death Alley is van hoog niveau en over de muzikaliteit van de band hoeven we dan ook niet te klagen. Het zou echter ook fijn zijn als we de zanger kunnen horen. Het volume staat dermate slecht afgesteld waardoor hij compleet wordt overstemd door de muzikanten om hem heen. Als eenmaal later in de set dit probleem zich blijkt op te lossen zien we de complete band in topvorm. De gevestigde orde mag op hun hoede zijn, want deze supportact zou zowaar eens de hoofdact kunnen gaan overstemmen.
Als voor de derde maal de lampen in de grote zaal van 013 doven weet het publiek in Tilburg hoe laat het is., Voor de laatste keer staan de heren van John Coffey op het podium en dat laten de toeschouwers direct weten. Het bier vliegt door de lucht en de moshpits zijn vanaf het begin aanwezig. Het feestje is begonnen en John Coffey weet wel hoe ze het publiek kunnen vermaken. Vol overtuiging gaan de mannen aan de gang en voor deze show is groots uitgepakt. Strandballen vliegen door het publiek wat her en der wordt ondergesneeuwd door confettikanonnen. Ook John Coffey schuwt de stagedivers niet en roept op om een duik te komen maken. Ze geven aan het geweldig te vinden dat de show is uitverkocht en zin te hebben om er samen een feest van te maken. En dat lukt! De band speelt snel en vol overgave. Het publiek brult de teksten woord voor woord mee en de vuisten gaan continu in de lucht. De afgelopen jaren heeft menig festival van de heren kunnen genieten en ook de 013 gaat vandaag uit hun dak. Zanger David weet wel hoe hij het publiek kan bespelen en het publiek doet precies wat hij wil. Als hij graag wil dat er heel veel crowdsurfers komen, dan melden velen zich op het podium. Als hij een circlepit wil dan krijgt hij deze, maar een Wall of Death blijkt iets minder positief uit te pakken. Er raken bezoekers gewond in de massa en meteen legt John Coffey de show stil om te zorgen dat de bezoekers veilig uit “the wall” kunnen komen. “Wij zijn met z’n allen John Coffey”, publiek en band zijn samen èèn.
Het moordende tempo waarmee de band is begonnen neemt na een tijdje wat af. Men speelt wat rustigere nummers. Wil men zelf even kunnen bijkomen van de drukte en het publiek wat rust gunnen? De adempauze duurt niet heel lang en op formidabele wijze schroeft men het tempo weer op. John Coffey speelde eerder dit jaar nummers van de Tony Hawk-soundtrack en Rage Against The Machine’s Guerilla Radio blijkt de ideale cover om te doen klinken. Het blijft niet bij deze cover, want ook Nirvana’s Breed is een schot in de roos. Keer op keer weten de heren er weer een muzikaal feest van te maken. Het bier blijft door de lucht vliegen en het publiek stuitert onvermoeibaar door. Het voelt dan ook niet als een afscheidsshow en de gedachte dat John Coffey niet meer zal terugkeren naar 013 is totaal niet aanwezig. Anderhalf uur weet de band de 013 in te pakken en pas op het einde van de show, als Katy Perry’s Eye Of The Tiger klinkt druppelt het besef langzaam door…. John Coffey stopt op het hoogtepunt! Lang leve John Coffey!