John Garcia and The Band of Gold – 013 (Tilburg) 22/02/2019

Een redelijk warme vrijdagavond voor de tijd van het jaar. Een hele hoop fans die smachten naar de terugkeer van Kyuss-zanger John Garcia. Een volle zaal met goede akoestiek. Drie elementen die zorgen voor een intense, zweterige en vooral rockende avond!
Het rocken begint meteen met het opkomen van Dead Quiet. Het concert vindt plaats in de Jupiler Stage in plaats van de Main Stage. Dit doet niks af aan de muziek. Naar mijn mening is de akoestiek zelfs beter dan afgelopen maandag in de Main Stage. Wat het meeste opvalt aan deze band uit Vancouver, zijn de snerende guitar riffs, waardoor zanger Kevin Keegan af en toe wat minder verstaanbaar is, maar dit is niet per se storend.
Tegen de tijd dat de jongens van de Band of Gold opkomen met John Garcia is het publiek goed opgewarmd en helemaal klaar om echt uit hun dak te gaan. Er wordt weinig gepraat, alleen maar gespeeld. John is duidelijk niet zo geïnteresseerd in interactie met het publiek, wat voor sommigen misschien arrogant over zou kunnen komen, maar dit past op een bepaalde manier wel bij de band. Ze laten de muziek voor hen spreken. In het interview dat ik met ze heb gehad, een paar uur voor het concert, gaven ze ook aan dat hun muziek puur geïnspireerd is op de woenstijn, hun woonomgeving. Drummer Greg Saenz geeft aan dat men hun muziek pas echt kan begrijpen wanneer ze een bezoek hebben gebracht aan de Nevada Desert.
De mannen komen erg bescheiden over, en zo staan ze ook op het podium, compleet gefocust op de muziek. Aan de andere kant is de muziek zelf alles behalve bescheiden. Het is uitbundig en extreem, maar zeker wel op de goede manier. De scheurende gitaren en rauwe zang nemen je inderdaad mee naar de desert. Je zou zeggen dat dit niet de soort muziek is waarbij jij je ogen sluit om ernaar te luisteren, maar toch heb ik dit gedaan en het was een geweldige ervaring! Ik zag inderdaad een ruig, woestijnachtig landschap voor me. Vergelijkbaar met het gevoel dat ik altijd krijg bij het luisteren naar Desert Song van Michael Schenker en Graham Bonnet.
John houdt ervan om de mysterie erin te houden, dit is te merken aan zijn houding op het podium, maar ook in interviews. In een eerder interview gaf hij aan dat zijn album met de Band of Gold waarschijnlijk zijn laatste solo album zou zijn, maar volgens de band is dit alles behalve waar! “Het album was net twee weken uit, en we begonnen al aan materiaal schrijven voor het volgende album!”
Volgens Greg is dit waarschijnlijk John’s manier geweest om te zeggen: Ik ben moe! Verwacht nu even niet veel van me! “Tired of the monkey business”
Het was een intense performance, ondanks het ontbreken van interactie met het publiek. De mannen op het podium waren duidelijk een familie en dit is ook zeker terug te horen in hun muziek. Naar mijn mening mogen we blij zijn dat deze soort muziek nog gemaakt wordt tegenwoordig!
Met dank aan Jostijn Ligtvoet / jostijnligtvoet.nl voor het beschikbaar stellen van foto’s.