John Illsley – Cacaofabriek (Helmond) 07/03/2018

In 1991 heb ik Dire Straits voor het eerst live gezien tijdens hun “On every street” tour. Qua live ontmoetingen met deze Britse formatie is het hierbij gebleven, maar de indruk van het optreden is onuitwisbaar gebleven. Sinds 1995 is het niet meer mogelijk om de band live te zien, maar vanavond staat er een live optreden van John Illsley in de agenda. “Wie?”, zullen mensen zich misschien afvragen. Want voor velen was en is Mark Knopfler nog steeds de naam, de stem en het gitaargeluid achter deze band. John is de man die steevast naast Mark stond. Lang, slungelig en met aparte danspasjes was hij verantwoordelijk voor de baspartijen. En vanavond staat hij in de Cacaofabriek te Helmond, waar hij met z’n band naast eigen werk ook nummers van Dire Straits ten gehore zal brengen.
De hoogtijdagen van deze band beginnen eind jaren 70, als achtereenvolgens Dire Straits, Communique, Making movies en Love over gold uitgebracht worden, en eindigen in 1985 met het fenomenale Brothers in arms. In 1991 volgen weliswaar nog On every street, en een live- en een compilatie album, maar de gloriedagen van de band zijn toch een beetje over. Veel nummers zijn dus tussen de 33 en 40 jaren oud, maar wie denkt dat het gemiddelde publiek 50 plussers zijn, die komt bedrogen uit. Ik schat velen hooguit net zo oud zijn als de nummers, met uitschieters naar heel veel jonger. Een duidelijke bevestiging van het feit dat goede muziek van een innovatieve band tijdloos is en blijft!
Er is geen support act, en na een joviaal welkom van de zaal wordt ingezet met Walk of life. Een catchy opener waarmee de toon vrij snel wordt gezet, maar persoonlijk vind ik dit een van de mindere nummers. Ik heb het geluk voor aanvang een blik op de setlist te hebben kunnen werpen, en ik verheug me al op het verdere verloop van de avond, waarin de nodige muzikale pareltjes voorbij zullen gaan komen.
Wie in de zaal staat met de verwachting een Dire Straits concert mee te gaan maken, die komt bedrogen uit. Het wordt al vrij snel duidelijk hoe dominant de stem en de gitaarsound van Mark Knopfler waren. De stem van John ademt weliswaar eenzelfde soort rust uit, maar is qua klank mijlenver van het origineel verwijderd. En hoe vakkundig beide gitaristen ook zijn, ook hun geluid is een benadering van het origineel. Of dit erg is? Eigenlijk helemaal niet, want wie het origineel van de nummers kent die hoort dat John & band overal toch hun eigen twist aan geven. Dus wie open staat voor een band met een enkele originele muzikant die besluiten op hun eigen manier nummers van de ex-band van die muzikant te vertolken, die hebben een hele mooie avond!
De setlist neemt ons afwisselend mee tussen eigen werk en werk van Dire Straits, en de welbekende publiekslievelingen ontbreken zeker niet: het hypnotiserende Private investigations, een van de betere ballads allertijden Romeo en Juliet, het grote doorbraaknummer Sultans of Swing, de commerciele doorbraak Money for nothing: alles wordt mooi verweven met eigen werk en wordt met korte aankondigingen aan elkaar gepraat. Overigens zal het voor niet ingewijden moeilijk geweest zijn om de Dire Straits nummers van de John Illsley nummer te onderscheiden: hoewel wat moderner van opbouw is de bassist opvallend trouw gebleven aan de sound van toen.
Als de band na Money for nothing het publiek bedankt, kun je bedenken dat het concert nog niet is afgelopen: in de toegift krijgen we het verplichte nummer Brothers in arms te horen. Maar hierna is het nog niet afgelopen en de set wordt (mij mening) zeer verassend afgesloten met The bug en Where do you think youre going. Een mooie afsluiting van een avondje werk van John en een trip along memory lane. En de bevestiging dat nummers van toen nog niks aan kracht hebben ingeboet. Sterker: zelfs na meer dan 35 jaar en vele inspiratiebronnen rijker lukt het veel hedendaagse bands niet om ook maar in de buurt te komen van de originaliteit van het werk van Dire Straits. En eerlijk is eerlijk: gezien de reacties van herkenning uit de zaal is dit toch het werk waar velen vanavond gekomen zijn. Ook ondergetekende heeft zich aan deze verwachtingen schuldig gemaakt. Is er dan niks op de avond aan te merken? Echt wel! Ik kan zo een rijtje nummers noemen die ik graag langs had horen komen, te beginnen met Telegraph road…
Setlist: Walk of life – Espresso love – Darkness – Private investigations – Lay me down – Ship of fools – Romeo and Juliet – Run for cover (pauze) – Sultans of swing – Calling Elvis – Setting me up – Testing the water – Railway tracks – On every street – Tunnel of love – Streets of heaven – Long shadow – Money for nothing (encore) – Brothers in arms – The bug – Where do you think you’re going