John Mayall is een van de meest invloedrijke Britse blues artiesten. In 1963 richtte hij The Bluesbreakers op, waar Eric Clapton, na het verlaten van The Yardbirds, lid van werd. Inmiddels heeft Mayall 36 studio albums uitgebracht en bijna net zoveel live albums. Een groot deel van die albums staat hier in de kast, ik ben al jaren fan van Mayall en zijn werk met The Bluesbreakers. In 2015 en 2016 kwamen volume 1 en 2 van Live in 1967. Dit derde deel kwam als een aangename verrassing.
In 1967 kwam Mayall’s vierde album, The Blues Alone uit. Dit kwam uit op het Decca sub-label Ace of Clubs. Een van de nummers op dat album was Brand New Start, de opener van dit live album. Laat ik maar beginnen met zeggen dat je dit niet voor de geluidskwaliteit moet kopen. De mix klinkt echter niet best. Wel heeft het een rauw demo-geluid wat misschien de charme kan zijn die Robert Johnson ook heeft, het verschil is echter dat Mayall een contract had met Decca. Een platenlabel wat bekend stond om het uitbrengen van fantastische platen met goed geluid. In dit geval zijn de tapes terug gevonden en was het sowieso nooit een al te goede opname. John Mayall heeft samen met Eric Come zijn best gedaan om dit album zo goed mogelijk te laten klinken. Sommige instrumenten klinken door de rauwe opnames erg snerpend door de speaker of koptelefoon, dat geeft soms een onaangenaam gevoel in de oren.
Genoeg gezeurd over de geluidskwaliteit. De muziek is het belangrijkst. Die is dik in orde. Mayall’s spel is zalig zoals altijd. Dit is een fenomenaal optreden is. Tears in my Eyes is briljant en wordt hier prachtig gespeeld. Het publiek was het daar duidelijk mee eens, aan het eind van het nummer klinkt er een luid applaus.
Bij Stand Back Baby vallen de vocalen helaas weg. Erg jammer, het is namelijk een erg fijn nummer van een persoonlijke favoriet, Crusade, wat Mayall ook in 1967 uitbracht. 1967 was zonder meer een productief jaar voor zowel John Mayall als de Blues Breakers. Dat jaar bracht de band maar liefst 3 albums uit, allen erg goed. Dit zal dan ook een release zijn om van te smullen voor de liefhebbers.
Het hoogtepunt zit hem voor mij in Your Funeral and my Trial. Een waanzinige live uitvoering van het welbekende nummer. Helaas vallen de vocalen ook hier wat weg, echter is de energie nog altijd goed te horen en kan ik maar niet genoeg krijgen van het nummer. Met Double Trouble sluit het album sterk af. Gitaarwerk waar je U tegen zegt en vocalen om kippenvel van te krijgen. Dit live album bestaat grotendeels uit nummer die op de originele release en reissue van Crusade te vinden waren. Waaronder een cover van Peter Green’s Greeny, wat overigens niet zo gek is, Peter Green is namelijk ook te horen op dit album.
Als het aan het optreden ligt is deze release het zeker waard. Jammer van het geluid, al is er gelukkig de tijd en moeite in gestoken om deze opnames uit te kunnen brengen op een zo goed mogelijke manier. Dat is gelukt. Van begin tot eind heb ik enorm genoten van live materiaal wat ik niet eerder had gehoord en is ook dit weer een mooi deel in de Live in 1967 serie, waarvan ik hoop dat het niet bij dit drietal blijft.