Solo tapt hij uit een ander vaatje dan bij Europe. Hoewel die band in de loop der jaren ook een steviger rockband is geworden, is het solo heavy bluesrock wat de klok slaat. Misschien wel tekenend is dat hij op zijn vorige soloalbum een geweldige cover van Frank Marino’s “Ditch Queen” zette.
Dit album begint met een muziekdoostingeltje van Happy Birthday en kinderstemmetjes, maar dan is het ook wel afgelopen met de rust. De ritmesectie bestaat uit twee heren die voorzover ik kan zien voornamelijk achter de schermen werken in de muziekindustrie. Dat zou je niet zeggen, want drummer/toetenist/co-producer Peer Stappe (engineer op Europe’s laatste twee albums) en bassist Fredrik Bergenstråhle zouden niet misstaan bij andere grote namen. Zoals altijd heeft Norum ook wat gasten uitgenodigd, zoals Europe’s Mic Michaeli, Opeth-gitarist Fredrik Åkesson en zangers Kelly Keeling (Michael Schenker Group, Erik Norlander) en Age Sten Nielsen (Wig Wam). Die zangers nodigt Norum uit voor de variatie. Dat neemt niet weg dat hij zelf ook een meer dan goede bluesrockzanger is. Wat heet: op Sail On moet ik nog even goed kijken of hij het zelf is, want het hangt tegen het geluid van Chris Cornell aan.
De song zijn bijna zonder uitzondering heavy bluesrock als het stevigste werk van voornoemde Frank Marino en Pat Travers. De ballad staat pas aan het einde en zelfs de enige cover, een geweldige versie van David Bowie’s Lady Grinning Soul, krijgt een opvallend heavy make-over. Ook wanneer de song redelijk formulematig is, zoals Norma (over Marilyn Monroe), is het uiteindelijke resultaat een heerlijk stevige up-tempo rccker, met trouwens magnifieke zang van Nielsen. Die afsluitende ballad is Face The Truth, een nieuwe versie van het titelnummer van zijn tweede soloplaat. Destijds gezongen door Glenn Hughes, nu doet Norum het zelf. Het zegt veel over zijn zangkwaliteiten dat hij weinig moeite mee lijkt te hebben. Gone To Stay heeft alles wat je van een heavy bluesrock plaat verwacht: een donderende ritmesectie, grote riffs, krachtige zang en als kers op de taart vlammende, melodieuze gitaarsolo’s.
We hebben er twaalf jaar op moeten wachten, maar het was het wachten waard. Gone To Stay is misschien wel de fijnste bluesrockplaat van het jaar.