John Waite – Q-Factory (Amsterdam) 18-9-2022

Eindelijk is het dan zover, de uitgestelde optredens van voormalig The Babys en Bad English zanger John Waite in Nederland. Na alle Corona ellende gaat het dan toch nog gebeuren. Waite en zijn begeleidingsband komen speciaal voor deze Nederlandse tour over uit Amerika. En gelukkig maar want zijn fans laten het namelijk eveneens niet afweten. Overal waar hij speelt zijn de zalen goed gevuld en Waite zelf is in opperbeste stemming en heeft er duidelijk zin in.
Dat is wel eens anders geweest. In het verleden kon hij er nogal een potje van maken en stond Waite regelmatig dronken op het podium. Met als gevolg dat hij in sommige zalen niet meer welkom was. Die tijden lijken toch echt ver achter hem te liggen want niet alleen is Waite in zeer goede doen, hij ziet er voor een 70-jarige bijzonder goed, vitaal en gezond uit. Bovendien blijkt zijn stem nog niets aan klasse verloren te hebben.
Het optreden begint verrassend met een akoestische uitvoering van All along the watchtower met alleen Waite en gitarist Mark Ricciardi op het podium. Het eerste hoogtepunt volgt direct daarna al met een prachtige uitvoering van de Bad English kraker When I see you smile. Meteen is duidelijk dat Waite’s stem na al die jaren nog steeds van uitzonderlijk niveau is. Sterker nog, hij geeft de meeste van zijn generatiegenoten volledig het nakijken. Wat een klasbak. Als vervolgens de overige bandleden het podium betreden lijken we ons op te kunnen maken voor een bijzonder optreden.
Want bijzonder zal het worden. Niet dat het allemaal even fantastisch is wat we voorgeschoteld krijgen maar de charme en spontaniteit van Waite maken er wel iets speciaals van. Zoals tijdens die andere Bad English klassieker Time stood still. Waite legt uit dat hij dit nummer eigenlijk nooit speelt maar omdat het in Nederland een grote hit geweest is en ook is gebruikt in een Heineken reclame besluit hij om dit nummer speciaal tijdens de Nederlandse optredens te spelen. Er is echter een probleem, hij weet de tekst niet uit zijn hoofd en staat dus met vellen papier in zijn handen de tekst af te lezen. Hij hoopt dus dat het publiek hem zal helpen als dat nodig is. Daar hoeft hij zich inderdaad geen zorgen over te maken. Het geeft in ieder geval prima aan hoe de sfeer deze avond is en ook dat Waite vooral plezier wil maken.
Toch oogt Waite af en toe ook een tikje onzeker. Zijn begeleidingsband is namelijk niet echt hoogstaand. Gitarist Ricciardi doet het prima maar vooral de drummer is zeer beperkt. Het heeft allemaal te maken met een klein budget waardoor hij natuurlijk niet de muzikanten om zich heen kan verzamelen die hij graag zou willen hebben. Toch maakt Waite er met de nodige humor het beste van. Zo vertelt hij dat Isn’t it time van The Babys ooit is opgenomen met een volledig orkest en drie achtergrondzangeressen “maar vanavond houden we het simpel”. Het resulteert in zeer basic uitvoeringen met veelal een akoestische inslag van bekende nummers als Missing you, Best of what I got, Everytime I think of you en het al genoemde Isn’t it time. De toegift daarentegen is een volkomen overbodige uitvoering van de Led Zeppelin classic Whole lotta love. Als je niet de muzikanten om je heen hebt staan die daar iets van kunnen maken moet je daar niet aan beginnen. Vooral het drumintermezzo is gênant. Dan was Piece of the action van The Babys een betere keuze geweest.
Al met al is het een geslaagde avond. Waite, gehuld in een Herman Brood shirt onder zijn colbertje heeft overduidelijk een speciale band met Nederland. Toch is het jammer dat hij blijkbaar niet meer door een deur kan met zijn oud-collega’s van The Babys die ook nog steeds optreden. Hoe mooi zou het zijn als ze ooit nog eens samen komen en al die prachtnummers kunnen spelen zoals het echt hoort.