Op de grens van hardrock en bluesrock, met een stevige groove en met zo nu en dan een snufje soul of funk. Tien eigen songs die met zo’n vier tot zes minuten wat langer zijn dan de vorige ronde. Niet dat dat veel uitmaakt, want met veelal mid-tempo songs is een couplet meer zo twee minuten.
Joost de Lange is als naamgever, zanger en gitarist de eerste waar je naar kijkt, maar de Belgische ritmesectie Ramses Donvil (drums) en Mitchell Goor (bas) is net zo belangrijk voor het geluid. De heerlijke grooves die de tracks steeds weer hebben komt namelijk voor een flink deel op hun conto.
De productie is net als de vorige keer van Guido Aalbers en de band zelf. Als ik het vergelijk met Lonesome Wolf heeft die productie bij dit album wat meer hoge tonen en een wat puurder sound. Dat is wat mij betreft geen verbetering, omdat het ook wat beperkingen aan het licht brengt. Ik heb wat vaker het idee dat De Lange tegen de grenzen van zijn vocale vermogens aanloopt. Het is absoluut niet vals, begrijp me niet verkeerd, je merkt alleen wel dat de soepelheid in hogere regionen verdwijnt. Ik pakte Lonesome Wolf er nog even bij en merkte dat het vooral in de productie en mix zat dat dat vorige keer niet opviel. Dat is typisch zo’n aspect dat live geen enkele rol speelt – zeker niet in de bluesrock -, maar op het wat minder vergeeflijke medium van een studioalbum wel.
Dat neemt niet weg dat ik weer volop heb zitten genieten van dit album. Dit is een hechte band en een echt powertrio in de zin dat ze gedrieën iedere keer weer een moddervette groove neerzetten, om pas daarna de song verder te ontwikkelen. De Lange soleert graag en neemt daar terecht ook de tijd voor. Juist in de solo’s doet het heel veel aan hardrock denken, met lekker scheurende solo’s die nog steeds hun basis stevig in de blues hebben.
En die groove, hè? Iedere keer weer die groove.
https://www.youtube.com/channel/UCF28SLPrJxWL5ncvnV3Wreg