Officieel opgericht in 2000 bestaat Sylosis eigenlijk al best lang, hoewel hun eerste album pas uitkwam in 2008. Oprichter Josh Middleton maakte tijdelijk deel uit van de populaire metalcore band Architects, maar verliet die band onlangs en kan zich nu volledig richten op Sylosis. Het eerste resultaat is een album waar we zeer over te spreken waren, A Sign Of Things To Come. Vandaar een interview met Josh via Zoom.
Kun je iets vertellen over de opnamen van het nieuwe album?
We maakten een comeback in 2020 maar toen begon net de COVID periode. Heel 2020 en 2021 hebben we kunnen besteden aan het opnemen van ons album, deels in de Chapel Studio in Lincolnshire. We hebben gewerkt met producer Scott Atkins die eerder ook werkte met bands als Cradle Of Filth en Behemoth. Hij is erg goed met gitaargeluid en was een ideale sparringpartner. Hij heeft ons geholpen te focussen op de songstructuren en arrangementen. Het grootste deel van de vocalen heb ik opgenomen in mijn thuisstudio en ik heb er veel tijd aan besteed te zorgen dat de vocalen erg op de voorgrond staan.
Het is wel mooi hoe jullie enerzijds extreme metal spelen maar toch ook heel melodieus en toegankelijk kunnen klinken.
Ik ben opgegroeid met death metal en black metal. Maar ook met bands als Nine Inch Nails en Type O Negative. Zo is ons nummer Thorns ook door die laatste band geïnspireerd. Ik ben een echte metalhead, dus de bands die minder extreem zijn waar ik naar luister zullen dezelfde zijn als waar naar de meeste andere metalheads graag naar luisteren.
Jullie zijn moeilijk in een specifiek subgenre te vangen. Ik hoor verrassend weinig de term groove metal met jullie in verband worden gebracht en, onterecht, wel metalcore.
Het is een beetje luiheid om ons metalcore te noemen. Dat komt waarschijnlijk door hoe we er uit zien en in welke tijd we ontstonden. We zijn meer beïnvloed door Pantera dan metalcore. We maakten ons vroeger ook drukker om die vergelijking en speelden in standard tuning en hadden geen breakdowns. Onze invloeden kwamen veel meer van bands als Death. We luisteren niet eens naar metalcore. Ik luisterde vroeger veel naar Pissing Razors, die denk ik geïnspireerd werden door Pantera. Ik luisterde naar die band nog voor ik Pantera ontdekte, dus die groove invloeden komen vooral daar vandaan denk ik. Tegenwoordig is de metalwereld wel een beetje meer inclusief en open dan toen we begonnen. Toen wilden we vooral die echte metalheads aantrekken door in o.a. in standard tuning te spelen. Dat heeft ons pad wel een beetje gevormd. Nu spelen we op het nieuwe album soms ook in C# tuning, zoals Pantera.
Is er iets van een centraal thema op de plaat?
Niet echt, maar we schreven hem natuurlijk rond de pandemie. Er gebeurde toen een boel als het gaat om sociaal-politieke gebeurtenissen en de klimaatcrisis. We wijzen op sommige nummers wel een beetje naar mensen die omwille van geld bezig zijn de wereld te vernietigen. Dan is er nog Eye For An Eye, dat gaat over hypocrisie in de religie, en dan vooral Amerika. Daar zie je hoe achter de zogenaamde christelijke waarden dingen schuilen die daar haaks op staan. Poison For The Lost gaat over beroemdheden die geïnteresseerd zijn in mentale gezondheid en mensen proberen te helpen zonder daar werkelijk verstand van te hebben, wat schadelijk kan zijn.
Jullie begonnen in 2000 maar pas in 2008 kwam de eerste plaat uit. Waarom duurde dat zo lang?
Omdat we in 2000 nog maar kinderen waren van 12, haha. De bandnaam is er al sinds we op school zaten en geen rijbewijs hadden. Die eerste jaren tellen niet zo.
Jullie eerste vocalist was Jamie Graham. Was het moeilijk voor je om te gaan zingen toen hij de band verliet?
Ja, ik had nog niet eerder gezongen. Niet eens achtergrondvocalen, dus ik moest het snel leren. Ik had er nooit eerder aan gedacht om te gaan zingen, maar had zeker wel een idee van hoe ik zou willen dat onze vocalen klinken. We hadden lang kunnen zoeken naar een geschikte vocalist of ik kon het gewoon zelf doen zodat we vooruit konden. Mijn vocalen zijn door de jaren wel een stuk beter geworden. Voor dit album wilde ik vooral dat ze toegankelijk en verstaanbaar waren.
Heb je nog contact met Jamie? Wat doet hij nu?
Ja, ik sprak hem vorige week nog. Hij zit nu in de band Viscera en heeft een eigen label, Unique Label Records, dat veel slam death metal uitbrengt.
Intussen bestaat jullie debuutalbum Conclusion Of An Age alweer 15 jaar. Ooit over gedacht het album integraal live te spelen.
Nee, want we hebben nu bijvoorbeeld een andere drummer en hebben die nummers al lang niet meer gespeeld. Dat zou dus wel heel veel werk betekenen om die in te studeren. Teveel werk voor wat het zou opbrengen met maar een enkele show. Ik denk wel dat we het nieuwe album integraal zouden kunnen spelen. Elk nummer zou een single kunnen zijn. We hebben ons er op gericht te zorgen dat elk nummer evenveel impact heeft.
In het verleden gaf je aan graag in grote arena’s te willen spelen zoals Metallica. Met Architects kreeg je zowaar die kans. Ik denk dat, met dit album, je ook in die richting gaan met Sylosis.
Ja, en ik had dat nooit verwacht. Met Metallica spelen was geweldig. Ik ben het type persoon dat zich niet teveel gaat verheugen op iets voor het zover is want anders kan het alleen maar tegenvallen. Toen het gebeurde was het fantastisch. Metallica had een groter podium dan ooit. We hadden het gevoel dat we dan veel rond moesten rennen maar het bleek dat als je halverwege bent je te laat terug bij de microfoon bent om je achtergrondvocalen te doen, haha. We hebben nu een geweldig label en management achter ons staan, maar nog belangrijk goede muziek. Die spreekt voor zich. Ik denk dat deze plaat ons naar het volgende niveau kan brengen. Door de jaren heen hebben we wel wat cult following gekregen, maar dit album is wat meer focused en geschikt voor een groter publiek. Dat is bewust. Net als iedereen heb ik niet meer dezelfde aandacht spanne als vroeger. Tegenwoordig willen we dat muziek wat meer in your face is. Ik ben blij met waar we nu staan.