Judas Priest – Redeemer Of Souls

In 1996 en 1997 heb ik de Farewell tour van Kiss mogen bijwonen. Later bleek dat het waarschijnlijk het vaarwel van Ace Frehley en Petrer Criss betrof. Daarna heb ik ook de Scorpions gezien tijdens hun afscheidstoernee. Dat is echter alweer jaren geleden en nog altijd zijn ze onderweg.
Dan Judas Priest. Ook zij wisten te vertellen dat na de cd Nostradamus de afscheidstoer gepland was. Het optreden op Graspop was goed en de grootheden uit mijn jeugd (al wel zonder KK Downing) sloten een hoofdstuk voor mij af. Eind goed al goed. En nu anno 2014 verschijnt daar dan toch de cd Redeemers Of Soul. De after-afscheidscd of het post-party-project? Dessalniettemin voer voor deze hongerige recensent die benieuwd is naar wat Rob Halford en kornuiten op schijf hebben weten te zetten.
Dat is wat grillig te noemen. Enerzijds lijkt de tijd stil te hebben gestaan en klinkt Rob Halford als vertrouwd voor mij. Anderzijds heeft Judas Priest ook de nodige composities weten op te nemen die niet altijd boven de middelmaat uitkomen. Gelukkig zijn er het niet veel.Qua productie zijn er zowiezo wat kanttekeningen te plaatsen, want een echt vol geluid kom ik helaas niet tegen op de cd. Neemt niet weg dat de heren van Priest ook zonder Downing weten hoe een Priestnummer  moet klinken. Een goed voorbeeld hiervan zijn de nummers Crossfire, March Of The Damned en Secrets Of The Dead. Het geluid en de opbouw van dit nummer gaan terug naar het geluid van Judas Priest in de jaren zeventig en tachtig. Eenvoudige en doeltreffende hardrock dat op een bluesy-leest is gestoeld. Secrets Of The Dead heeft zelfs wat Sabbath-kenmerken. Down in Flames klinkt lekker vertrouwd, terwijl in Dragonaut de tijd eveneens lijkt te hebben stil gestaan. Die hardrockbasis komt trouwens in veel nummers terug. Het fundament van Halls Of Valhalla bestaat bijvoorbeeld uit een goede gitaarriff die de hele compositie zodoende naar een wat hoger niveau tilt. Jammer alleen dat het kenmerkende stemgeluid van Rob Halford niet volledig naar voren komt. Ook in het langzame Hell & Back schiet hij wat mij betreft wat te kort. De gitaarsolo’s echter zijn van grote klasse en staan geheel in dienst van de composities.
De cd kent trouwens een mooi evenwicht wat betreft tempo. Naast de wat rustigere/langzamere nummers als Beginning At The End en Hell & Back vinden we ook de nodige versnellingen in Metalizer en Down In Flames. En daarnaast moet ik vermelden dat Judas Priest als geen ander herkenbaarheid en emotie weet te integreren in het geheel. Zo zingen Battlecry en Cold Blooded lekker weg en laten ze je ook niet meer los. Wat dat betreft zijn de heren van Judas Priest natuurlijk ervaren genoeg om een goed nummer te schrijven.
Judas Priest kan wel een potje breken bij mij en staan ze samen met Saxon voor mij als een geschiedkundig baken in mijn eigen muzikale leven. Over de hele linie ben ik dus dik tevreden met de dertien nummers op Remeeders Of Soul. Het is dan niet altijd van even hoge kwaliteit, maar over de hele linie weet Judas Priest goede stevige ouderwetse hardrock neer te zetten en laten ze horen dat mogelijke plannen voor een afscheid nog weer even in de kast mogen.