Junxion – Stories Of The Revolution

Persoonlijk vind ik het niet slim wanneer een band of artiest aan het eind van het jaar, vlak voor kerstmis, een nieuw album uitbrengt. Gegarandeerd dat je dit album in geen enkele jaarlijst terugziet. De Nederlandse groep Junxion deed dat ook met Stories Of The Revolution. Maar dat is ook de enige kritiek wat ik over dit album kan bedenken….
Junxion (zelf schrijven ze het als junXion) is een Nederlandse ‘epische moderne rockband’ (dat is een mooie formulering van ‘progressieve rockband’), opgericht in 2010. Zoals de website al uitstraalt zijn de bandleden liefhebber van science fiction. Hun muziek en teksten vertellen verhalen die zich afspelen op de Planet X, ergens ver in de toekomst. Maar wel geïnspireerd op onze aardse culturele en sociale problemen, filosofie, politiek en wetenschap. Men smelt progrock, jazzrock, fusion, elektronica en metal samen tot een haast eigen uniek geluid.
De kern van Junxion bestaat uit het viertal Julian Heerkens (basgitaar), Martijn Hak (toetsen), Roel Trommelen (drums) en Maarten Jung (gitaar). Om hun teksten te versterken maakt men afhankelijk van het thema gebruik van gastmuzikanten en vocalisten. In 2017 bracht men het debuutalbum Inevitable Red uit. Een album wat mij – net als de hele band overigens – volledig is ontgaan. Hoe dat komt is mij een raadsel, want deze band is sensationeel goed. Op Stories Of The Revolution staan drie nummers die tussen de 11 en ruim 13 minuten klokken. Een relatief kort bonusnummer maakt de 40 minuten net vol. Laten we het schijfje eens nader onder de loep nemen.
De eerste minuten van Polyalphabetical Substitution Cipher (13:16) zijn gelijk een schot in de roos. Aanzwellende toetsen, rollende drums en staccato tromgeroffel gaan over in een pakkend en opgewekt intro met Rush-achtig toetsenwerk. Onder begeleiding van een ritmische hihat maakt een pakkende (bas)gitaarriff deelgenoot van je trommelvliezen, gevolgd door een jazzy stuk met licht vervormde toetsen. Met een wervelende Knight Area-achtige toetsensolo slaat de sfeer plotsklaps om naar pure neo-prog. Wanneer na vier minuten (gast)zangeres Jéryh Luz bijvalt besef ik pas dat mijn mond wagenwijd open hangt van verbazing. Ik word meegenomen in een mooi vocaal stuk met afwisselende zang en meeslepende intermezzo’s op gitaar. En ben me pas later bewust van het kippenvel op mijn armen. De tempo- en sfeerwisselingen zijn organisch en nergens geforceerd. Er is duidelijk goed nagedacht over de compositie en het arrangement. Na een minuut of tien val ik nog net niet van mijn stoel wanneer een passage met tegendraadse ritmes en piano overgaat in een uptempo stuk met gitaar, woordloze zang en opzwepende drums. Mooie samenzang, gedragen ritmiek en alweer die jazzy toetsen werken toe naar een climax en een fraai eind van deze briljante epic.
Epiphany (11:01) is een instrumentaal nummer wat hangt tussen Mezzoforte en Focus. Niets ten nadele van de vocalen, maar ik moet bekennen dat de band hier op zijn sterkst is. Het begint met een portie progmetal, tegendraadse ritmes, snel opeenvolgende stukken op toetsen, gitaar en zelfs viool. Het is of Junxion je meeneemt in een achtbaan zonder einde. Met souplesse tovert Maarten Jung de ene na de andere virtuoze gitaarsolo uit zijn instrument. Zijn spel doet me soms denken aan Jan Akkerman. Niet in het minst door een Focus-achtige passage over de helft van dit nummer. En dat zijn geen misselijke referenties. Maar ook Martijn Hak laat zowel ondersteunend als in lang uitgesponnen solo’s horen dat hij een begaafd toetsenist is. Het is daarom des te knapper dat basgitarist Julian Heerkens en drummer Roel Trommelen (met zo’n naam wordt je natuurlijk geen zanger) dit bij elkaar weten te houden. Want de soms rigoureuze en briljante tempowisselingen zijn niet van de lucht.
Amper bekomen van zoveel moois is Compulsion To Psychogenesis (11:54) aan de beurt. Mooi gitaarspel met een functionele dosis galm gaan over in een spookachtig stuk met donkere (computer) drums. Een fluisterende stem (naar ik aanneem van Marijn Zeeman) declameert de tekst, waarna Jéryh Luz de vocalen overneemt. Wisselende sferen en tempo’s voeren je mee naar een passage waar rock plaatsmaakt voor progmetal. Een vocaal stuk met haast rappende zang is de overgang naar een korte rustige passage met een mooie gitaarsolo en piano. Langzaam zwellen opzwepende muziek en zang aan tot een climax.
Breaking Waves (4:47) vormt als bonus de instrumentale afsluiter. Waarom het een bonus is, is me niet duidelijk. Het verdient dit ‘left-over’ predicaat zeer zeker niet. Wat wel duidelijk is dat hier door Maarten Jung virtuoos wordt gemusiceerd. Het nummer, met wederom invloeden van Focus en Mezzoforte is een mini-clinic op gitaar.
Al vroeg in 2020 word ik geconfronteerd met een briljant album, maar dan uit 2019. Het is dat mijn jaarlijst van 2019 al vaststaat. Wanneer ik deze opnieuw opstel belandt Stories Of The Revolution zonder twijfel hoog in mijn top 5. Ik kijk er niet van op indien bands over een paar jaar gerefereerd worden aan Junxion-achtige muziek.