De twee nieuwe composities wijken alleen al qua tijd ernstig af van wat we tot dusver gewend zijn. Mandating Our Existence duurt ruim tien minuten en Null Without Praise weet zelfs voorbij het kwartier te komen. Ik vind dat moedig en vooral heel overtuigend. Jupiter Hollow is namelijk niet voor één gat te vangen en laat zeker door deze twee aanvullende composities horen dat ze zich ontwikkelen en vooral hun eigen muziekweg volgen.
Na de vier heerlijke krachtige (bekende) composities krijg ik ineens, in Mandating Our Existence, Kenny Parry die in het begin, slechts begeleid door piano, een mooie ballad ten gehore brengt. Het muzikale decor vormt zich langzaam en krijgt meer vorm terwijl het sfeerbeeld zich vult in een melancholisch palet. Door een marsritme verandert de toon enigszins en loopt het over in een ietwat gewijzigde maatsoort. Vanuit het niets is er dan weer slechts een pianogeluid en de stem van Kenny die een bijzondere klank kent en waarbij ik aan landgenoten Incura denken. Ietwat theatraal met een warm timbre. De tweede helft van de compositie vervolgt zich in een repeterend stuk muziek dat misschien wat korter had gekund, maar waar ook wel weer de charme van Jupiter Hollow in zit.
Null Without Praise lijkt in geen opzicht op Mandating Your Existence. Jupiter Hollow zet zwaar aan in een psychedelische retroriff, zwaar drumwerk en een vervormd stemgeluid. Binnen het zware geschut, waarvan je je afvraagt hoe in hemelsnaam mogelijk is dat slechts twee personen dit neerzetten, verandert de sfeer langzaam richting een sterk progressief geluid waarin het falset stemgeluid van Kenny uitstekend gedijt. Geleidelijk aan veranderen het ritme en stijl van de compositie meermalen en wordt de intensiteit aardig opgeschroefd. Soms door heftige muziekstukken, door het hoge stemgeluid van Kenny of door uiterst emotionele ingetogen stukken. Bij Null Without Praise mag er dan ook gerust gesproken worden van onvervalste progressieve rock met een gouden randje waarin de luisteraar continu meegenomen wordt op de reis door dit oorstrelende landschap. Het einde nadert met slechts zang en piano en dan is het ineens toch zomaar ook afgelopen. Ik heb niet het idee dat ik met Null Without Praise ruim een kwartier verder ben in de tijd. En ik vind het uitermate knap van Jupiter Hollow dat ze dit neer kunnen zetten zo vroeg in hun carrière. De video van Null Without Praise is vanaf 4 mei 2018 online.
AHDOMN mag dan voor een groot gedeelte al verschenen zijn op de EP Odyssey. De twee aanvullende composities bieden veel extra’s en laten een band/duo horen die zich duidelijk verder ontwikkeld heeft. AHDOMN is voor sommigen een mooie kennismaking met Jupiter Hollow. Voor de luisteraar die de band al kende, is AHDOMN zeker ook een aanrader voor aanschaf want dit is exquise voer voor progliefhebbers.