Jupiter Hollow gaat met Bereavement verder waar het duo met AHDOMN gebleven is. Tekstueel ligt de verhaallijn in de reis van een man naar een ander ‘leven’ in ons zonnestelsel, muzikaal vuren Grant MacKenzie (gitaar, bas, synthesizer) en Kenny Parry (zang, drum, piano, synthesizer) hun experimentel, maar vooral eigenzinnige metal met precisie op je af.
Dat ervaar je meteen bij de start van het album. Waar andere bands er meteen stevig inhakken, kiest dit duo in L’Eau Deu Papineau voor vogelgeluiden en een compositie waarbij de prettige zang van Kenny akoestisch wordt begeleid door Grant waarbij het gitaarspel ergens het midden houdt tussen een Spaans en southernrockgeluid. Dat zal de uitbarsting wel in Scarden Valley komen, bedenk ik me dan. Maar wanneer ik de eerste pianoklanken hoor, weet ik al dat het nog niet het geval gaat zijn. Maar….het is wel bloedmooi en grijpt me. Het stemgeluid van Kenny is helder, maar hij laat ook in deze compositie horen dat hij meer is dan een zanger met een mooie stem. Zijn kwaliteiten op het precies het juiste moment ingezet en bouwt zich samen met de muzikale ondersteuning mooi op. Het blijft allemaal wel binnen de emotiemodus, zelfs wanneer Grant een gitaarsolo neerzet die in menig progrockcompositie hoge ogen zou gooien.
En dan sluipt de toegankelijke progrock er in The Rosedale langzaam in. Vanuit een licht onregelmatige basis beweegt de muziek zich hier in wat meer ongestructureerde beweging de juiste kanten op. Dat houdt in dat er geregeld een fikse muziekmuur wordt opgetrokken en Kenny al zingend, schreeuwend zijn gehele stembereik inzet. Hij kan flink uithalen zonder dat het lelijk wordt en bij elkaar lijkt de muziek van Rush hier toch weer aan de basis te liggen. De progressieve rock wordt hier dan ook zo neergezet dat het voor ook niet progrockers toch aantrekkelijk klinkt. Daarbij grooved het aan het eind zo dat het zonde is dat de compositie is afgelopen. Grooven kunnen ze dan ook bij Jupiter Hollow. The Mill start al met een funky groove waarbij de drum net buiten de tel voor het accent zorgt. En wanneer er daarna flink ingezet wordt op een proggeluid herken ik weer duidelijk de stempel van Jupiter Hollow die zich op alle mogelijke manieren ontwringt aan eventuele metalgenres en waarin de eigenzinnigheid van het duo hoogtij viert. Dat is waarom een album van Jupiter Hollow altijd overtuigt. Je kunt er aanvankelijk geen touw aan vast knopen, maar zij weten toch precies je daar te raken waar het hoort. Luister daarvoor ook naar Kipling Forest of Sawbreaker. Een eenvoudige drumoefening luidt de compositie
in, wordt opgepakt door een ingetogen progsetting om na verloop van tijd de elementen van extreme metal in te voegen. Het geheel is vrij complet experimenterend vanuit een stabiele basis en, net als op AHDOMN verbaas ik me er weer over hoeveel ‘ herrie’ een duo kan maken.
Mandating Our Perception is daartussen heel even het rustpunt op het album. Hoewel Extensive Knowledge daar ook voor zorgt. Het gitaarspel creeert , rustig en ingetogen, een soort van hypnogroove en samen met de zangmelodie moet ik toch even aan Led Zeppelin denken. Of Incura wanneer de zangtoon aanzwelt en een licht theatraal gevoel je overmant. In al zijn ‘eenvoud’ een heerlijke compositie die voortgang krijgt in Solar Gift. Lag de gitaar in Extensive Knowledge aan de basis van de hypnogroove, hier in Solar Gift ligt het accent meer op het drumwerk. Solar Gift is de afsluiter en duurt 13 minuten, wat niet vrij ongebruikelijk is voor Jupiter Hollow. Tijd genoeg om alle charmes, kwaliteiten, uitspattingen en melodieën nog eens in de strijd te gooien. Het zevenkoppige ‘progressieve’ orkest dat slechts twee leden kent gooit de registers nog even open en bewijst dat Jupiter Hollow toch een band apart is die met de EP en twee albums overtuigend laat horen erbij te horen op hoog niveau.