Op de EP Tsuki (vrij vertaald: winter) dat slechts (jammer genoeg) drie nummers telt en de tweede is uit een reeks van drie richt Verheyen zijn pijlen meer op de djentmuziek en heeft in Iason Passaris een compagnon gevonden om de muziek vorm te geven (met Mike Malyan op de drumkruk).
Kenmerkend voor de drie nummers op Tsuki zijn de stevige gitaarmuren die opgebouwd worden en voorzien zijn van harmonische zang. Zang die bij Bear op de achtergrond al aanwezig is, maar nu een meer prominente rol toebedeeld krijgt.
Opener Cascade laat meteen horen waar je aan toe bent bij deze heren. Een onregelmatig ritme dat gedurende het nummer verandert en waarin de wat lijzige zang bijna tegendraads het hele zaakje doet draaien. Het houdt het allemaal wel spannend. In Geisha blijkt de gitaar het werk van het drumstel over te nemen door de akkoorden door het ritme heen zijn eigen ritme aan te laten houden. Bij afsluiter Limbo ben ik het geluid nog absoluut niet zat. Dit nummer ademt wat meer melancholie, maar kent ook meer contrast. Naar een hoogtepunt werkend blijkt dat de langgerekte zang in zijn klanken meer effect lijkt te hebben dan het zingen van afzonderlijke woorden. De (onderhuidse) spanning die heerst, ben ik eerder tegengekomen bij Radiohead en bezorgt me toch van tijd tot tijd kippenvel.
Jusska is een buitengewoon geslaagde zijstap van Leander en, los van deze druilerige zondag, mag het lente worden omdat dan de volgende EP uitgebracht zal worden. Voorlopig weet Tsuki me wel zoet te houden.