Kadinja – DNA

Het album Super 90’ van het Franse Kadinja is slechts negen maanden uit en nu komt het Franse metalgezelschap alweer voor de dag met een album. Dit keer een coveralbum met daarop tien ‘iconische metalcomposities’ (zoals ze het zelf omschrijven) uit de late jaren negentig en begin 2000. Nu kan dat altijd twee kanten oprollen. Axxis bracht in 2012 een coveralbum uit en ook Emil Bulls kwam met een coveralbum afgelopen jaar. Beide albums konden me niet heel erg overtuigen. Daarnaast wisten Our Hollow Our Home een uitstekende versie neer te zetten van Shape Of You van Ed Sheeran en maakte We Butter The Bread With Butter van Man’s Not Hot een megametalcoreversie.
Op DNA zet Kadinja muziek neer die het beste bij de positieve vertolkingen hoort. Ze blijven dicht bij het origineel, maar geven het geheel wel de power mee die bij Kadinja past. Daarbij zijn de keuzes die ze hebben gemaakt bij het opnemen van de composities allesbehalve voorspelbaar en gevarieerd.
De composities Alive van P.O.D. en Passive van A Perfect Circle zijn (voor mij) niet geheel voor de hand liggend en bij bands als Linkin’ Park en Papa Roach bijvoorbeeld zou je kunnen verwachten dat ze de krakers van de band een opfrisbeurt zouden geven. In plaats daarvan hebben ze gekozen voor minder bekende composities en klinkt Point Of Authority van Linkin’ Park goed stevig uit de speakers. Van Papa Roach heeft Kadinja gekozen voor Between Angels And Insects. Opvallend is hoe zanger Philippe Charny zich als een kameleon weet te bewegen in de zangstjilen. Heel bijzonder hoe hij het stemgeluid van de afzonderlijke composities bijna natuurgetrouw heeft opgenomen. Opvallend is hierbij bijvoorbeeld Falling Away From Me van Korn en in Hot Dog van Limb Bizkit klinkt hij beter dan Fred Durst tegenwoordig zelf klinkt. Los van wat Limb Bizkit tegenwoordig neerzet is Hot Dog wel een dijk van een compositie die door Kadinja netjes is neergezet met de nodige kracht.
Verder op het album kun je nog My Own Summer van Deftones, This Is The New Shit van Marily Manson en Aerials van System Of A Down vinden. En tot slot Spit It Out waar Kadinja versterking heeft gekregen van Aaron Matt ( Betraying The Martyrs). Spit It Out is voor mij de enige compositie op het album waarbij ik het origineel zoveel meer krachtiger vindt. Het is ook een fikse gok van Kadinja om juist een compositie van Slipknot te coveren. Want tot op de dag van vandaag is Slipknot nog steeds de beste band om zijn eigen composities neer te zetten. Desalniettemin is Spit It Out in de versie van Kadinja zeker geen slechte versie. Het origineel is alleen zo verdomde goed.
DNA is een coveralbum dat mijn goedkeuring zeker kan wegdragen. Kadinja laat horen van vele markten thuis te zijn en hoewel ze dicht bij het origineel zijn gebleven, hebben ze zeker hun eigen stempel weten te drukken op de tien versies. Daarbij is het een mooie bloemlezing vanuit de (nu-)metal rond de eeuwwisseling.