Een album met tien composities die bruut je boxen uit worden geslingerd. Met het intro hebben ze me meteen op het puntje van de welbekende stoel. Deze warming-up is noodzakelijk om het adrenalinegehalte alvast naar een hoger leven te pompen om daarna op volle kracht titelnummer Human Machine te doorgronden. Een nummer waar de invloed van Lamb Of God, in het bijzonder van Randy Blythe duidelijk naar voren komt. Zanger Ludo is een begenadigd grunter en zijn stemgeluid hanteert hij als een klauwhamer op een aambeeld. Drummer Sylvain helpt hem daar grondig bij. Zijn drumwerk is meedogenloos, uiterst trefzeker en met militaire precisie en hij weet het complete album de drumkit tot kreunens toe te geselen. In Over That Game wordt dat maar al te duidelijk. Het nummer Lies ligt in het verlengde van of is een variant op Over That Game met dien verstande dat de retestrakke riff in de loop van het nummer net buiten de tel gespeeld wordt wat ervoor zorgt dat er een interessante dynamiek ontstaat, die wel altijd een melodieuze grondslag heeft. Lies schopt het hierdoor wel tot één van de favorieten van dit album. Een andere favoriet is Fucking Rain, vanaf nu mijn hymne voor een natte herfstdag. Behalve dat het nummer vol energie zit is het een beetje ondefinieerbaar waarom het me zo aangrijpt. Is het het stemgeluid van Ludo, de groove, de vibe of de variatie in tempo. Feit blijft dat de bulldozer van Kaets doordendert. Hoewel we naar het eind van het album ook getrakteerd worden op wat ludieke uitstapjes. My Creation start met een intro dat sterk doet denken aan Avatar en in The Trial ligt er een ongelooflijk zware basis dat bijna luchtig wordt onderbroken door het gitaarduo Ben en Vivi. Een duo dat ook verantwoordelijk is voor een heerlijke riff in Death. Deze repeterende riff krijgt een vervolg in een tempo dat een stuk lager ligt en waarbij Ludo de grunts uit de kelder lijkt te halen.
Human Machine is een uiterst bruut album dat wederom bewijst dat Frankrijk een flinke vinger in de pap lijkt te hebben in keiharde metal waarin een mix van Cannibal Corpse, Meshuggah en Lamb Of God (en een vleugje Slayer) uitmondt in een collectief dat zichzelf Kaets noemt. Dit jaar nog niets van dit kaliber gehoord. Een album dat zeker nog vele malen beluisterd zal worden.
