Kalahari – Theia

Kalahari is een metalband die zijn oorsprong kent in Italië. Het begon allemaal met een idee in 2015 dat uiteindelijk bewaarheid werd in 2017. Er werd flink geschreven en de demo Re-Burn werd opgenomen in 2018. Na een jaar optreden was het tijd voor Kalahari om te gaan werken aan hun eerst echte EP Theia.
In vijf composities weet het vijftal aardig weer te geven waar ze voor staan, namelijk voor metal in alle facetten die het genre in zich heeft. De diverse achtergronden van de muzikanten zijn samen gesmolten tot één muziekmix die verdraaid lekker klinkt. De start met het titelnummer barst al van de ingehouden spanning wanneer slechts drum, bas en zang invallen waarbij zanger Nicola Pellacani al hoge ogen gooit en dat krijgt meer bevestiging wanneer het gitaarduo Gabriela Bartolucci en Gino Annichairico hun heavymetalriffs over de compositie heen strooien. Nicola zet een tandje bij en ergens moet ik aan Chris Cornell denken wanneer ik hem hoor zingen. Muzikaal staat er een stevige basis die uitgangspunt is voor enige wisselende aspecten waarbij de grunts van Nicola precies op het juiste moment zijn ingezet. Doordat de wisseling krijgt Theia een ander karakter dat weer uitmondt in een stevige groove die altijd weer terugkeert naar het basisgeluid.
Met Followers Of The Lich begeeft Kalahari zich meer naar de metal met meer tempo. Ergens gaan ze rustig richting de thrashmetal en lijkt de invloed van Megadeth niet ver weg te zijn. Ook hier word je getroffen door een prettige melodie die aanspreekt. En ook hier wordt er flink gespeeld met de stijl en zakt het tempo in tot een zware en groovende machine die kracht uitstraalt.
Bassist Joshua Pini eist de aandacht geheel op bij het intro van Zombie Night. Een fijne heavymetalcompositie met een stevige ritmebasis, een fijne riff en prettig solowerk. Het duurt niet lang maar is een fraai tussenstuk en zeker voor de primaballad I Am The Mountain. Prachtig gitaarwerk en Nicola die met het timbre in zijn stem netjes inzet. Je mag het vinden klinken als Metallica, maar dat doet geen afbreuk aan de schoonheid van deze compositie. Op de juiste momenten gevoelig en op de juiste momenten zwaar ingezet zijn de ruim zes minuten voorbij voordat je het door hebt met aan het einde een heerlijk stuk akoestisch gitaarspel. Het zou de EP mooi kunnen afsluiten, maar daar heeft Kalahari niet voor gekozen. Ze zetten namelijk het uiterst toegankelijke Cabled Core daarvoor in. En dat is een prima keus. Ondertussen herkenbaar is de heavymetal prettig en vind ik het jammer dat Theia maar vijf composities kent.
Ik lust nog wel meer van deze band uit Italië en gelukkig heb ik ergens gehoord dat er al de nodige labels interesse hebben in Kalahari. Dit is een band die alle potentie in zich heeft om nog groot te worden.