Op het album zijn vier nummers te beluisteren die in tempo niet veel varieren, behalve het laatste nummer “Destroyer.” De andere nummers hebben een tempo wat je veelal tegenkomt in de doom metal. Qua zang klopt het geheel dan weer niet met doom, de scream/grunt die hier toegepast wordt kom je eerder tegen bij death/trash metal. Het einde van “Blasphemy” doet weer erg stoner aan door het lang aanhouden van dezelfde basis riff, afgewisseld met verschillende gitaar loopjes.
“Obey” heeft een heerlijk gitaar geluid door de snelle riffs (death metal achtig), die in de loop van het nummer wordt vervangen door een heerlijk traag headbang baar tempo. Zo is ook dit nummer moeilijk in een bepaald genre in te delen, het heeft merkbaar veel verschillende invloeden. Wat wel duidelijk is, is de sfeer die neer gezet wordt. Donker, duister en hard.
De sfeer wordt in het volgende nummer getiteld “Dies Irae” zelfs behoorlijk luguber. Letterlijk vertaald is dit “dag van de toorn” ofwel God’s laatste oordeel voor de overledenen. Origineel een latijns stuk wat tegenwoordig in uitvaartliturgie niet gebruikt wordt omwille van de lugubere sfeer. De uitvoering van Kaligoh versterkt deze nog meer. De intro bestaat uit het voordragen van het “Dulce Et Decorum Est” onder begeleiding van zacht gitaar en drum. Dit betreft een gedicht van Wilfred Owen uit 1917, waarin hij een gifgas aanval uit de eerste wereld oorlog omschrijft. De explosie van gitaar en scream die er op volgt is enorm, misschien ook versterkt door het lange wachten. Qua sfeer een heel bijzonder nummer, alhoewel ik niet zeker weet of dat dit live ook tot zijn recht zou komen.
Het laatste nummer van het album is wat mij betreft een vreemde, het snelle tempo van het nummer doet de duistere sfeer wat mij betreft een beetje teniet en is met wat uitzonderingen tussen de coupletten door ook redelijk recht toe recht aan. Niet slecht, maar ook niet bijzonder. Aan het einde van het nummer komt het donkere gevoel een beetje terug, maar het hoogtepunt van het album is voor mij met het derde nummer toch echt al voorbij.
De band laat op het album goed horen wat men kan. Het is origineel en bijzonder, de invloeden van de verschillende stijlen zijn op een goede manier gecombineerd en samen gebracht. Zoals bij veel bands hangt de sfeer vaak niet alleen af van de muziek alleen, maar ook van de performance op het podium. Gezien de varieteit van de muziek, zowel qua sfeer als invloeden ben ik heel benieuwd naar een live optreden van de heren. Dit mede omdat een band in de studio erg goed kan klinken en er live ooit niets van terecht brengt, maar ook compleet kan verrassen. Het album brengt als belangrijkste in dit geval: nieuwsgierigheid naar meer!
Tracklist:
1 – Blasphemy
2 – Obey
3 – Dies Irae
4 – Destroyer