In openingsnummer Somedays komt de muziek naar boven als vette olie. Smerig en kruipend. Wat meteen opvalt is de stevige ritmesectie die het geheel ondersteund. Ook in de overige nummers blijven pompende ritmes de basis waarop het gitaargeluid mag gedijen. Een lekkere solo krijgen we dan in dit nummer dan ook meteen voor onze kiezen. In Tango Decadence ligt er meer tempo in het nummer. Meer uptemponummers vinden we verderop op de cd. In Son Of The Sea bijvoorbeeld waarin juist een keer de bas en drum optimaal aanwezig zijn en de gitaar zijn riffs erdoor heen mag slepen. Meer uptempo in titelnummer The Search Goes On. Maar bij blues hoort zeker ook emotie, en dan vooral de ellendige soort. Muzikaal komen we dit tegen in Coast To Coast, maar nog meer in Pressure, Cross The Distance en het meeslepende Dragons. De ballade Broken Man echter is pure misere ten top. Deze ballade neemt je mee met het verhaal van deze hoofdpersoon en kent muzikaal een prachtige opbouw waarin een prettige climax wordt afgerond met een prachtige gitaarsolo. Tenslotte is de bluesrock ruim vertegenwoordigd in Thank You For Your Time. Hoewel dit nummer de cd niet afsluit, zou het me niets verbazen wanneer dit wel het laatste nummer bij een optreden zou kunnen zijn. Wat me opvalt is het geluid dat een herrijzenis van het Stevie Ray Vaughangeluid inluidt.
The Search Goes On is een prachtige bluesrockplaat geworden van Zweedse bodem. Binnen dit genre één gouden plak voor Zweden. Ik hoef alvast even niet meer verder te zoeken.