In 013 staat vanavond een naar mijn mening heerlijke band op het podium, namelijk Kamelot. De tour is naar aanleiding van het nieuwe album Silverthorn en heeft als toepasselijke naam Silverthorn over Europe. De tour trekt door heel Europa en Scandinavië, van Noorwegen tot in Italië. Samen met Kamelot reizen ReVamp, met aan het hoofd Floor Janssen, en Tellus Requiem uit Noorwegen mee. Deze hebben de nobele taak om, voordat de hoofd act het podium betreden mag, de zaal alvast lekker op te warmen.
Bij binnenkomst is de zaal al compleet gevuld en is het een uitdaging om naar voren te komen. De laatste paar nummers die ik mee krijg van Tellus Requiem geven al best een aardige indruk van de band. Wat in eerste instantie bij het luisteren simpele powermetal lijkt, mond al gauw uit in een aparte mix waarin vooral progrock invloeden te horen zijn. De uit vele stijlen afkomstige leden combineren allerlei stijlen en doen dat nu met het tweede album Invictus (The 11th Hour). De toetsen komen in de muziek ook best wel naar voren en de gitaarsolo’s mogen er technisch gezien best zijn. Het progressieve aspect in de muziek wordt echter voor menig luisteraar al gauw ingewikkeld en kan daardoor wat rommelig overkomen. De opbouw van de nummers is goed, echter blijven ze niet in het geheugen hangen. Headbangen kunnen Noren als geen ander en dat is ook wel te zien. Na het laatste nummer Oblivion te laten horen verlaat het vijftal na het maken van een paar foto´s met het publiek op de achtergrond onder luid applaus het podium.
De volgende support act is de Nederlandse band ReVamp, geleid door Floor Janssen die we kennen van After Forever. Floor had altijd al een indrukwekkende stem, zeker live, maar heeft nog behoorlijk gewerkt aan haar stemgebruik. Op haar laatste nieuwe album Wild Card is goed te horen dat ze allerlei nieuwe stijlen heeft beoefend, waaronder zelfs growl. Het eerste nummer van de set kent wat problemen, het lijkt alsof de zangeres zichzelf niet hoort aangezien ze er qua toon behoorlijk naast zit. Dit wordt echter gauw genoeg opgelost en laat ze de eerste twee nummers van het nieuwe album horen. Daarna volgen wat nummers van het eerste album en komt de set een beetje tot rust met Sweet Curse, waar de gitarist de tweede stem doet. Floor vertelt tussendoor dat ze erg trots is om als Nederlandse band tijdens dit gedeelte van de tour voor een uitverkocht 013 te staan en vertelt ook dat ReVamp zelf veel gaat touren in januari en februari 2014. Er waren wat twijfels of dat ze zou doorgaan met haar nieuwe band, aangezien ze ook met Nightwish vast in zee is gegaan. We zijn blij te horen dat ze dit niet los laat, we horen hier namelijk een heel andere Floor dan bij Nightwish.
Muzikaal blijft het genieten, alhoewel ik niet kan ontkennen dat het publiek nog niet helemaal mee doet. De band zet een uitstekende performance neer en Floor is met de vele soorten stem die ze nu machtig is een muziekale duizendpoot aan het worden. Ze kan allerlei emoties met grote overtuiging en kracht overbrengen en dit komt de performance van de band als geheel alleen maar ten goede. Het laatste nummer Wolf and Dog is een heerlijke afsluiter voor een goede set en ook ReVamp verlaat onder luid applaus het podium.
Het podium wordt in gereedheid gebracht voor Kamelot. De band die nog vaak het label power metal krijgt toegewezen is steeds meer symfonische invloeden gaan gebruiken, waarbij de additie van zanger Tommy Karevik extra kracht zet achter de muziek. Het laatste album Silverthorn is het summum geworden van deze twee evoluties en heeft geleid tot deze tour. Er wordt ter voorbereiding een wit doek opgehangen voor het podium, waardoor er niet of nauwelijks te zien is wat zich er achter afspeelt. Het eerste nummer wat losbarst van achter het doek is Torn, van het laatste album Silverthorn. Het doek valt al gauw en voordat men het merkt staat heel de zaal op z´n kop. De show is een genot om naar te kijken, de band neemt tussendoor ook ruim tijd voor het publiek. Tommy vertelt dat er deze avond een documentaire wordt gefilmd, dus als je een videocamera op je gericht ziet, dan graag je metal hand in de lucht!! Er zijn vanavond ook een aantal verrassingen te verwachten. De band wordt versterkt door zangeres Alissa White/Gluz van de band The Agonist , in november vorig jaar werd deze plaats nog gevuld door Elize Ryd, ook wel bekend van Amaranthe. De samenzang van beide dames met Tommy werkt uitstekend, al zijn de screams van Alissa in bijvoorbeeld het nummer Sacrimony een stuk overtuigender.
De sterke kanten van de band worden in ieder nummer weer anders uitgelicht. In Song for Jolee komt Tommy´s stem uitstekend tot zijn recht samen met de toetsen partij. Bij het nummer Veritas is de baspartij een genot om te horen, de bassist is ook heerlijk om over het podium te zien stuiteren. De drums worden op ongeveer een derde van de set eens even lekker belicht door het weggeven van een leuke solo, dit wordt later ook gedaan voor zowel het keyboard alsook de bassist, waarbij de bassist toch wel de show steelt.
Tussendoor haalt Tommy ook nog even de enige echte Zweedse volume knop naar boven (zijn eigen hand natuurlijk…). Hij blijkt hiermee een krachtig stukje “gereedschap” in handen te hebben, want zodra hij deze beweegt schreeuwt het publiek dat het een lieve lust is.
Er zijn vanavond zoals aangekondigd verrassingen, waarvan Eklipse er eentje is. De vier dames ondersteunen met hun strijkinstrumenten de band bij de nummers Don’t You Cry en My Confession, waar ze bij de eerstgenoemde veel beter tot hun recht komen. Als laatste nummer van de set wordt Forever ingezet. Dit nummer leent zich al tijden uitstekend voor een singalong en ook deze keer zingt heel de zaal uitbundig mee. Zelfs als Tommy na een vierde keer ook maar de suggestie maakt of de zaal wil meezingen zet men al uit volle borst in. De vijfde keer kondigt Tommy aan dat het een hele lastige wordt, maar tot zijn verbazing zingt de zaal hem uitstekend na. De band verlaat na het nummer het podium, onder een luidkeels `We want more!!`. Dit laat niet lang op zich wachten, na eventjes geduld komt Sean Tibbetts terug om de toegift in te zetten met een solo op de bas. De toegift bestaat uit The Haunting samen met Marcela Bovio van Stream of Passion, Karma en als geweldige afsluiter March of Mephisto. De show is hiermee compleet. De sfeer was in de zaal uitmuntend, de show geweldig en Kamelot laat weer eens zien dat ze live een genot zijn om naar te kijken en te luisteren. De speciale gasten hebben hier nog wat extra kwaliteit aan toegevoegd wat in totaal maar tot een conclusie kan leiden: Als je de show nog niet hebt gezien, dan zorg maar dat je dat nog wel gaat doen.
